Desem Ki Sen Çaðrýlmayý Bekleyen Birisin, Oysa Her Mektubunda Seni Çaðýranýn Nasýl Çaðrýsýný Duymazsýn?

“Seni özlemek bana çok aðýr gelmeye baþladý. Gelsen de yükümü hafifletsen.”

   Sen ey kendine insan olan, kendini sadece seven, sevgiliye sadece mektuplar yazarken, yanýna varmayan gitmeyi seçmeyen, sadece onu teselli ettiðini sanýrken, yanan yüreðindeki yangýný görmeyen-sin. Gerçi sen sevmeyi de bilmedin, sadece öylesine bakan, nasýl olur sonu diye korkan kaçan birisiydin. Denk düþtüðün o güzel aþkýn sahilinde, gezmek yerine sadece kelimelerin, hayal dahi olmayan uçurumunda birkaç kelimelerle etrafýnda gezinerek düþmeyi seçerken, ona mektuplar yazarak onu hasretler içinde býrakandýn sadece… Sunduðun tek þey, hasretin iksiri idi, onu aþk sanarak sunanda sensin. Lakin senin ondan önce hasta olman bununda etkisi olmuþtur, lakin bir adým atarak, yanýna varsaydýn beraberce onun da senin de hastalýðýný mutlaka bitirmeseniz de gülücükler içinde, bitirebilirdiniz.

   Hayatýna ýþýk olan, senin dünyaný aydýnlatan sevgilinin yanýna giderek, onunda dünyasýný aydýnlata bilirdin. Madem ki tutunduðun tek daldý, sende ona tutunacak bir dal olsaydýn. Aranýza giren engel, þehirler olsa da hastalýðýn olsa da bunu aþabilirdin, kapýsýný çalarak bir merhaba diyebilirdin canlý canlý gülümseyerek, nasýl ki o senin dünyaný gülümseterek bir güneþ gibi doðduysa, sende ona güneþ gibi doðabilirdin. Senin için geçici olabilir lakin, onun için vazgeçilmez olan sendin. Kendi kendine sebepler üreterek, onca yolu derin acýlar içinde aþamam diyerek her defasýnda vazgeçen sen, neden böylesine korktun ki? Korkunun ecele faydasý olmaz ki bunu da mý bilmiyordun?

   Belki de o sevgili, senin ona karþý olan hislerinin bayat kokuþmuþ olduðunu içinde aþkla merhameti barýndýrmadýðýný fark ederek, her gün kahýr olmuþtur. Ben gelemiyorum, bari sen gel derken, senden daha çok hastaydý, son günlerini yaþýyordu be salak anlamadýn mý? Belki sende bunu anlayarak, kendinle yüzleþmekten korktun! Yazýya dökülen hisler duygular yerine ulaþmadan, sevgilinin hayallerini senin korkaklýðýn, cesaretsizliðinden öte, yalandan sevmen yok etti, onu hayal kýrýklýðý içinde öldürttü.

   Mesela neden onun oturduðu sandalyenin karþýsýnda, ona bakan ona sarýlarak mutlu eden olabilirdin, olmadýn… O sana sevdiceðim derken, hayatý kendini unutarak sadece seni seven olurken, sen neden seven olmadýn? Hep kaçtýn ve sonunda onu kaybederek, kendini aldattýn çýkmazýn içine soktun. O öldükten sonra, gözyaþlarýný boþuna akýttýn, kontrolden çýkmýþ araba gibi, önüne gelen her duvara çarparak kendini yaraladýn… Gel bana demiþti, gel de cennetim ol bana diyerek, cehennem olmuþ yakan o yüreðinle gitmedin belki de iyi ettin, zaten son günlerini yaþarken, hasretinle yaþarken birde cehenneminde yakmadýðýn iyi olmuþ, bak þimdi sana hak veriyorum, lakin bunu da savunmuyorum, aþk cehenneme dönmüþ kalbindeki alevleri söndürerek gül bahçesine döndürebilirdi, sen niyetsiz olduðun için bir adým atamadýn, þimdi sustukça yüreðinde biriken kelimeler seni boðuyor… Kiþi ölümle ölebilir, yaþarken yalnýzlýðýna, aþk sahip çýkarken aþký ecel gibi mi gördün de yanaþmadýn be edepsiz? Ben seni uzaktan seyrederken, bunlarý sana söylemek yerine, satýrlara söyleyerek yazýyorum böylece bir anlamý olur, sana söylesem sen zaten anlamazdýn ki! Sen sessizliðin ile ona ýstýraplarý yaþatýrken, seni defalarca seyrettim uzakta, oysa mektupla deðil yanýna giderek elini tutarak sessizliðine bir gülücükler açtýr ta bilirdin, onu hep solarken gördüm ve her gün sana lanetler okudum.

   Desem ki sen çaðrýlmayý bekleyen birisin, oysa her mektubunda seni çaðýranýn nasýl çaðrýsýný duymazsýn, þimdi sen öldükten sonra, mektuplarýnýzý okuduktan sonra bunlarý yazmam size fayda getirmez, lakin sizin gibi olanlarýn belki umarým aklýný baþýna getirterek uzaklarý yakýn ederler ve birbirlerine varmalarýna vesile olur diye kaleme alýyorum, vesselam.

Mehmet Aluç