Yamacýmýz da Bize Bedavadan Sunulan Bu Hayatý Yaþamak Ya Da Yaþamamak

   Kýrýlmýþ bir vazo gibi olmadan, hayatýn deðerini bilmek bazen geç kalmak en zorudur. Kendi elimizle kýrdýðýmýz gönlümüzü hayatýmýzý yarýnýmýzý kendi elimizle yýkmaya baþlarken, aslýnda kendi hayatýmýzý bir anda kaç nefesimizi boþuna harcadýðýmýzýn farkýna varana kadar bir bakmýþsýn ki ömür sona gelmiþ! Hayattan zevk neþe mutluluk duymadan kendi bahanelerimiz kendi fikirsiz ‘ligimizin ekseninde yok ettiðimizi anladýðýmýz anda piþmanlýklar bile fayda vermeyecek!

   Karþýmýza çýkan hayata ve onun içindeki güzelliklere ve insanlara güvenmeden kendi kendimize kurduðumuz savlarla dolu bir gerçek olmayan hayatýn içinde, güzellikleri yaþamadan hep erteleyerek saklayarak veya kaçarak yaþamakta o an zevk aldýðýmýzý sanýrken, zindanlarda yaþamýþ olduðumuzun farkýna varmak, denizde yüzme bilmeden yüzmeye, sandal sýz küreksiz gezintiye çýkarken boðulmaya koþmaya çabalamaya benzer ne yazýk ki! Hayatý çözdüðümüzü sandýðýmýz anda o hayatý yerlere gömdüðümüzü yok ettiðimizi görmezden gelmek bu olsa gerek. Hayatýn tadýný almak yerine o tat yerine suni tatlarla alakasý olmayan tatsýzlýðý ile deðiþtirir isek elbette ki hayattýn yaþamýn içinde yaþarken hiçbir þeyden tat almayýz!

   Yamacýmýz da bize bedavadan sunulan bu hayatý olduðu gibi gülümseyerek þükür ederek yaþamak, sabahlarý yeniden uyanmanýn güzelliði ile hayata herkese günaydýnlar demenin zevkine güzelliðine razý olmak, hepimize bu dünyanýn güzelliklerin yeteceðine razý gelmek, hoþ görülü olmak hayatý yaþamak tadýna zevkine varmanýn kapýsýný açarak mutlulukla yaþamaktýr. Deliliðin peþinde boþuna dolaþmýþ akýllý bir insanýn, delirmeden hayatta kalmayý baþarmýþ olmasý pek zordur. Akýllý insanýn delilikle iþi olmadýðýna göre ne iþim var senin ey insan aðaçta? Denizde? Uçurumun kenarýnda…? Her güzelliklerden vazgeçiþlerimizde gönlün bir vazo gibi kýrýlýrken, bunun suçunu kadere veya insanlara atarak kendi suçunu kapatmaya çalýþan insan misali, aþký sevgiyi mutluluðu tutkulu bir þekilde yaþamayan insanýn, her an her saniye sancýlar içinde yaþamasý kaçýnýlmaz olacaktýr hali ile…

    Hayatýmýzdan ömrümüzün güzelliðinden vaz geçmek sevmek sevilmekten vazgeçilmek yerine, egolarýmýzdan kendi boþ savlarýmýzdan vazgeçmek var iken, ömür boyu kendi kendini aldatan insanýn rolünü oynayarak kýrýlmaya ne gerek var? Mutsuz yaþamaya ne gerek var…? Hayata uyumsuzluðu damarlarýna hayatýn karamsarlýkla enjekte edenin çýrpýnýþýna þahit olmak iþkencelerin en büyüðüdür… Direnmek ve direnirken savrulmak ve savrulurken dizlerinin kanamasý olsa bile, biraz sonra hayatýn tatlý öpücüðü þifasý ile muhakkak ki geçecektir yaralarýmýz, bunu büyüterek hayata küsmek için bahane ederek  gereksiz hayallerimizin egolarýmýz tatminsizliðimizin peþinde koþmak, gereksiz düþüncesizliklerle boþa yaþamak, biz insanoðluna yakýþmayan umutsuzluk dolu bir ömür ve hayat’sýzlýk içinde, nefes almadan hayatýn anlamýný çözmeden gözünü kapatarak yaþamasýna benzer. Aç gözünü hayatýn içinde gülümseyerek yürü, bir an mutsuz olsan da yürü o mutsuzluk içindeki sýra sabýrla eriþtiðin anda mutluluk elinde tutacak ve seni hiç terk etmeyecektir. Yürü acýlarla olsa da sýrlara eriþesin, sýrlarýn içinde yürüyerek bir mucize olduðunun hayat yaþamýn temel taþýnýn sen olduðunun farkýna varasýn. Selam ve dua ile.

Mehmet Aluç