Bir düþ’e düþtüðüm hani düþkün filan da deðilim þükürler olsun ki: sadece ve sadece Rabbimin nezdinde boynum kýldan ince bir de tüy sýklet haletiruhiyem aslýnda sýrtlandýðým tonlarca yükle hemhal bazen sustuðum bazense susadýðým…

Açlýk ne ki!

Aç kalsam da bir ömür ve susuz kalsam da…

Ne gam.

Sözcüklere serildim bir kez ve sözcüklere sýðýndým bir ömür ve hakkýyla okudum hakkýyla yaþadým hakkýyla da sevdim insanlýðý.

Bir düþ’e düþmedim sadece: binlerce düþ’e serildim üstelik çocukluðun bahçesinde yetim de kalsam hep çocuk kaldým hep çocukça sevdim hep de küstüm sevdiklerime çünkü onlar beni gerektiði gibi sevmedi sevemedi.

Çocukça bir kelamsa.

Arsýzca ben severken.

Sevgi arsýzý bir cümle iken ve diner mi hiç niyazým?

Çocuktum iþte hem yaramaz hem kendine zarar veren ve damak tadý geliþmiþ ama kýsa süre sonra açlýkla terbiye edilmesine ikna edilen.

Düþler, azizim düþünemediðin kadar düþtüðüm.

En dibe.

Sonra savrulduðum en tepeye.

Arz ettiðim neydi ki ve elbet þu meþhur arz-talep eðrisi ki çok da umurumdaydý hani altý üstü istemediðim bir b/ölümü kazanmýþtým sýrf ailem istiyor diye:

Ýþletme nire?

Edebiyatla hemhal iken bakýyorum da dünüme.

Sunulan ve talep edilen iyi de ben bir þey talep etmedim evrenden sadece katýksýz ve safça sevdim.

Bir arkadaþsa edindiðim ilk aþkým babaannem.

Okula baþlayýp da kitaplardan taþtýðým alfabe iken en yakýn dostum olacaðýndan bihaber önceleri, sýnýf öðretmenim ilk âþýk olduðum yabancý.

Maruzatým olmaz mý?

Sadece sevdim üstelik sebepli sebepsiz üstelik bu bana doðduðum gün bahþedilmiþti.

Adýmla baðdaþmaksa en sevgilisi ailenin: kýrmýzý saçlý bir bebek adý ne mi olsun?

Gülmeyi bahþetsin diye Rabbim nüfusa iþlendi ismim bir de baþýna yýldýz ve iþte bu iki isim arasýnda gidip geldim bir ömür.

Ben bir yýldýz olamazdým ýþýldasa da gözlerim yýldýz yýldýz çünkü soðuk bir gök cismi olmayý reddetmiþtim.

Bir çiçeksen hep mi solacaktým?

Soldum ve açtým defalarca ve bazen soðuk durdum tüm kâinata ne de olsa ben bir yýldýzdým ve yabancýlar benim en korkulu kâbusumdu.

Kimse sevdiðim dokundum uzaktan onlar bihaber.

Kimse küstüðüm kaçtým uzaklara nasýl ki dað daða küsmüþken…

Dahasý da var: ne mi?

Aslýnda ben hayata hem âþýktým hem küs.

Küstüm çiçeði der bana sevdiklerim en baþta annem hele ki onun gibi mülayim bir insana bile küsebilirken.

Küsmüþtüm iþte: sonunda hem kendime küsmüþtüm hem hayata ve arkama bakmadan kaçtým kapandým mabedime.

Orasý bile güvenilir ve korunaklý deðilken.

Aþ erdim hayata hani olur da:

Sahi, kaçýncý doðumdu bu?

Kaç kere ölüp kaç kere doðduðum ve yeni baþtan doðurduðum hayallerim?

Yolumun kesiþtiði kim ya da ne olabilirdi ki bu saatten sonra?

Ama öylesine sancýlanmýþtým ki ve bilip bilmeden d/okundum sadece d/okundum ne amaçla d/okunacaðýmý bilmeden.

Ýþte þüheda olan eski düþlerim ve þimdi bebeðimi kollarýma almýþtým artýk bir kalem idi yeni düþüm.

Düþünmeden severken düþünmeden yazmaya baþladým. Ufacýk bir bebek illa ki gazýný almalýydým ve çok da açtý.

Aslýnda aç olan bendim ki çocukluðumdan beri açlýkla terbiye olmuþken ve afý küfü yemeye baþladýk kalemle beraber.

Kâh þiirdi önüme sunulan ama ben þair deðildim bu sefer þiir okudum þiirle beslendim.

Hey gidi dünya hey!

Bu sunum nasýl bir farkýndalýk idi Rabbim.

Hayatýmda ilk kez Orhan Veli’nin þiir kitabýný almýþtým sonra da hiç okumadan dara düþtüðümde satmýþtým.

Þiir yiyordum içiyordum bir ömür ama hayatýn bir þiir olduðunu anlamam için bunca acýdan geçmem gerekiyormuþ meðer.

Üç beþ dize.

Derken üç beþ deneme.

Doyuyordum hayatýmda ilke kez açlýk hissetmiyordum üstelik doyduðum halde ekstra bir faaliyete ihtiyaç duymuyordum çünkü kilo almýyordum çünkü yüreðimi ihya ediyordum ve…

Bir ömür yanýmda olan Rabbimin sýcaklýðýný günbegün daha da kuvvetlice hissetmeye baþladým.

Ve ölümle ilk tanýþýklýðým.

Ve ölümle son tanýþýklýðým daha iki gün evvel.

Korktuðum baþýma mý gelmiþti ve herkes gibi ben de ölümlüydüm madem…

Korkmadým desem yalan olur ama ayaklandýrmadým ahaliyi sadece baþýmý dayadým O’na ve rüzgarýn esintisini hissettim: az evvel yanarken þimdi üþüyordum ve biletim kesilmiþti ama hangi kompartýmanda yolculuk edeceðimi bilmiyordum.

Susmalý mýydým?

Ýyi de can çýkarken…

Huy çýkmadý elbet ve nefes alabildiðim kadar da yazmaya yeminliydim madem…

Yazdým sadece yazdým o gece aslýnda daha önce de ve daha sonra da yazmayý temenni ettim.

Bir düþ’e düþmüþtüm ve de bir aþka.

Þiir okumayan bir insan bu denli þiir mi solurdu hayatý?

Ýlk þiir kitabým: Süreya.

Sonra sayýsýz deðerli hocamdan yansýyanlar.

Ben þair deðildim ben þiirdim artýk hatta bir ömür þiir olduðumu yeni fark etmiþtim.

Kandým bir ömür hayallerime ve kariyer planlarýma yenik düþtüm aslýnda ben kendime yenik düþmüþtüm ve hep kendim oldum.

Kendim oldum ve kimsesiz kaldým.

Dedim ki sonra:

‘’Kendimsiz bir dünya nasýl olurdu acaba?’’

Ne de olsa yakýnýmda uzaðýmda beni sevmeyen çok insan vardý hatta tanýdýðým tanýmadýðým belki de onlar için kayýp gitmeliydim bu dünyadan bir yýldýz gibi.

Kendim olmak bir m/eziyetti.

Kendimsiz olmaksa karanlýðýn ta kendisi.

Uzay çöplüðüne neden atacaktým ki kendimi?

Hem madem Rabbimdi bu ömrü bahþeden.

Mademki O demiþti bana: yaz, diye.

Açlýk neydi ki maneviyatýn ýþýðý olmadýðý sürece? Ve ben iþte bir ömür inançla doydum ve sevgiyi içtim kana kana.

Nihayetinde þiir soludum.

Çok kere solmuþtum ama þimdi þiir þiir açýyordum üstelik herkes kaderini yaþarken ben ek olarak yazýyordum hasbelkader.

Hem izah etmem gereken çok þey vardý: hem kainata hem kendime mademki Allah biliyordu içimi kuldan saklamak niye?

Yine de yine de…

Hazýr olduðum müddetçe yaþamak ve yazmak ve þiir solumak solmaksa defalarca ne gam…

Gözüm açýk gördüðüm bir düþ ve nicesi.

Bazen okul koridorunda bazen yüksek bir plazanýn asansöründe bazen okul yolunda bazen hiçliðine mahkûm kim artýk nasýl bir sýfat yakýþtýrýyorsa insan…

Falsolu olan hangi hareketim ya da nerem ise?

Bir bakýþ.

Bir tebessüm.

Bir itiraz.

Kendimdim çünkü bir ömür aslýnda en yakýn dostum kendim olmam gerekirken ve kendimden uzaða düþmüþken bir ömür çünkü…

Herkesin kafasýnda farklý bir profildim: neye denk düþtüðümü koca ömür sorgulamýþ ve sorgulanmýþken…

Kendimi kendim olduðum için sevmeliydim madem ve kendime olan mesafemi hayatý ve insanlarý þiir gibi soluyarak yok saydým yaza yaza ve seve seve nihayetinde d/okunmaksa kendime hem beni yaratan yüce Rabbime kim karþý gelebilirdi ki beni O yaratmýþken ve ben hatalarýmla sevaplarýmla elbet sahip olduðum ne varsa: aklým, ruhum, vücudum, kalbim…

Hem kimseyi de karþýlýk beklemeden sevmiþken artýk kendimi sevmenin zamaný gelmiþ de geçiyordu bile.

Ben þair deðildim ama kesinlikle bir þiire hatta binlerce þiire denk düþüyordum eþliðinde gözünden düþen yaþlarý Rabbim silerken ve maneviyatýn gücü ile bu sefer itikat dolu varlýðýmla taþkýnlara sebebiyet verirken…

Mademki söz konusu d/okunmaktý en azýndan buna hakkým vardý iþte bir ömür tüm evren beni görmezden gelmiþken, sevmek ve yazmak için o kadar çok o kadar çok nedenim vardý ki elbet kendime ulaþmanýn verdiði muvaffakiyet ve huzurla yeniden doðmanýn þerefine gülümsememi saðlayan Rabbimin izniyle en azýndan ismimin hakkýný bu sefer vermeliydim üstelik mutluluk herkes gibi benim de hakkýmdý gerçi bir ömür bunu telaffuz etmeme izin vermemiþlerdi ama…