ÝSÝMSÝZ ÞÝÝR

Þiirin Hikâyesi:

Nahoþ bir ýssýzlýk dökülüyor kirpiklerimden
haram uykularda
harami yalnýzlýðým
aðlasam
lav gözyaþlarým
yazýk
yine gece yanacak

ve sen
zaten
ben sana gelsem bile
uzak duracaksýn
gönül kilitlerimden...
Ýþte bu yüzden sessiz oldu gidiþim
bana inanmayan yüreðinden

Oysa
Ne çok sen biriktirmiþtim içimde
Sende ise aþka inat yargýlar
Silahsýz kalacaktý izin verseydin
Ýkimizi de yok eden bu serseri kurþunlar

Sen;
Yokluðumun hüzün sokaðý
Baþýboþ saatlerimin ürkek dakikalarý
Gözlerine koca bir kent kurduðum adam
Tecrithanemin kuzguni gülüþleriydin
Seni ne çok sevdiðimi hiç bilmedin

Maviliklerinin Atlantis uykularýnda
Küçük dalgalarýn olmak ne güzeldi
Saçlarýmda yakamoz birikintileri
Yosunlarýna takýlmýþ samanyolunda rüya
Yasemin çiçeklerimde þebnemlerin var hala

Uyumak kumsalýnýn düþ rüzgârlarýnda
Kulaklarýmda Lafonten’den hikâyeler
Annemin senfonik sesinden süzülen
Masum dudaklarýna tutunmuþ ninniler
Mor bir beþikte sallanýyor bak
yine sensiz yine bozgun geceler

Biliyorum bu hiçliðimde
Yüreðindeki denize karýþmak
Ve susmak gerek þimdi

Kalp atýþlarýmý yaþadýðýn þehre yolladým
Ýyi dinle
Bu gece, evet bu gece
Kulaklarýna fýsýldayacaðým
’Seni seviyorum’ diye
Belki bininci kez
Kahreden kalabalýk sessizliðinde

Güneþin veda ettiði sensiz bir gün daha
Pencerene çýk ve bak yüreðinin karanlýðýna
Bir sokak lambasýnýn ölgün ýþýðýnda duracak hayalim
Islak kaldýrýmlarýna yazacaðým
Bu isimsiz þiiri
Sýrf benim anlatamadýklarýmý anlatsýn diye

Yüksünmüyorum asla
Yeter ki sen
Kalabalýk kimsesizliðimi dinle
Hatalarýn þeceresi tutulmaz bilirim
Her þeye raðmen
Teþekkürler seni tanýdýðým güne

Uyu þimdi gece uzun
Korkularýný aldým yüreðime
Sen geçmiþinin gölgelerinde yaþarken
Ben yeminlerimden cayýp
Bu defa gözlerine bir kent deðil
Koca bir dünya kuracaðým
Ve sen bilmesen de
Bir yýldýzdan hep sana
Hep gözlerine bakacaðým

Susalým sevgilim
Ellerimizde temmuz
Gözlerimiz ayaza kesse de

Ateþe bassa da adýmlarýmýz
yüreðimiz yürümeli

//Aþk, kaktüs olsa da yeþermeli//




“ÝSÝMSÝZ ÞÝÝR” ÞÝÝRÝNÝN TAHLÝLÝ

Hâlâ tahta masalara yazýyorsam adýný,
Aþk kitaplarýnda arýyorsam tarifini aþkýn,
Kahýr mektuplarýnda yeniden buluyorsam seni,
Islak mendillere siliyorsam gözyaþlarýmý,
Eyvahlar çekiyorsam her biten aþkýn ardýndan,
Bana sor yalnýzlýðý,
Ayrýlýðý bana sor diye haykýrýyorsam,
Ve sabahçý kahvelerinde,
bir çay gibi demliyorsam hasretini,
Ve inadýna özlüyorsam, o çay karasý gözlerini,
Bil ki, bu seni erkekçe sevdiðimdendir.
( Ahmet Selçuk Ýlkan – ‘Ben Ayrýlýklarýn Þairi’ )

Gözyaþlarýnýn tercümaný satýrlarýn, yazýldýðý sahipsiz banklar. Ve ben, senin adýna hayallere dalmýþken; aðaçlarýn rüzgârla dans ederken çýkardýðý seslerle irkiliyorum. Yaðmur daneleri usulca kopuyor bedeninden bulutlarýn ve sýyrýlýyorlar benim gibi yalnýzlýklara doðru. Her biri koparken ben gibi aslýnda hayat verecekleri topraklarýn baðrýnda yeniden hayat bulacaklarý bedenlere salarlarken kendilerini, neler hayal ediyorlardýr kim bilir. Ben de öyle sevdalar için salmýþtým bedenimi kalabalýklarýn kimsesizliðine doðru. Kimse beni anlamýyor, ama ben yine de yeni hayatlar yaþatma adýna kalkmak istiyorum bankýn ýslak yüreðinden. Kuþlarýn çýðlýklarý ardýnda kimsesizliðimi anlamaya baþlamýþtým ki… Herkes sevdiðiyle beraber sarmaþ dolaþ olmuþ, ben ise, sensizliðin girdabýnda çözülüyorum. “Seni seviyorum” demenin hayaliyle bedenim sarsýlýrken, sen ayrýlýklara yol gösteren siteminle gidiyorsun. Kalabalýklar arasýnda adýný unutmaya çalýþmanýn ýstýrabý tüm bedenimi sarýyor, ama olmuyor. Sen bana, benden daha yakýn duruyorsun sevdamýn açan beyaz düþü. Gece, yaz mevsiminden kalma heyecanýyla tüm bedenimi ýsýtýyor, fakat nedendir bilemiyorum üþüdüðümün farkýna varamýyorum yalnýzlýklar mevsiminde. Doðanýn mevsimine inat edercesine farklý mevsimleri yaþýyorum. Hani cemreler düþmüþtü de artýk bedenleri titreten mevsimlerden eser kalmayacaktý ya, sen öyle diyordun. Ama benim gönlüm kýþ ayazlarý misali hala yalnýzlýklarýn koynunda üþüyor. Isýnmak istiyorum, senliðin heyecanýnda.

‘Kaldýrýmlar’ þiirinin ‘çile’siyle beraber hemhal olmuþ yüreðim, dudaklarým arasýndan dökülüyor bihaber olmuþ bedenimden. Söz geçiremiyorum ayaklarýma, alarak tüm benliðimi deniz yosunu kokan sahillere iletiyor. Martýlarýn çýðlýklarýnýn sebebini merak ederken acaba umuttan mý, yoksa ayrýlýk acýsýnýn verdiði elemle mi? Bilemiyorum ve arada kalýyor duygularým. Þaþkýn ve avare dolanmýþken, sebepsiz kalan duygularým esir pazarýnda satýlýða çýkarýlan köleler gibi sessiz ve çaresiz. Yüreðimi alacak sahibimi beklerken tellalýn haykýrýþýyla uyanýyorum dalgýnlýðýmdan. Beni, sen köle ettin ey sevgili. Yüreðim kan aðlarken, sen hangi ellerde þen þakrak heyecanlanýyorsun bilmiyorum, ama bildiðim tek þey kanayan yüreðimin sebebi sensin. Sapladýðýn hançerin acýsýyla tuzaklarda esiri oldum âlemlerin.

Yusuf misali kör kuyulardan zindanlara atýlmýþken neye yaradý bu çýkarýlmýþlýk? Hani yarayan yüreðimin dermaný, acýlarýmýn ilacý olacaktýn? Bilmiyorum sevgili, karmakarýþýk duygular yumaðýnda bocalýyorum, ne olduðunu bilmeden, kestiremeden gidiyorum. Yýldýzlar kayarken birer birer semadan bilinmezliklere doðru, ne de çok istedim yanýmda olmaný. Sana hangi umudu, hangi dileði tuttuðumu fýsýldamayý beklerken… Yýldýzlar birbiri ardýnca kayýyordu. Ama sen, sen yine yoktun.

Aklým içinde duygularým karmakarýþýk iken neden bu çile, bu ýstýraplar yumaðý? Yoruldum iþte, takatim kalmadý. Elde dermaným, yürekte fermaným kalmadý sana çýkaracaðým. Benliðimle küçüldüm, ufaldým yokluðunda. Yalnýzlýklar kýyýsýnda gelgitler yaþýyor bedenim. Her bir adýmda pusular kurmuþçasýna benliðimi bekleyen hatýralarýn kýskacýnda kývranmaktayým.

Gözyaþlarým hun oldu. Adýný bile duymaz oldu kulaklarým, gözlerimin ýslaklýðýna denk olarak. Sonbahar yapraklarý misali sararan sevdam dalýndaki son yaprak gibi tutunmak istiyor bedenime ama olmuyor sevdiðim, olmuyor iþte. Sen gittin gideli olmuyor, bedenim baharlar mevsiminde hazan yaðmurlarýyla yýkanýrken, boranlarda dayanamayýp yýkýlýyor. Her gecenin akabinde açtýðým yüreðimle bakýnmak istiyorken gözlerine, hanüman olmuþ enkaz yýðýntýlarý altýnda kalan yüreklerin dumura uðramýþ duygularýyla karþýlaþýyorum. Bencileyin bakýnýrken etrafýma, gözyaþlarým denizinde çýrpýnmaya çalýþýyorum. Ne yapacaðýmý bilemeden kalkmaya çalýþýyorum üzerime abanmýþ örtüden.

Bu duygularla boðuþurken, sen, niye gelmiyorsun ey sevgili! Sana hasret bu yüreðimin tercümaný olmak zamaný geçmedi mi? Fýrtýnalarla boðuþan bedenim gel gitlerle sallanan kayýklar gibi kýyýlara hasret beklerken, deniz fenerlerini arar oldum. Limanlarda mendil sallayan yolcularýn gelmesini beklerken umutlarým tükendi. Ellerim bomboþ, yüreðim sahipsiz kaldý. Gidenlerin ardýndan sallanan mendillerin, senin gelmeni beklerken ineceði umuduyla beklemeni istemiþtim. Çok acý çekiyorum, ama derdime derman olacak birileri yok. Hatýralarýn ýþýðýnda avunmaya çalýþýrken, banklar üzerinde boþ kalmýþ sað yaným, acýtýyor yüreðimi. Hani sen, baþucumda beklerken sabahlara deðin, ben senin adýný sayýklýyordum. Ýþte ey sevgili, gözyaþlarým þahit anlarýma gecelerin ayaz karanlýðýnda. Sensizlik ne yaman bir hal imiþ. Yalnýzlýk rüzgarlarýnýn yeline kapýlmýþ duygularýmýn peþinden sürükleniyorum. Seni bulma adýna, toprak altýna bile gitmeye razýyým sevgili.

Hani ben misali olmuþtu Mecnun, Leyla adýna. Leyla beyazlara bürünüp, baþka diyarlara doðru ayrýlýk elemiyle yol alýrken sen, “Mecnun, bana bu dünyada Leylasýz hayat boþ gelir.” deyip dümeni Leyla’nýn diyarlarýna doðru kývýrmýþtý. “Bizim sevdamýz baþka diyarlara kalmýþ, o zaman baþýmý alýr giderim.” dedin ve sende üveyikler misali kanatlanýp yol almýþtýn. Ben, Mecnun olmak istemiyorum Leyla. Takatim kalmadý, dermaným yok. Mevsimler kar, boran olmuþken bu kýþ da çetin geçecek, bu kýþ da yaðmurlar akacak yüreðime doðru… Karlar bedenimde eriyecek. Hiçbir þey gerekmiyor artýk beni ýsýtmak için, yokluðun üþütünce benliðimi hiçbir þeye gerek kalmýyor. Sensizliðin acýsý o kadar büyüyor ki bedenim de, gerçekten gerçek sevenleri sevebilmeyi hayal ediyorken gönül limanýma uðrayanlarý birer birer gönderiyorum. Çünkü biliyorum geleceksin ve sen gireceksin en güvenilir sýðýnaða. Kalbim yýpranýp, horlandýkça aþkýn karþýsýndaki elem verici halin çok da umurumda olmadý sevgili.

Kýþ ayazý geldi hüzün þehrine gönlüme
Dondu yüreðim buz kesti ellerim
Isýnmýyor sevgisizlik çöktü içime

Bahar zannedip açtý çiçeklerim
Coþtu sevgi damarlarýmda sevdim
Yaþadýðým yalancý bahardý sanýrým

Nereden bilirdi acemi yüreðim
Sevmenin dondurucu soðuk olduðunu
Bilse açar mýydý ayazlarda kalacaðýný

Dokunmaz oldular kelebekler bile, uður böcekleri konmaz oldular, kuþlar cývýltýlarýný korkusuzca çýkartýp ötemez oldular yanýmda. Sensizlik o kadar zormuþ ki her þeyde senden izler ararken yüreðimde yer ederler diye, kimseye yer býrakmýyorum yanýmda. Her þey bana o kadar acý geliyor ki. Fakat bekliyorum yýlmaz bekçiler gibi. Gecenin akabinde gündüzü bekleyen ve elinde düdüðü ile her þeye bir þeyler anlatmaya çalýþan gece bekçileri gibi. Gündüzün koynunda gerek kalmayacak biliyorum bu seslere. Biliyor ve bekliyorum umutla kuþlarýn omzumda þakýmalarýnýn heyecanýný. Sen de öyle geleceksin yanýma. Sen söyle, gelemiyorsan ben geleyim yanýna. Yokluklar aðrýtmýyor mu her yanýný, sýzlatmýyor mu bedenini? Çiçeklerin kýrmýzýlýklarý arasýnda biliyorum ki dikenlerde boy gösterirmiþ. O halde sen de bu ayrýlýk akabinde geleceksin gönül tahtýmdaki yerine.

Umutlarýmýn dünyasýnda yeni þehirler kurmaya hazýrlanýyorum. Her þey yerinde ve ayrýlýklara yer olmayan. Tüm eksiklikleri tamamlayarak getireceðim seni. Olsun, bedenim sarsýlýrken aðlamaklý gözlerimin kuruyacaðý anlarda heyecanlanýyorum. Senin esrarýný çözmeye çalýþan yüreðim, þok üstüne þok geçirecek, ama biliyorum ki bu ayrýlýklara denk deðil artýk. Sana kavuþmak nevruzlarýn yaþandýðý anlar gibi. Eleðimsaðmalarla dans erken yeryüzü ve gökyüzü, benim yüreðim de dolacak renk cümbüþüne. Seni artýk býrakmayacaðým ey sedamýn adý. Bana tattýrdýðýn nice ayrýlýklara denk getireceðim kavuþmalarým ardýndaki heyecanlarýmý. Biliyorum ki yaðmurdan sonra büyürmüþ baþaklar. Bende sana hasret gecelerin ardýnda býraktýðým gözyaþlarýmla büyüttüm sevdamýzý. Artýk sevdamýz adýna mevsimler baharýn ardýnda gidiyor.

Gidiyor ve gidecek artýk sevdamýz bahar ellerine doðru. Varsýn þairimizin duygularýna tercüman olma adýna biz de onulmaz sevdalara tutulalým. Ama yetsin artýk bu ayrýlýk günlerinin dayanýlmaz acýsý. Biz de bu yetmesi beklenen sevdaya bir derman olma adýna þiirin satýrlarýnda sevdamýzýn adýný koymaya çalýþalým. Yasemin Hanýmýn, bir türlü adýný koyamadýðý satýrlarýn akabindeki þiirin adýný koyma adýna, þiirin tahliline giriþelim. Bu esnada hokkaya bandýrdýðýmýz divitin ucundan Yasemin Göksel Hanýmýn kaleme aldýðý “ Ýsimsiz Þiir ” adlý þiirinden damlayan cümleleri tahlil etmeye çalýþalým.



“Ýsimsiz Þiir” þiirimizi biçim ve içerik olarak ele almaya çalýþtýðýmýzda karþýmýza ilk bakýþta biçim özellikleri olarak þu satýrlarýn çýktýðýna þahit olmaktayýz:

Þair, þiirinde duygularýnýn serbestliði ölçüsünde bir isim koyamamanýn verdiði acýyla kývranýp durmaktadýr. Þiir, sevgilinin vefasýzlýðý karþýsýnda ve geçmiþ hatýralara raðmen hala içinde bir umut taþýyan sevdalýnýn terennümleri izlenimini uyandýrmaktadýr. Sevdanýn kayýtsýz kalýþý þairimizi kývrandýrsa da ayaz gecelere denk bir duygu soðukluðu yaþadýðý þiirde hissedilmektedir. Genellikle günümüz þairlerinin en büyük ýstýrabý da bu olsa gerektir. Çünkü sevgilinin vefasýzlýðý ve aþkýn kayýtsýzlýðý altýnda kaleme sarýlan duygu yüklü þairlerin çýkýþ noktasý olarak yer almaktadýr. Genellikle þiirlerden hep ayrýlýk eleminin verdiði acý ve hüzünlü hava bir tütsü gibi yayýlmaktadýr.

“Ýsimsiz Þiir” adlý þiirimiz, serbest ölçü temel alýnarak kaleme alýnmýþtýr. Þairimiz duygularýný belli bir düzende vermemeye gayret ederken, aslýnda þiire etkili bir hava kazandýrmýþtýr. Þiirde kafiye düzeni görülmemesine raðmen, hece ölçüsüne inat edercesine kaleme alýnmýþ olan þiirimizde mýsra sonlarýnda uyak örgüsü düzeninin saðlamaya çalýþýldýðý görülmektedir.

Sen;
Yokluðumun hüzün sokaðý
Baþýboþ saatlerimin ürkek dakikalarý
Gözlerine koca bir kent kurduðum adam
Tecrithanemin kuzguni gülüþleriydin
Seni ne çok sevdiðimi hiç bilmedin

mýsralarýnýn sonunda bir uyak düzeni saðlanmaya çalýþýlmýþtýr. Bu durum Garip akýmýnýn sonrasýnda kaleme alýnmýþ olan þiirlerin genelinde görülmeye baþlanýr. Bu þairler aslýnda, vezin ve kafiyeye karþý çýksalar da þiirlerinde bir ahengi yakalama kaygýsý hissedilmektedir. Göksel Haným da ayný duygularla þiirini kaleme almýþtýr. Orhan Veli, Garip önsözünde kafiye ve vezinle ilgili þunlarý kaydederken aslýnda günümüz þairlerinin tercümanlýðýný yapmýþ olmaktadýr. Orhan Veli, Garip önsözünden bahisle, ayný zamanda þairi sýnýrlayan bütün çemberleri kýrma yoluna girer: “Gelenek, þiiri nazým dediðimiz bir çerçeve içinde göstermiþtir. Nazmýn belli baþlý unsurlarý ise vezin ve kafiyedir. Vezinle kafiyenin bugün artýk bir güçlüðü kalmamýþ, bu basitliðin farkýna varanlar vezinle kafiyeden baþka bir de ‘ahenk’ icat etmiþlerdir.” Bu sözden hareketle günümüz þairleri her ne kadar vezin ve kafiyeye gerektiði kadar önem vermeseler de aslýnda ahengi þiirde yakalama adýna bir gayret içinde olduklarý görülmektedir.


Þairimiz göstergeleri etkili kýlma adýna benzetme ögelerinden yeterince faydalanma yoluna gitmiþtir. Þiirin genelinde göstergelerin soyut bir mana deðeri taþýmasýna raðmen somut deðerinin daha ön planda olduðu görülmektedir. “Kirpikler, aðlamak, gözyaþý, gece, kurþun, mavilikler, karanlýklar, sokak lambasý, ýslak, kaldýrým, þebnem, yasemin çiçeði, rüzgâr, hikâye, kalabalýk, beþik, mor, kalp, deniz, yýldýz, göz, ateþ, el, vb.” göstergelerin göndergesel anlamlarý þiirde etkili biçimde kullanýlmýþtýr. Bu göndergesel anlamlý göstergeler, þiirde genellikle çaðrýþýmsal deðerleriyle yan anlam kazanarak kullanýlmýþtýr. Mesela “gözyaþlarý” göstergesi göndergesel anlamýyla þiirde soyut deðer kazandýrýlarak kullanýlmýþtýr. Burada gözyaþýnýn aktýðý mecrahlarda lav etkisi yapýp yürekleri yakýp, yýktýðý manasýna kullanýlmýþtýr. Þiirde göstergeler yan anlamlarýyla deðer kazanarak ön plana çýkarýlmýþtýr. Yani þairin duygulanma boyutuna göre göstergeler deðer kazanarak, deðiþik biçimlere bürünmüþtür.


Bu yan anlamlý göstergelerden hareketle ad ve ön ad tamlama gruplarý oluþturmuþtur. Burada sýkça kullanýlmalarý þiirde etkiyi ve göstergelerin deðerini arttýrmak gayesi güdülmüþtür. Þiirde ad tamlamasý olarak; “þiirin hikâyesi, gönül kilitleri, yokluðumun hüzün sokaðý, tecrithanemin kuzguni gülüþleri, maviliklerinin Atlantis uykularý, yakamoz birikintiler, yasemin çiçekleri, Lafonten’den hikâyeler, kalp atýþlarý, annemin senfonik sesi, sokak lambasýnýn ölgün ýþýðý, isimsiz þiiri, hatalarýn þeceresi ” kullanýlmýþtýr. Ön ad tamlamasý olarak þiirde birçok gösterge grubunun kullanýldýðý görülmektedir. Burada göstergeler biraz süslenerek ve etki verilerek ifade edilmeye çalýþýlmýþtýr: “ Nahoþ bir ýssýzlýk, haram uykularda, harami yalnýzlýðým, lav gözyaþlarým, koca bir kent, kuzguni gülüþleri, koca bir dünya, kalabalýk kimsesizliðim, ýslak kaldýrýmlar, mor bir beþikte, bozgun geceler, masum dudaklar. ”


Benzetme unsuru olarak þiirde; “ ýssýzlýðýn dökülmesi, harami yalnýzlýk, lav gözyaþlarý, gönül kilitleri, serseri kurþunlar, ürkek dakikalar, hüzün sokaðý, düþ rüzgârlarý, senfonik ses, masum dudak, yürek denizi, geçmiþin gölgeleri, ayaza kesmek ” gösterge gruplarýnýn kullanýldýðý görülmektedir. Bu benzetme unsurlarýyla þiirde deðiþik bir hava oluþturulmaya çalýþýlmýþtýr. Zaten þiirde farklýlýðý ortaya koyan göstergelerin þair tarafýndan kullanýlma biçimidir. Þair göstergelere diðerlerinden farklý manalar yükleyerek özgünlüðünü ortaya koymaya çalýþýr. Yýllara meydan okuyarak okuyucunun dilinde pelesenk olan þiirler ele alýndýðýnda, göstergelere özgünlüðünü yansýtanlarýn hala etkinliðini devam ettirdiðine þahit olmaktayýz. Bu nokta çok önemlidir. Edebiyatýmýzda bir kelimeyi þiirdeki yerine oturtma adýna yýllarca sabýrla beklemesini bilen nice þair ruhlu þahsiyet vardýr. Burada bir kelimenin ne kadar deðer ifade ettiði ortaya konulmaktadýr.

Þair kendisini edebiyat dünyasýnýn sihirli dünyasýnda gezindirmek istiyorsa elinden geleni yapmalýdýr. O, þiirinde seçtiði göstergelerle yýllara meydan okumasýný bilecek kadar Don Kiþot ruhlu bir þövalye olmasýný bilmeli ve becermelidir. Kendisine kitaplarýn büyülü yapraklarýnda özel bir yer ayýrtmalýdýr. Hani anlatýrlar ya “Kuru Gül Yapraðý” adlý kýssada, biz de kendimize ders çýkarmasýný bilelim diye:


“Uzakdoðu'da bir bilgeler topluluðu, bilgeliðin gizlerini aramak için gelenleri kabul etmeye baþlar. Burada geçerli olan incelik; anlatmak istediklerini konuþmadan açýklayabilmekti. Bir gün dergâhýn kapýsýna bir yabancý gelir. Yabancý, kapýda öylece durur ve sýranýn kendisine gelmesini bekler. Burada sezgisel buluþmaya inanýldýðýndan, dergâhýn kapýsýnda herhangi bir tokmak, çan veya zil yoktur.

Bir süre sonra kapý açýlýr ve içerdeki bilge kiþi, kapýda duran yabancýya bakar. Bir selamlaþmadan sonra ‘söz'süz konuþmalarý baþlar. Artýk her þey bitmiþ duygularýn konuþmalarý baþlamýþtýr bile. Gelen yabancý, dergâha dâhil olmak ve burada kalmak istemektedir. Bilge kiþi bir süre kaybolur, sonra elinde aðzýna kadar suyla dolu bir kapla döner ve bu kabý yabancýya uzatýr. Bu, yeni bir arayýcýyý kabul edemeyecek kadar doluyuz demektir. Bununla ne demek istediklerini anlayan yüreði deryalar kadar taþkýn olan yabancýnýn yapacaðý iþ bellidir.

Yabancý dergâhýn bahçesine doðru gider ve aldýðý bir gül yapraðýný kabýn içindeki suyun üstüne býrakýr. Gül yapraðý suyun üstünde yüzüyordur ve su taþmamýþtýr. Ýçerideki bilge kiþi, bu cevap karþýsýnda saygýyla eðilir ve kapýyý açarak yabancýyý içeriye alýr. Suyu taþýrmayan bir gül yapraðýna her zaman yer vardýr.”



Ýþte þair ruhlu yürek de böyledir. O söylemek istediklerini bir kelimeyle ifade etmesini ustalýkla yapmasýný bilir. Göstergeleri hassas terazilerde öylesine tartar ki okuyucuyu sýkacak veya þiirinde ‘lüzumsuz’ dedirtecek kadar gösterge fazlalýðý yoktur. Ýþte özgünlüðün ardýndaki sýr bu olsa gerek. Yasemin Hanýmýn þiirinde de ayný hassasiyeti terennüm ettiðine þahit olmaktayýz. Þiirimizde göstergelerin kullanýlma keyfiyetine baktýðýmýzda az sözcükle çok þey ifade etme gayreti görülmektedir. Mýsralar genellikle bir göstergeden oluþmaktadýr. Burada göstergelerin kazandýðý yeni deðerden istifade etme kaygýsý görülmektedir. Mesela þiirde “zaten / yazýk / rüya / oysa / ninniler / karanlýðýna / sen / yolladým ” göstergeleriyle þairimiz bir þeyler ifade etmek istemiþtir. Þiirde genelde tek göstergeden oluþan duygu yoðunluklarý kullanýlmýþ ve bunlar þiirin tamamýnda hayli bir yekûn tutmaktadýr.


Þiirde göstergelerin deðerlerini ele aldýðýmýzda karþýmýza þu özelliklerin çýktýðýný görmekteyiz: Þiirimiz 265 tane göstergeden örüntülü bir þiirdir. Her bir gösterge farklý bir deðer kazanarak, deðiþik manalarý yüklenmeye çalýþmýþtýr. Þairin hüzünlü ve kederli havasý, þiirdeki göstergelere de aksetmiþ olacak ki genellikle yumuþak sessizlerden mürettep bir þiir olarak karþýmýza çýkmýþtýr. Þiirde aliterasyon bakýmýndan düþünüldüðünde yani iç kafiyeyi saðlama adýna “ l (106), m (83), s (76), d (68), y (55), n (134) ” harflerinin kullanýldýðý görülmektedir. Bununla beraber asonans özellikleri açýsýndan sesli harflere baktýðýmýzda ise “ a (181), i (159), e (174) ” aðýrlýkta kullanýldýðý görülmektedir. Sesli harflerin aðýrlýkta olarak kullanýldýðý bu þiirde yine sesli harflerden ince geniþ seslilerin daha fazla kullanýldýðý görülmektedir.


Göstergelerin þiirde taþýdýðý manalarla aðýrlýkta olarak eksiltili cümlelerin kullanýmý yeðlenmiþtir. Þair, þiirin büyülü dünyasýnýn etkinden olanca gücüyle faydalanarak kelimelerin çaðrýþýmsal deðerleri üzerinde fazlaca durmuþtur. Birkaç kelimeyle ifade edilecek duygulanmalar birkaç sözcükle ifade edilmiþtir. Devrik yapýlý cümleler fazla kullanýlmamýþtýr. Çünkü bir cümleyi oluþturacak sözcük grubu birkaç mýsrayý oluþturmuþtur.

Oysa
Ne çok sen biriktirmiþtim içimde
Sende ise aþka inat yargýlar
Silahsýz kalacaktý izin verseydin
Ýkimizi de yok eden bu serseri kurþunlar
mýsralarýnda þairimiz alýnda bir cümleyle ifade edilecek bir durumu þiir yazma gayretiyle birkaç mýsrada ifade etmiþtir. Bu mýsralarýn yekûnu “ Oysa içimde ne çok biriktirmiþtim. Sendeki aþka inat eden yargýlar izin verseydin ikimizi de yok etmeye çalýþan bu serseri kurþunlarýn silahsýz kalacaktý.” cümlesi ortaya çýkmaktadýr. Az sözle çok þey anlatma gayreti.

Þiirde dilbilgisi açýsýndan fiil ve isim soylu kelimelerin eþit miktarda olduðu görülmektedir. Çünkü þiir de bolca kullanýlan ad ve ön ad soylu göstergelerin varlýðýndan anlýyoruz. Fiil soylu göstergeler olarak, “Aðlamak, gelmek, durmak, dökülmek, gitmek, sevmek, kurmak, bilmek, vb.” göstergeleri karþýmýza çýkmaktadýr. Fiil kiplerinde kullanýlan þahýs eki olarak “birinci tekil kiþi olan ‘-m’ ekini ” görmekteyiz. Çünkü þiir, þairin kendi duygularýnýn ifadesi olarak yer almýþtýr satýrlarda. Daha çok dilek-þart kip eklerinin kullanýldýðý fiilleri görmekteyiz: “ aðlasam / gelsem / verseydin / gerek / uyu. ”


Þiirde ayrýca özel adlardan oluþan birkaç gösterge kullanýlmýþtýr. Özel ad olarak “Atlantis ve La Fontaine” þiirde belli bir amaç doðrultusunda kullanýldýðý görülmektedir. Atlantis, Mýsýr uygarlýðýnda yaþayan üstün güçleri olduðuna inanýlan bir medeniyetin genel adýdýr. “Atlantislilerin inþa ettikleri muazzam binalardan günümüze kalan birkaç örnek vardýr. Mýsýr’ýn büyük piramitleri ile Ýngiltere’deki Sthonage Atlantis mimarisinin örnekleridir. Ayrýca diðer ülkelerde de bugün çözülemeyen arkeolojik sýrlarýn çoðu Atlantis’e dayanýr.” Þairimiz, sevgilisinin gözünde kuracaðý þehirleri bu kaynaða dayandýrarak vermeye çalýþmýþtýr. Yani þiirdeki bu özel bir yer adý olarak kullanýlan Atlantis adý geliþigüzel konulmuþ bir yer adý deðildir, aksine belirli bir amaç için þiirde yerini almýþtýr.

Þiirdeki bir diðer özel ad olan “La Fontaine” de yine özenle seçilmiþtir. “La Fontaine, 1621 ile 1695 yýllarý arasýnda yaþamýþ bir Fransýz yazarýdýr. Masallarý dilden dile dolaþan bu ünlü yazar, uzun zamandýr ormanlýk bir bölgede yaþamýþtýr. La Fontaine'nin masallarýnda anlattýðý hayvanlar onun için çok önemlidir. Masallarýna konu olan hayvanlar, konuþmaktadýr. Bu tür, hayvanlarýn aðzýndan anlatýlan masallara fabl adý verilir. Olaylar þiirsel bir dille anlatýlýr. Çok etkileyicidirler, öyle ki, sadece çocuklar deðil büyükler de severek dinler bu masallarý... Kurnaz tilkiler, kibirli aslanlar, çalýþkan karýncýlar ve bir dolu sevimli hayvancýk… Bu masallarýn özünü oluþturmaktadýr.” Þairimiz eski günleri yad ederken annesinin dizinin dibinde anlattýðý bu hikayelerin etkileyiciliðine dem vurmaktadýr.

Þiirde romantik sanatçýlarda görülen gerçek hayattan kaçýþ izleri görülmektedir. Romantik sanatçýlar gerçek dünyanýn acýlarýndan kaçarak tarihe ve doðaya sýðýnmayý bir çýkýþ noktasý olarak gördüklerinden olsa gerek þiirlerinde bu temalar üzerinde durmuþlardýr. Þiirde de, var olan avcýlý bir andan kaçmaya çalýþan þairimiz, eski günlerin tatlý hatýralarý eþliðinde þiirin güvenilir limanlarýna sýðýnmýþtýr. Bu bir kaçamak deðildir, var olan halden baþka bir hale geçiþ yapýlarak elemin ve acýnýn derecesini azaltmaktýr. Doða ve tarih konularý romantik sanatçýlarla beraber edebiyata girmeye baþlamýþtýr.

Göstergelerin simgesel deðeri etkili biçimde kullanýlmýþtýr. Özellikle de geçmiþe ait hatýralar ele alýnýrken, bu imgelerin simgesel deðeri kullanýlmaya çalýþýlmýþtýr. “Aðlasam /
lav gözyaþlarým” ifadeleriyle aþk acýsýnýn ölçüsü belirtilmeye çalýþýlmýþ. O kadar yüreði yakmýþtýr ki bu acý, gözyaþý olarak aktýðýnda lavlar misali her tarafta derin izler býrakmaktadýr. “Baþýboþ saatlerimin ürkek dakikalarý” saatlerin ifade ettiði anlamlar. Sevgiliden ayrý geçen her bir dakikanýn yürekte oluþturduðu boþluklar. Her bir an, saatin tik taklarý ardýnca sebepsizce ilerlemekte ama þairimiz bu istememektedir. Ürkmek, bir þeyden duyulan suçtan dolayý veya karþýlaþýlan bir durumdan kaçýþ anýdýr. Þiirde bu durum farklý bir hüviyete bürünmüþtür.



“Ýsimsiz Þiir” adlý þiirimizin ele almaya çalýþtýðýmýz bu biçim özelliklerinin yanýnda, içerik özellikleri açýsýndan ele alýp incelemeye çalýþtýðýmýzda þu özelliklerini görmekteyiz:
Þiirin Hikâyesi:

Nahoþ bir ýssýzlýk dökülüyor kirpiklerimden
haram uykularda
harami yalnýzlýðým
aðlasam
lav gözyaþlarým
yazýk
yine gece yanacak

ve sen
zaten
ben sana gelsem bile
uzak duracaksýn
gönül kilitlerimden...
Ýþte bu yüzden sessiz oldu gidiþim
bana inanmayan yüreðinden

Þiirin giriþi mahiyetindeki mýsralar. Þair isimsiz olarak duygularýný ifade etmeyi yeðlediði þiirine, baþlýk bulamamýþ ama þirin hikâyesi olarak ilk mýsrayla baþlamayý uygun görmüþ. Aslýnda þairimiz, þiire baþlýk bulmasa da adýný koyamadýðý duygularýnýn peþinden sürüklendiðinden olsa gerek giriþte böylesine bir baþlýk kullanmayý yeðlemiþ.
Hikâye kelimesine baktýðýmýzda geçmiþ zamanlarda yaþanan olaylarýn belirli bir vaka etrafýnda yer ve zamaný belli olmasa da kaleme alýnmasýyla meydana gelen edebi türdür. Þiir ile hikâye türleri arasýndaki benzerlik ise, duygularýn belli bir düzende çýkmasýyla þiir meydana gelmektedir. Yasemin Haným þiiri de böylesine bir giriþ yapmayý uygun görmüþ.

Ýlk mýsralar güne yeni baþlayan birinin ilk anlarda aldýðý hazza benzemektedir. Gözyaþlarýnýn usulca dökülmesi o kadar tasvir edilmektedir ki aðlamanýn karþýlýðý olarak verilmektedir. Gözyaþlarýnýn akmasý þairimiz de o kadar derin bir iz býrakmýþtýr ki benzetme olarak lav kullanmayý tercih etmiþtir. Lav, aktýðý yerdeki tüm hayat emarelerini nasýl yok ediyorsa, sevgilinin vefasýzlýðý ve vurdumduymazlýðý karþýsýnda dökülen yaþlar da ayný etkiyi oluþturmuþtur.

Sevgilinin vefasýzlýðýnýn en derin biçimde dile getirilmesi. Vefasýzlýk ve karþýlýksýz kalan sevdanýn karþýlýðýnda dile gelen duygular yumaðý. Vefasýzlýk timsali. Vefa özlem dolu, sýcacýk bir kucaklamanýn akabindeki içtenlik dolu sýcaklýk. Vefa dost olmak, vefa zor zamanlarý beraber aþmak demek. Vefalý dostlar, hayatta en yalnýz olduðumuz anlarda, en güzel gülüþleri ve en samimi bakýþlarýyla ýþýk tutan sýrdaþlardýr. Mazinin günümüzcesini yansýtan ve bizi bir gölge gibi takip edendir. Ýçimizdeki elemi, kederi eritme adýna elinden geleni yapan can dostu. Her þeyin baþý vefaysa ey sevgili, tüm bunlarýn sebebi hikmeti sensin. Sana sesleniyorum, duyuyor ve görüyor musun? Gözyaþlarým o kadar derin izler býrakýyor ki bir daha sevgi adýna yeþerecek bir umut kýrýntýsý býrakmýyor. Sana tüm yüreðimi açmýþken sen, sen ardýn sýra gidiverdin. Hem de arkana bakmadan. Gidiþimin sebebini sana açýklamak istiyorum. Tamamý senin eserin, unutma sevdamýn yaman adý.



Oysa
Ne çok sen biriktirmiþtim içimde
Sende ise aþka inat yargýlar
Silahsýz kalacaktý izin verseydin
Ýkimizi de yok eden bu serseri kurþunlar

Sen;
Yokluðumun hüzün sokaðý
Baþýboþ saatlerimin ürkek dakikalarý
Gözlerine koca bir kent kurduðum adam
Tecrithanemin kuzguni gülüþleriydin
Seni ne çok sevdiðimi hiç bilmedin

Maviliklerinin Atlantis uykularýnda
Küçük dalgalarýn olmak ne güzeldi
Saçlarýmda yakamoz birikintileri
Yosunlarýna takýlmýþ samanyolunda rüya
Yasemin çiçeklerimde þebnemlerin var hala

Ýnanmayan veya inanmak istemeyen tavýrlarýna karþýn, ben hala seni beklerken yüreðimde, büyütüyorum sevdamýzýn lavlar altýnda kalan kýrýntýlarýný. Sen, tüm inatlarý ve hýrçýnlýklarý arkana alarak ilerliyorsun. Þairimiz tüm benliðiyle istemese de bu sevdanýn karþýlýksýz kalmasý karþýsýnda hüzünlüdür. Gidiþinde bile bir isteksizlik ve kelimelerin kýsalýðýný tercih ediþi bu sebepten olsa gerektir.

Sevgilinin ilgisizliði karþýsýndaki sözleri, yargýlarý silahýn mermilerine benzetilmiþ. Çünkü her bir sözle aþka dair ne varsa inat edercesine ölümü tercih etmektedir. Karanlýk ve yalnýz baþýna þairimiz kendince oluþturduðu hüzünlü sokaðýn baþýboþ kaldýrýmlarýnda ilerlemektedir. Duygularýn elemiyle yokluk ne de güzel tarif edilmiþ. Týpký Necip Fazýl’ýn ‘Kaldýrýmlar’ þiiri gibi, her þeyin üzerine karabasanlar gibi geldiði zaman dilimleri.

Sokaktayým, kimsesiz bir sokak ortasýnda;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlýða saplanan noktasýnda,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanýk;
Evlerin bacasýný kolluyor yýldýrýmlar.
Ýn cin uykuda, yalnýz iki yoldaþ uyanýk.
Biri benim, biri de serseri kaldýrýmlar.

Ýçimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanýyorum, her sokak baþýný kesmiþ devler...
Üstüme camlarýný, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiþ bir ama gibi evler.

Gelecek umutlu günler adýna kurulan koca kentler. Bakýldýðýnda bir göze nasýl bir kent kurulacak sorusu zihinlere takýlýnca zor görünse de tam aksi çok basittir. Koca bir dünyanýn kirpikler ardýnda saklanmasý bu olsa gerek. Sevdanýn bitmemesi adýna verilen tavizler. Fakat bunlara raðmen yine de bomboþ kalan eller ve yürekler. Genellikle sevdanýn karþýlýksýz býrakýldýðý kiþi olarak kadýnlar akla gelirken, þiirimizde tam tersine erkek olarak dile getirilmiþtir. Tüm bu olanlara karþýn kendi kabuðuna çekilmeler ve elden bir þeylerin gelmediði zamanlar.

Geçmiþ günlerin hoþ dakikalarýnýn verdiði huzurlu anlar. O kadar güzel anlar yaþanmýþtýr ki o günlerin mutlu anlarý bir sýðýnak olarak görülmüþtür. Týpký mavi dalgalar üzerinde bir o yana bir bu yana sallanan sevda kayýðýnýn durumu misali. Sabah anlarýnda nasýl ki yasemin çiçekleri üzerinde çið birikirse sevdanýn üzerinde de bu anlamda sabah izleri görülmektedir. Þairimiz sevdalarýnýn henüz sabahýný yaþadýðýný gösterme adýna þebnem benzetmesini kullanmayý yeðlemiþtir. “Saçlarýma ak mý düþtü ne var?” sözünün tekerrür ettiði anlar.


Uyumak kumsalýnýn düþ rüzgârlarýnda
Kulaklarýmda La Fonten’den hikâyeler
Annemin senfonik sesinden süzülen
Masum dudaklarýna tutunmuþ ninniler
Mor bir beþikte sallanýyor bak
yine sensiz yine bozgun geceler

Biliyorum bu hiçliðimde
Yüreðindeki denize karýþmak
Ve susmak gerek þimdi

Kalp atýþlarýmý yaþadýðýn þehre yolladým
Ýyi dinle
Bu gece, evet bu gece
Kulaklarýna fýsýldayacaðým
’Seni seviyorum’ diye
Belki bininci kez
Kahreden kalabalýk sessizliðinde

Þiir yine eski hatýralarýn ýþýðýnda dizelerini oluþturmaktadýr. Çocukluk hatýralarýnýn o tatlý kýþ günlerinden dem vurulmaktadýr. Sobanýn sýcaklýðý etrafýnda sýcak hülyalara dalma ve La Fontaine’den dinlenilen masallarýn verdiði huzurlu ailevi ortamýnýn sýcaklýðýný andýran geçmiþin rüyasý. Annesinin tatlý tatlý dilinden dökülen o hatýralar evi. Sevgilinin vefasýzlýðýndan kaçarak sýðýnýlan geçmiþ günler. Tüm bu hatýralara raðmen þimdi yaþanan anlarýn boþluðu ve o geçmiþin sýcaklýðýna raðmen soðukluðu. Þairimiz yine sevgilisinden anne sýcaklýðýnda ninniler yerinde söylemler mýrýldamasýný istemektedir.

Tüm bu geçmiþin tatlý hatýralarýna raðmen þu anda denizler misali yüreðinin dalgalarýnda bir hiçlik denizinde kaybolmaktadýr. Ve enginliðin içinde kaybolan duygular. Tüm kalabalýða raðmen kimsesizliði yaþayan þairimiz benliðinin içindeki yüreðinin yalnýzlýðýndan dem vurmaktadýr. Binlerce defa tekerrür etmesine raðmen sözcüklerin tekrar bertekrar devam ederek çýkmasý karþýsýnda duyulan eziklik. Fakat sözün karþý tarafta etki bulmamasý. Etkisini kaybeden sözlerin havada kaybolmasý misali hedefine varamadan son bulmasý.

Ey sevdamýn adý, yüreðimin tek sebebi sen varsýn ya ben varým. Varlýðýnda yokluklar ve elemler benim karýma düþtü. Nedendir bu çileler bilemiyorum ama bize de bu düþtü. Payýmýza düþen kýssalardan hisse çýkaracak olsa gerektir ki Papatya ile Nilüfer Hikayesi bu geçmiþin hatýralarý ýþýðýnda bize bir an olsun dalgalý denizlerin akabinde sýðýnaklý limanlarda demirleyen gemilerin durumunu hatýrlatmaktadýr. Hani ne anlatmaktaydý bu kýssa. Bu kýssada bize uzun uzun dersler çýkarmak düþecektir herhalde.

“Mavisi yeþiline karýþmýþ, uzun uzun aðaçlarýn gölgelerini cömertçe sunduðu, türlü türlü böceklerin, çiçeklerin yaþadýðý, insanoðlunun pek az uðradýðý ormanlardan birinde güzel bir göl varmýþ. Suyu berrak mý berrak, serin mi serin... Gölün kýyýsýnda hayat bulmuþ boynu bükük papatya, yaný baþýnda o eþsiz büyülü suyun içinde açmýþ olan, en az kendi kadar yalnýz görünen nilüfer çiçeðine sevdalanýr. Onun görkemli görüntüsünü, saf, masum, asaletli halini hayranlýkla seyre dalmaktadýr her gün.
Nilüfer çiçeði de kayýtsýz deðildir, sevgili papatyasýna karþýn. Birbirlerine sevgiyle bakýp, þarkýlar söylemektedirler. Yalnýzlýklarýný unutmaya çalýþýrlar. Tanrým, diyordu papatya içinden kimi kez. Bu güzelliðin yanýnda benim yerim nedir ki? O suyun içinde yaþar bense toprakta... Elimi uzatsam tutamam bile onu... Oysa öylesine istiyorum ki onun yanýnda olmayý...

- Ey güzel çiçeðim, ey benim nilüferim seviyorum seni... Lâkin öylesine çaresizim ki... Sana nasýl ulaþacaðýmý bile bilmiyorum... Evet, orada olduðunu bilmek, sesini duymak, güzelliðini görmek bile yetiyor bana ama istiyorum ki elini tutayým, güzelliðine dokunayým. Gel gör ki ben bir papatyayým, sen ise bir nilüfer... Ayrý dünyalarda yaþayan iki ayrý çiçek...

Nilüfer, karþýlýksýz býrakmaz papatyanýn sözlerini:
- Papatyalarýn en tatlýsý, kemandan çýkan müzik ayný ama naðmeleri çýkaran teller ayrýdýr. Sen baþkasýn, ben baþkayým, sen ordasýn, ben buradayým diye yerinme.
Gönül sesine kulak ver yalnýz... Bir þeyi istiyorsan yürekten iste... Sevgi, aþk, ne büründüðün kýyafeti, ne makamý, ne mesafeleri ne de baþka bir þeyi dinler... Onun fermaný okunmaya baþladý mý her þey susar. Her þey çaresiz kalýr... Sevgi söz konusu olduðunda kiþi kendi dýþýndaki güçlerin insafýna kalmaz. Çünkü kendisi de güçlü bir varlýk haline gelir. Sen ki benim güzelliðime, aþkýnla güzellik katmakta, yalnýzlýðýmý örtbas etmektesin. Benim ve kendinin var olduðumu ispatlamaktasýn dünyaya.Þimdi kapat gözlerini sýmsýký... Sýyrýl tüm düþüncelerinden... Yalnýzca ama yalnýzca beni düþle... Yanýmda olduðunu, gölün sularýnda elimi tuttuðunu hayal et... Ýste beni... Göreceksin ki sevginin aþamayacaðý engel yoktur! Papatya, nilüferin dediðini yaptý. Yalnýzca ama yalnýzca onun hayalini doldurdu tüm benliðine. Kendini güzeller güzeli çiçeðinin yanýnda farzetti. Ýstedi... Ýstedi...
“- Aç gözlerini!”, dedi nilüfer. Papatya þaþkýnlýk içindeydi gözlerini açtýðýnda. Sevgili çiçeðinin yanýnda, gölün sularý içinde bir nilüfer çiçeðiydi artýk o da...”


Eðer sende gönülden inandýysan yapamayacaðýn þey yoktur ey þairim. Sen duygularýný yazarken satýrlar senin tercümanýn olmaktadýr. Sýðýnaðýn þiirin büyülü dünyasýndaki mýsralar olmasýn. Sen, sevdan uðruna sevgilinle eski güzel günlerini düþle. Düþle ki papatya gibi sevgilinle birlikte hemhal olasýn.


Güneþin veda ettiði sensiz bir gün daha
Pencerene çýk ve bak yüreðinin karanlýðýna
Bir sokak lambasýnýn ölgün ýþýðýnda duracak hayalim
Islak kaldýrýmlarýna yazacaðým
Bu isimsiz þiiri
Sýrf benim anlatamadýklarýmý anlatsýn diye

Yüksünmüyorum asla
Yeter ki sen
Kalabalýk kimsesizliðimi dinle
Hatalarýn þeceresi tutulmaz bilirim
Her þeye raðmen
Teþekkürler seni tanýdýðým güne

Sevginin karþýlýk bulamadan güneþin þulelerini isteksizce gömmeðe çalýþtýðý bir günün daha sona ermesi. Ahmet Haþim’in dediði gibi bir günün sonunda arzu yine kayboluyor. Tüm bunlara raðmen yüreðinin karanlýðý týpký gecenin karanlýk perdesini çektiði gibi. Günün tüm aydýnlýðýna raðmen yüreðinin karanlýðýnda bir sokak lambasý aydýnlýðýnda görmesini beklemektedir. Sevginin karþýlýksýz kalýþý neticesinde baþvurulan son çareler. Kendisini tüm çaresizliðe karþýn düþ sokaklarýnýn kucaðýna atmaktadýr. Artýk sýðýnýlacak ve derdini paylaþacaðý bir kiþi kalmayýnca aþkýnýn esiri olarak kendisini kaldýrýmlarýn soðuk ve kimsesizliðine salývermiþtir. Kaldýrýmlarýn kalýcýlýðýna inat yüreðinin sevdasýný yazmaya karar veren bir aþýðýn yürek sýzlamalarý. Baþlýkla beraber adý onulamayan þiirin neden isimsiz kalýndýðýnýn itirafý. Duygularýnýn tercümaný yerinde, þairin yerine konuþan mýsralar bütünlüðü. Ýþte þiir, bazen þairinin duygularý yerinde yüreðine deniz feneri misali karanlýk, fýrtýnalý ve daðdaðalý anlarda yol gösteren bir kaptaný derya. Þairin yüreðinin sýrdaþý yerinde vefalý bir dost kapýsý.


Þairin sadece istediði eskilere raðmen yeni baþlangýç. Tüm olanlarýn üzerine çizgi çekmeye hazýr bir yürek sahibi. Tüm etraftaki kalabalýklara raðmen kendini yalnýzlýklar koyunda tek baþýna hisseden içli bir yürek olarak karþýmýza þairimiz çýkmaktadýr. Her þeye raðmen olanlara güzel bir bakýþ açýsýyla bakmasýný bilen engin ruh sahibi.


Uyu þimdi gece uzun
Korkularýný aldým yüreðime
Sen geçmiþinin gölgelerinde yaþarken
Ben yeminlerimden cayýp
Bu defa gözlerine bir kent deðil
Koca bir dünya kuracaðým
Ve sen bilmesen de
Bir yýldýzdan hep sana
Hep gözlerine bakacaðým

Susalým sevgilim
Ellerimizde temmuz
Gözlerimiz ayaza kesse de
Ateþe bassa da adýmlarýmýz
yüreðimiz yürümeli
Aþk, kaktüs olsa da yeþermeli


Aþk vazgeçmeyen veya geçemeyen bir kalemin satýrlarda yansýmasý. Yürek o kadar dolu ki ilk mýsralardan son mýsralara kadar hep olanlarýn elem verici anlarýna raðmen olaylara güzel bir açýyla bakabilen duygular. Kalem sahibi yürek, verilen tüm andlara raðmen geri dönemleri bekleyip, bel baðlamaktadýr. Artýk mýsralarýn nihayete ermesiyle duygularýn da kabardýðý divitin rengiyle boyanmýþ satýrlar.

Tüm yaþanýlan zorluklara ve zýtlýklara raðmen her þeyin güzel görünmesi için verilen çabalar. Yasemin Haným aslýnda þiirinde zýtlýklarýn ardýnda hep hayal edilen bir dünyanýn temellerini atmaktadýr. Yaþanýlan zorluklara ve çekilen elem verici anlara raðmen hala güzel anlarý yaþama isteði görülmektedir. Sevgiliyi adým adým takip etme arzusuyla gökyüzünde bir yýldýz olma. Yýldýzýn kaymasýyla sevgilinin tutacaðý bir dilekte umut olma. Gözlerinin ferinin sönmesine karþýlýk ve yüreðinin gözlerinde soðumasý benzetmesi çok yerindedir. Çekilen tüm ýstýraplara raðmen acýsýný yüreðine gömme veya acýsýný hissettirmeme çabasý þairimizde görülmektedir. Tüm olanlara raðmen emin adýmlarla kalbin attýðý diyarlara doðru yürümek isteði. Aþk, kaktüs çiçeði de olsa bir çiçektir. Her ne kadar kokusu olmasa ve dikeni ellerde gezinmesine müsaade etmese de o bir sevdanýn adý olarak çöllerde bahtýna yalnýzlýk düþmüþtür. Çilesini doldurmaktadýr. Kendisini çöllere vuran Mecnunlara hasret yüklü gül bahçelerinin rayihasýný hatýrlattýðýndan, her þeye raðmen þairimiz tarafýndan son bir sýðýnak olarak þiirde son mýsra olarak kendisine yer bulmuþtur.


Tüm bu vefasýzlýða raðmen hala içinde bir umut çiçeði büyüten þairimiz, sevdasý uðruna her þeyi göze almaktadýr. Bu sevda uðruna divitini çýkardýðý hokkasýndan son kelamla birlikte artýk yerine koymak vakti geldiðini hatýrlatýr bizlere. Biz de bu anda þairimizin duygularýna eþ olarak son bir þiirle cevap vermek isteriz þairce seslenmek gerekirse. Bu esnada vefanýn eþ deðeri olarak yine þair ruhlu bir yüreðin damlarlý yerindeki satýrlarý bizi ifade için tahlilimizin son satýrlarýnda yerini aldýðýnda bize okuyup, mendili sallamak düþüyor. Bu mendil sallama ve gidiþ bir vefasýzlýk deðil, þairi kendi yüreðiyle baþ baþa býrakmadýr.


BIRAKTIÐIN YER

Yosun kokan elin mýsralarý okþayan
Adýn yýldýzda saklý yakamoz parlayan
Sensizlik kalp aðrýsý usulca kanayan
Dermaný vermeden býraktýðýn yeldeyim

Bulutun dalýna asýlmýþtý gözlerin
Yaðmur duasýydý hayat dolu sözlerin
Dumaný gitmedi kalbimdeki közlerin
Aþkýmý bulmadan býraktýðýn eldeyim

Çölde ayaz vurursa aþkýmýn teline
Bahar da çiçek açar dünya güzeline
Gazeller taht kurar mezarýmýn üstüne
Hazana varmadan býraktýðýn dildeyim

Çiselesin ayaz beste yapsýn dudaklar
Aþkýn mabedidir suya hasret topraklar
Serilsin üstümüze semadan yýldýzlar
Sevdamý almadan býraktýðýn seldeyim

Aþkým meydan okur tarihin ocaðýnda
Sevmek yücelmektir hiçliðin kucaðýnda
Dönülmeden varýlan kederin sokaðýnda
Dünyaya doymadan býraktýðýn yerdeyim

(Zekeriya EFÝLOÐLU)




ÖMER BATI
25.01.2010 - Gaziantep