Hükümlerin mücbir sebeplerle bir varsayýmdan öte anlamsýzlýðý her ne kadar konuþlu olsak da anlamýn engin muhteviyatýný bitimsiz perdelerle rolün gereði yapýlýyor yine adsýz bir mecrada peþi sýra koþtuðumuz bir gölgeyi fazlasýyla kayýt altýna alýp önemsediðimizde.

Önemsizliðin önem teþkil etmesindense önem denen varsayýma atýfta bulunmak ya da neye göre þekillendiriyorsak büründüðümüz koþullu seferberlik.

Bir katsayýsý haznesi belki de isyanlarýn tezahüründe ne ise atýfta bulunduðumuz ve tek solukta tükettiðimiz iken türeyen hegemonya hem de batýl bir rotadan bir nota kývraklýðýnda hayatýmýza perde perde inerken.

Korkmak mý korkulasý yoksa korkular mý biçim deðiþtiren. Karanlýktan korkmayla eþ deðer belki de aþkýn vasýflarýna yüklediðimiz onca deðer ve derken bir mülkiyetmiþçesine sahiplendiðimiz hangi izlekse bin bir detayý genelleyip öznel bakýþ açýsýný sahiplenen o güruh.

Kimlerin kimsesizliði yine de dökümünü sunduðumuz varlýðýmýzýn iç sesindeki onca kýpýrtý. Bir teamül belki de bir yanýlsama belki de boðuk bir ses yine karanlýðýn hezimeti ve gün ýþýðýný kýskanan ne çok gölge.

Dalya, deyip odaklanmýþken bir sonraki hamleye.

Stop, diyen kameraman belki de gök kubbeden seyrine daldýðý biz zavallý faniler ki O bile piþmanlýk duyarken bizlerin yalan beyanatlarýndan ve birbirimizi sýrttan býçaklayýp tüm mert dizgilerini yok saydýðýmýz hayat denen gazetenin.

Çoðalan ama azýnlýkta.

Azýmsayan ama çoðunluk addedilen.

Yutkunup istifra eden.

Ya da doðurup doðurup bebeðini çöpe býrakan anne adýndaki yaratýk.

Çocuðunun vücudunu iple dolayýp köprüden sarkýtan bir diðer anne sýfatýný kondurmuþ insan denen vahþi hele ki babanýn bile umursamadýðý ve üç beþ kiþinin telaþla çocuðu kurtarma telaþý.

Belki de…

Belki de sessizliðimi bozduðum þu beyaz boþlukta Tanrý’ya bile itiraf edemeyeceklerimi bir bir sunmak hem de ne için?

Sorular mý sorunsuz yoksa sorunlar mý sorumluluk baþlýðý altýnda.

Kaðýttan bebekler yaptýðým günlerin özlemi belki de her defteri her kitabý sahiplenip çocukluðumdan beri seferberlik ilan ettiðim boþ sayfalar dolu yürekler ki…kerelerin bile yetmediði üstelik asla azýmsayamayacaðým bir sevda müþkülpesent ruhumun ovalarýný renkli kalemle iþaretlediðim.

Mavinin tonu: Alýn size engin bir okyanus.

Pembenin büyüsü: Gökyüzü yine eþsiz.

Siyah: Oldum olasý sevmediðim.

Beyaz: Gelinliði andýran o pür-ü pak lehçesi masumiyetin ve meleklerin.

Sarý: Doðduðum gün yakalandýðým hastalýðýn saf kan sarýsý ve bir de havuç yemekten sarardýðým o yýllar ki neler kondurmuþtu insanlar sanki yarýna çýkmayacakmýþým gibi nasýl da acýklý gözlerle süzerlerdi.

Renkler…Islah olmaz.

Kalem…Hepten rüþtünü ispatladý ama gelin görün ki susmasý da mümkün deðil.

Ya ben?

Kim bilir nerelere yolculuk edeceðim bu gün?

Kim bilir hangi hezeyaný konuk edeceðim minicik yüreðime ve sonra da sallandýracaðým hayallerimi hem de baþ aþaðý yine de kambersiz düðün olur mu misali sereceðim yeni günün yeni varsayýmlarýný ki nasýl da mütereddit bir ruhtan yola çýkýp yine varamayacaðým hangi yaka ise…

Sonlanmayan ve solmaya yüz tutmuþ ki ikilem yüklü beklentilerimden arsýzca taþan hüzün ve mutluluk denklemi ve gün sonunda eþitliðin iki tarafý hala dengede deðilken kim bilir nasýl gocunacaðým çýktýðým varsayýmlar iken tereddütsüz ofsayt olacaðým ki deðil kýrk kýrk bin fýrýn ekmek çýksa fýrýndan yine de doymaz gözü sessiz bellediðim aç ruhumun üstelik sükûtu ikrardan deðil asaletten doðan bir ruh fýrtýnasý iken…