Tarihin en büyük savaşlarından birisi..
Kilit savaşlarından birisi.
Düşman o noktayı geçerse artık belki de vatan dedikleri şey tamamen kaybedilecek..
Bıyığı henüz terlememiş, sesi henüz kalınlaşmamış kızanlardan, torun torba sahibi eli silah tutan yaşı geçkincelere kadar topyekun, bir ulusun direnişiydi bu savaş..
Düşman hemen hemen dünya üzerindeki bütün Hristiyan milliyetlerinden ordularla saldırıyordu..
Uzun süre peşinden koşturup da yorgun düşürdüğü, son darbeyle yere yıktığı avını, boğazından yakalayıp da öldürücü dişlerini geçirmeye hazırlanan vahşi bir hayvan gibiydi düşman..
Öylesine şartlarda bir direniş destanı yazıyordu bir ulus işte...
Yüzbinlerce şehit pahasına da olsa, boğazını kaptırmadı vahşetin dişlerine yaralı ceylan..
Tarihin daha önce hiç yazmadığı bir direnişle dur dedi, vatanına musallat olan yabanıl hayat vahşilerine..
Bu topraklarda ben hükümranım dedi bir millet...
Her yaştan yüzbinlerce cana mal olan bu şanlı direniş, zaman içinde unutulmaya yüz tuttu..
Gün geldi o topraklarda dünyaya direnen ulusun evlatları, mezarları yakınlarında mermileri, bombalarıyla can verdikleri düşmanlarının torunlarının anma törenlerine şahit olmaya başladılar..
Bir başka ülkeyi işgal etmeye gelen düşman askerlerinden, savaşta hayatını kaybedenlerin yakınları, dedelerinin işgale geldiği topraklarda, yüz binlercesini şehit ettiği ulusun evlatlarından özür dilemeye değil, kendi kayıplarını anmak için törenler yapmaya geldiler..
Şehit veren ulusun torunları ise, kendi şehitlerinden çok işgalci orduların torunlarına ilgi, sevgi gösterir oldular, onların törenlerini baş tacı yapar oldular..
Basın kuruluşları işgalci kuvvetleri ve dedelerinin izinden gelen torunlarını bağırlarına basmak için birbirleriyle yarışır oldular.
İşgalin bir anlamda kültürel boyutta devam etmesi için olabildiğince işbirlikçilik içinde bulundular..
Adına kardeşlik dediler, "Onların kayıpları da insandı " dediler, "Ne var sanki gelip bizim şehit mezarlarımızın burnu dibinde ayin yapsalar" dediler..
Onlar da askerdi, emir kuluydu, o kadar şehit verdik ama, " Bakalım onların da haklı bir sebepleri vardı belki" demeye getirdiler yıllarca..
Yüzbinlerin şehit olurken haklı bir sebebi yokmuş gibi sanki..
Kendi ulusunun şehidinden çok, işgalci güçlerin kayıplarını yüceltme yarışına girdiler bir anlamda..
İşte, bir ülkede, milli değerlerinden daha çok, dünyaya egemen olan güçlerin değerlerini parlatma, cilalama, öne çıkarma girişimlerine, öz değerlerini satır aralarında aşağılamaya , küçük görmeye çalışma girişimlerine günümüzde kısaca Emperyalizm deniyor..
Unutan , unutturan, küresel güçlerin çıkarları için malzeme üretmeye çalışan, onları hoş göstermeye çalışan içimizdeki güçlere de kısaca "işbirlikçi" deniyor..
Bu ülke Türkiye...
Bu savaş Çanakkale...
Bu emperyalistler asırlardır aynı zihniyeti güden, hiç bıkmayan, usanmayan Haçlı Zihniyeti
Ve,
Bu işbirlikçiler de basını , medyayı, gündemi elinde tutan hakim güçlerin aymaz kesimi...
Dikkat edin..
Bugün Çanakkale savaşlarının yıldönümü, 25 Nisana doğru ise Anzak ( Australian New Zeland Army corp.) kutlamaları için parlatmalar yine başlayacak.
Dünya üzerinde başka örneği var mıdır bilemiyorum işgalcilerine bağrını açan ?
Bizim de ülke olarak dünyanın birçok ülkesinde şehitliğimiz var halen. Çoğu zaten bir zamanlar bizim topraklarımız olan yerlerde. Oralarda bile, yani bir anlamda kendi topraklarımızı yenilip kaybederken bıraktığımız şehitleri bile bugün gidip anmamız o ülkeler için nasıl mesele olursa, bir de işgal için başka ülkelerin topraklarını kirletenlerin anmalarına katlanmak?
Yok bu kadarı çok ağır.
