Hangi düþ’ün günahýsýn en çok da sebepsiz bir yangýna mahal veren hangi düþ’ün g/örüntüsünde saklýsýn?

Dualar ettiðim gecenin karameline doymayan acýlar güzergâhýnda yeminlerimi bozdum da geldim huzuruna en çok mevsimsiz gülüþlerini sevdim içimdeki hengâmenin.

Yalnýzlýk idi bana göz kýrpan ve eþref saatinde yenilgilerimin kekremsi tadýna vakýf oldum piþkin gölgelerin ve sebepli sebepsiz seðirten düþlere kucak açtým.

Yetimliðin makamýnda saklýydým ve akýl karý olmayan bir aþka yelken açmýþtým vakitsiz bir ölümdü madem ertelediðim fukara ruhumda saklý o hazineyi sundum ben satýrlara rahmet diye çünkü misafiri idim cihanýn çünkü peþine düþtüðüm aslýnda kendi kuyruðumdu bu yüzden durduk yere ihanet ettim içimde saklý yetime.

Renkler solan kimi zaman.

Kindar gölgeler en çok yaftalar haykýran.

Göðün her miliminde saklýydý oysa aþk elbet en çok da içimdeki kývýlcým iken müsebbibi bunca yalnýzlýkla kýyama durduðum her gece b/ölündüðüm satýrlarda bir þiire meylettiðim zaman zaman ve þifasý idi yüreðimin her d/okunduðumda sayfada asýlý kaldýðýmýn ertesi sessizce tavaf ettim evreni.

Sancýlý yüklemler saklýydý mevsimin teninde.

Titrinde ne varsa ömrün kaderdi madem hükmeden karþý gelmeden öðüttüm içimi içli bir dizede yatýya kalmak ne ki? Ben çoktan fasiküllere yýðmýþtým içimdeki matemi ve mahremi elbet d/okunulmaz bildiðim her cümle can buldu kan buldu yaþlarla büyütürken rahmeti ve dingin bir ömre özlem duyarken dirhem de acýmadý insanlarýn içi.

Acýmak deðildi paye verdiðim ne de acýndýrmak sadece açýlandýrmak istedim dünyanýn gidiþatýný.

Önce susmuþtum.

Þimdi ise kalemdi suskunluðumu dindiren.

Kale duvarlarýnda saklýydý dünün ruhu ve kalemimi mabet bellediðim ve koþtuðum yokuþlarda acýyla hemhal bazen de boþa düþtüm ne de olsa kimlik numaram kayýtlý deðildi hüviyetimde bu yüzden alý al moru mor düþler karardý bir gecede ve pembeleþen göðe konuk oldum en çok da Ýlahi bir Iþýk iken beni kendine çeken bu yüzden her düþtüðümde yeniden doðruldum ve her hücumda yeniden doðdum.

Caným yandýkça büyüdü içimdeki metanet ve hüzünlü kalbimi tek sevendi Yaratan bu yüzden acýlarla beslendim ben ve semirdi yüreðim.

Daha çok sevebiliyordum madem dayanýlmaz bir coþkuyla adeta kanatlandý ruhum ve gördüm ki aslýnda yanan içimde saklý bir neferdi acýnýn biçtiði satýrlar ve Ýlahi Aþkýn telaffuzu ile ne kadar dokunulmaz olduðuna kanaat getirdim sevginin.

Daha çok sevmekti yanmaya denk düþen.

Dökülen her zerremdi bir o kadar yeniden inþa ettiðim mabet.

Her kýyýmda daha yakýndým kýyama.

Her þerde ise hayýr vardý ve asla hayýr, diyemediðim sunumu kaderin ve onay alansa içimdeki acýnýn saðdýcý olan kalemdi ve tutulan dilim çözüldü yavaþ yavaþ ve iþte yol alýyordum elbet bende saklý olan ulaþýlmaz olduðunu sandýðým cennete.

Bir hece ise firar eden ve iþte o, bendim.

Þakýyan bir ses idim madem.

Sevense tek hece.

Saygýnlýðýn ilk þartý idi duruþuma sadýk kaldýðým bir ömür ve d/okunulmazlýðýma þerh düþen sadece aþk idi.

Öykündüðüm neydi de ölümlü bedenler teðet geçiyordu içimdeki saðanaða?

Öldürdüðüm nefsim üstelik nefesim yettiðince daha çok sevebildiðimi biliyordum madem…

Birileri fýsýldadý kulaðýma:

‘’Bencil ol sen de ve sadece kendini düþün.’’

Kendini sevmekle eþ deðer miydi yani ben-merkezcil bir ültimatom ile herkesi yok saydýðým ve kendimi üstün gördüðüm?

Sevdim elbet sevdim kendimi ki ilk günden beri buna zaten vakýf olmuþtum lakin daha iyi ve daha da doðru bir insan olmanýn ülküsü saklýydý içimde bu yüzden vicdanýmý eðittim ve Ýlahi Iþýk sayesinde aydýnlýðým büyüdü.

Herkesten farklý idim ya da deðil lakin ruhumda ve sevgimde kat izi yoktu çünkü doðaçlama idi yaþadýðým ve yaþattýðým her duygu en çok da aþkýn yansýttýðý her farkýndalýk ile direncimi ve dirayetimi saklý tuttuðum çünkü aþk idi benim adým ve aþikar aþk ile açtým defalarca ve soldum da bu yüzden rahmetle büyüdü içimdeki cennet ve en çok yokuþ yukarý koþmayý sevdim çünkü en tepeye ulaþtýðýmda gördüðüm manzara adeta kainatýn iz düþümü idi.

Hiçliðimle zirvede.

Aþkýmla her þey olabildiðim.

Var olduðum kadar da yoktan var eden tek Güç idi taptýðým bu yüzden asýlý kaldýðým o boþluk aslýnda kýblemdi ve merkezim ve iþte çoðaldýðým günbegün ve çoðalan bir aþkýn mertebesinde saklý bir kuþ gibi tüm kâinatý kuþ bakýþý tavaf ettiðim ve Araf’ta kaldýðým her saniye daha da çok yaklaþtýðým sonsuzluðun coþkusu ile d/okudum da d/okudum ruhumu ve teslimiyetimle huzura kavuþtum üstelik yaþarken buna haiz olmuþtum ve ölümsüzlüðü aþk belledim; aþký da sonsuzluk üstelik çektiðim tüm acýlar sayesinde kalmýþtým ayakta üstelik herkesin yok saydýðý göçmen ruhumla nihayetinde varmýþtým aþkýn ve huzurun coðrafyasýna…