Ahmet AYAZ

Gaziantep Güneþ Gazetesi  04 Nisan  2016

……………………………………………

           Yazýmýn baþýnda, sil baþtan eskiye döndük dedim ya;  Hakikaten hepimiz sil baþtan eski halimize döndük. Ýnsanlarýmýz da, týpký bir aðaç misali. Büyüme ve geliþme zamaný, meyve verme zamaný, çürüyüp yavaþ yavaþ yok olma zamaný var.

           Köylerin birisinde bir cenaze törenine gitmiþtik. Bizim kuþaðýn büyük bir çoðunluðu oradaydý. Arkadaþýn birisi hepimizin gözlerine baktýktan sonra, bana dönerek hafiften gülümsedi. Ben  de yüzümü ona çevirerek  ne oldu deyince,  “Eskiye döndük,  hepimiz eskisi gibi bir hiç olduk. Seni biraz  yazarlýðýn, þairliðin göndemde tutuyor. Ama bizler, hepimiz birer hiç  olduk. Bir zamanlar, okula koþtuk, sýnavlara katýldýk, en sonunda çalýþtýk, birer makama geldik. Yaþlandýk takavit olduk. Ben kendimi bir hurda  sanýyorum” Dedi. Hakikaten, ben de bir baktým ki,  cenaze için gelenlere, kimisi yargýtaydan emekli hakim, kimisi banka müdürü, kimisi  okul müdürü, öðretmen, memur, baþkomser, polis memuru, dahasý da var. Önce köyüm ile gurur duydum. Daha sonra da gerçekten  halimize  bakýnca, birer hiç olduðumuzu gördüm ve anladým.

          Bu konuya niçin girdim? Cevabýný da ben vereyim. Yukarýda da dediðim gibi, bazýlarý bir makama gelince,  kendini unutur, gözleri adam görmez, bu makamda ilelebet yaþayacaðýný sanýr. Sonra da emekli olur, veya o görevden alýnýr, toplum içinde, kendisine bir tek  merhaba diyenini bulamaz.  Rahmetli Mustafa Türkmen, “Ahmet Bey; Buradaki,  Gaziantep  Ýl Sosyal Hizmetler Müdürü Mustafa Türkmen önemli deðil. Caddede  gezen Mustafa Türkmen’e verilen deðer ve itibar önemlidir”  derdi. Ben de  hep aynýsýný düþünürdüm.  Ben de þef  kadrosunda müdür  yardýmcýsý olarak yaklaþýk 10,5 yýl  çalýþtým.   Allahýma þükürler olsun.  emekli olduktan sonra da, þeref ve itibarýmý muhafaza ettiðimden dolayý, çok mutluyum. Eski mesai arkadaþlarýmdan,  Gaziantep  Öðretmen Evinde oturup kalktýklarým var. Her zaman ve her yerde, biribirimizi güler yüzle, tatlý dil ile  karþýlamýþýzdýr.

       Þunu da söylemeden  geçmek  istemiyorum. Elinde imkan olup da, bir arkadaþýna iyilik edemeyen  insan, gerçekten çok abdal bir insandýr. Bir gün bu imkan elinden gidecek, yukarýda da dediðim  gibi, bir hiç olacaksýn. Ben 1980 li yýllarýn baþýnda  Gaziantep  Çocuk Hastanesinde Satýnalma Memuru idim. Baþ Hemþiremiz Aysel Çiftçi  vardý. Kulaklarý çýnlasýn, arkadaþýmýz Mehmet Çiftçinin eþiydi. Bakarsýnýz ani bir zamanda odamýza girer, arkadaþlar ilacýný alamayan bir hastamýz var. Aðlayýp duruyor dedikten sonra, arkadaþlar  5 Tl benden der. Bir de dosya  kaðýdý çýkarýp, verenler kaç  TL veriyorsa ismini þu kaðýda yazsýn, imzasýný atsýn der. Arkadaþlar  verecekleri  parayý verirler. Parayý topladýktan sonra da,  yine odamýza gelerek, hesap verir ve hastanýn  odasýný söyler. Ne olur gidin bu hastayý siz de bir ziyaret edin der. Asýl maksadý hastayý bize göstermek deðil. Kendi, kendisini  kontrol ettirmektir. Yani o küçük hizmeti bizim de, kendi gözümüz ile  görmemizi  istiyor. Haydi þimdi gel de,  öyle bir iyilik etme imkanýný  yakala bakalým. Nasýl yakalayacaksan. Sevap iþlemek  için, o imkan geldi, geçti. Sohbeti yazýmý Rahmetli Dostum. Cemil  Cahit GÜZELBEY’in “Mezarlýkta Söyleþi” adlý þiirinden aldýðým bir beyit ile bitiriiyorum.

“Birer sakit yýðýndýr, gördüðün hep dünkü varlýklar,

Ne ibretler verir insana baktýkça mezarlýklar.

        Sevgili okurlarým bugünlük de bu kadar. Sohbet köþemde,  yine buluþalým. Hoþça ve dostça kalýn. En güzel ve mutluluk dolu günler, hep ve hepimizin olsun diyorum.