Sorgulamak zorunda kalýp da bir kabullenmiþlik mi olmalý ve izafi bir yörünge yine biraz da kýyým odaklý ama kýyama durmaktan da geri duramamak…

Baþa almak gerekirse hikâyeyi…

Sene 2012 ya öncesi?

Bunu zikretmek çok gereksiz hele ki anlamsýzlýklarla örtüþen anlama güçlüðü çekenlere bir sunum deðil asla ve asla yürek fýrtýnasý yaratmak da deðil amacým: Sadece ve sadece mantýklý bir beyin fýrtýnasý.

Milat denen olgunun insanlýðýn baþlangýcý olmasý gerektiði gibi bir zihniyet mi peki aslýmýzýn dayandýðý o dayanak kadar da tutarlý olma ihtiyacý ile mensubu olduðumuz hangi grupsa?

Sosyolojik mahiyette farkýndalýk kazandýðýmýz ya bireysel çöküþlerden bihaber ise o grubun diðer üyeleri ya da bireysel farkýndalýk kazanýp fark etmektense zehir etmek mi hayatý?

Ýkilem yüklü kýsaca hatta daha da engin ve her nasýlsa tek bir somut veri vermeyeceðimin garantisi ile ele aldým bu açýk mektubu: Evet, insanlýða bir sunumum hatta bu güne kadar yazdýðým yazýlarý da savunma ihtiyacý hissedip bir terennüme odaklanmýþ bir ömrün de izdüþümü.

Notalar bile susku iken…

Kanayan bir coðrafyanýn nice þehidi iken ardý ardýna göç eden ve bizlerin çoktan göç etmiþ bencil ve sefil yanlarýmýz ki en baþta da zatýâlim.

Nefret odaklý sayýsýz terör örgütü ve çalýnan hayatlar ya geride kalanlar ki bizleri es geçtim bile zira bir hafta bile geçmez iken ayný terane yaþanacak hanelerimizde ama onlarýn hanesindeki yangýn asla sönmeyecek.

Hüzün vazgeçilmez iken mutluluk nidalarý filan atma ihtiyacý zaten hissetmiyorum lakin bitimsiz iç sesimin meþrebinde beyan etmek istedin duygu ve düþüncelerimi ve asla da edebi bir sunum olmalý, diye de geçirmiyorum içimden. Sadece ve sadece vicdan ve sevgi fukarasý bizlerin bir taaddüdü þu karaladýklarým.

Þu da bir gerçek ki; edebiyat denen olguya hakkýyla ürün sunmak adýna da tam dört yýldýr çabalýyorum ve elimden gelenin çok fazlasýný yapabilmek adýna da haddinden fazla yüklendim ama sadece kendime ve ne yazýk ki bir o kadar da örselendim geçen zaman zarfýnda ki nihayet de bulmadý lakin hiç de sorun etmiyorum zira iç sesimle muhatabým bu baðlamda tek derdim yine kendimle ve dert etmediðim diðer bir nokta da: dert olmam nasýl mümkün haricimdeki insanlara?

Çýkýþ noktamsa…

2012 yýlý: evet, çýkýþ noktam ama kimsenin baþýný aðrýtmak da istemediðim için ayný plaðý çalmayacaðým her ne kadar önem arz etse de þahsým tarafýndan.

Öncesi yok inanýnýz ki ne öncem var ne de sonram aslýnda hele ki kýymetli bir hocamýn hep zikrettiði gibi: an’daki mutluluða odaklýyým ve an itibariyle de çok çok mutluyum zira kalemle hemhal olmamým ötesinde sizlerle olduðumun bilinciyle geçtiðim bu iletiþim neticesi ile Rabbime minnettarým.

Sevmek nedir, diye bir sorum yok lakin saygý odaklý bir mecra aslýnda ehemmiyet taþýyan ve bu nasýl mý olur?

Önce deðer vererek ve anlamaya çalýþarak gerçi anlama güçlüðü çeken bir toplumuz ve ben de bu toplumun bir bireyi olarak; her daim anlam olmaya ve anlamlandýrma çabasý içerisindeyim: öncelikle de kendimi.

Buldum da çok ipucundan yola çýkarak ve ne eðitim geçmiþim ne de öznel baðlaçlar söz konusu bile etmeye deðmez bulduðum ama sadece ve sadece hayallerim.

Çok þey istemedim hayattan bu güne kadar ama sunumu itibariyle hayat çok þey çaldý benden. Dert deðil de!

Ama tek dert ettiðim: Kimsenin yaþama sevincimi ve hayallerimi çalma hakký olmadýðý. Bu nasýl mý olmalý peki? Sadece ve sadece önyargýsýz bir yaklaþým: Laf sokmadan. dürüst alabildiðine ve samimi ölçütünü baz alýp ve de taciz etmeden, arkadan konuþmadan kýsaca olmasý gerektiði gibi ama ne yazýk ki oluru da olmayan. Dert deðil! Hele ki insan kendini bildikten sonra.

Sýkýntý üstüne sýkýntý ve pay edemediðim: Dolduðum, taþtýðým, çýldýrma noktasýna gelip sükûnetle aþtýðým ama somut hiç veriyi de paylaþma niyetinde olmadýðým… Sebebine gelince efendim…

Pay ettim üç beþ dostumla tabii ki de tüm saflýðýmla; güven duyup, baþýmý yaslayacaðýmý umduðum az sayýda insanla. Sonra ne mi oldu?

Ýki kiþi iken paylaþtýðým insan sayýsý katlandý bu sayý: Dört, altý, onlarca insan ve ne yazýk ki hayatla arama sokulan nice nifak. Dert deðil ve hakkým da helal olsun zira bende de çok sýr mevcut ama mezara götüreceðim nice sýr zira laf olsun diye korkmuyorum Allah’tan hele ki Allah’ýn sopasý yok vecize ile bire bir yaþanmýþlýðým da olduðu gerçeði ile… Bir o kadar inandýðým Ýlahi Adalet ve yine yüce Yaradan’ýn merhameti…

Her beyaným gerçek.

Her yazdýðým yazý sadece bana ait.

Her neþem makbul zira kendimle olan savaþýmda yine memnuniyet duyduðum bir kazaným iken hayatýn sunumu ne olursa olsun. Asla ve asla baþka insanlarýn acýsýný meze yapmadým lakin benim acým hem meze oldu insanlýða hem de neþe!

Sakýncalarýný bilsem de yazmaktan geri duramadýðým ve yine tek düþmanýmý ve tek dostumun da kendim olduðum inancý…

Sürtüþtüðüm tek insan yok, desem yalan olur lakin düþünce babýnda ve yine hayat standartlarý iken kimsenin de ilgi alanýmda olmadýðý.

Son noktayý koymam beklendi ve defalarca koydum da: ama sadece sönük bir virgül. Ve yeniden yazdým, yeniden ve yeniden…

Ýddiam var mý peki? Ne fark edecek ki iddiam olsa olmasa ama tek iddiam var: SESÝMÝ DUYURMAK ZORUNDAYIM.

‘’Sadece içimde susmak istemeyen bir ses olduðu için yazýyorum.’’(Sylvia Path)

Örtüþen bir duygum mademki edebiyata mal olmuþ bir yazarýn da öngörüsü iken demek ki suçlu deðilim.

Lakin çocukluðumdan bu yana hep suç unsuru olmuþtur yaptýklarým keza yapmadýklarým da. Öncelikle aile baskýsý ve giyotinden son anda kurtulduðum nice hüzünlü yaþanmýþlýk.

Derken eðitim hayatýmda yine ailemin öngördüðü üzere okuduðum disiplinli eðitim yuvalarý. Yuva dediðim doðru zira siyahlýðý pembeye boyayan yine bitimsiz düþ gücüm ve içimdeki insan sevgimdi ki hala da ayný ruh hali ile iþtigalim.

Zormuþ çok zor! Hayat ne zormuþ lakin bunu yeni yeni anlýyorum hele ki korumacý bir aileniz varsa, gözlerinden sakýnýyorlarsa sizi ve her türlü imkâný sunma gayreti içerisinde iseler…

Payýma düþen ise bu sunum karþýnda: Kocaman bir es ve kabullenmiþlik yine.

Ya þimdi deðiþen ne?

Ben deðiþtim belki de. Evet, iç sesim oldu en yakýn dostum ki bunca sene nasýl susmuþum, onu da anlamýþ deðilim.

Ýnanmak zorundayým. Maneviyat sonrasý inandýðým, inanmak zorunda hissettiðim tabir-i caizse; karþýma kim çýksa ona inanma zorunda olduðum inancý ki tersini ne zaman yapsam geliþen paranoya akla zarar. Ha, zarar görmediðim ne malum? O da dert deðil lakin kalbimin hala kýrýlmayan parçalarý mevcut bu baðlamda dileyen kýrsýn, kýnasý ve sevmesin de. Ýlla ki sevilmek gerekmiyor hele ki sevmeye konuþlu bir bünyeniz varsa ve nefreti de buyur etmiyorsanýz sofranýza.

Yazmaya baþladýðým dönem özel hayatýmýn en allak bullak olduðu dönemdi ve yine tek bir veri iddia etmeyeceðim ya da neyin ne sebeple ne gibi sonuçlar doðurduðunu lakin bildiðim tek þey: Hiçbir suçum olmadýðý halde yakýn çevremin ve isimlerini dahi bilmediðim tanýmadýðým insanlarýn bana yönelttikleri düþmanca tavýrlar sebebiyle, düzenimin bozulduðu, annemin süreç itibarýyla saðlýðýndan olduðu ve nasýl dayandýðýmý sadece Allah bilir ve bunu bana lütfetti.

Çok çok kara bir gecede karalarken üç beþ satýr: bilmeden baþka bir dünyaya adým atmýþtým evet, -miþ’li geçmiþ kullanýyorum zira kendimde olmadýðým bir süreçti ve kendimi þu son dört yýldýr yazýp yazýp bulduðum gerçeði.

Ve tüm yüreðimle itiraf ediyorum:

‘’Yazmaya baþlamasaydým an itibariyle sizlerle olamazdým.’’

Sevebilir miyim sizi?

Saygý duyuyorum öncelikle ve siz izin verseniz de vermeseniz de: Seviyorum…

Hiç tanýmadýðým sayýsýz insan ama yüreklerine dokunduðum…

Sevmek asla zor deðil…

Okuduðunuz için teþekkür ederim. Ani bir refleksle yazdým bu satýrlarý ve hiçbir edebi kaygým da yoktur.

Sürç-ü lisan ettiysem affola.

Son bir þey…

Ya da boþ verin: Onu da ilerde yazarým tabii ki de Allah’ýn izniyle.