Sýrdaþ bellediðim günlük seyrine hayatýn rest çekip duraksadýðým o münafýk anda takýlý tek bir edim benimki: sadece hissettiðim ve yoðrulduðum ki mizacým her daim yenik ve savruk esrikli öfkeleri mabet bilip de yanýlsadýðým zaman telakkisi.

Günden ya da dünden kýsaca bir ömürden bahsetmeye baþlasak sular seller gibi ezberimde ne varsa ani bir yok oluþa namzet: Kâh ölümün çalakalem fýsýltýsý kâh devingen mizacýný yalýttýðým öngörüsü ile tek bir izlekte týkýlý kaldýðým beþeri ihtiraslarý bir þekilde beyanat verip sýðdýrdýðýmýz hayat denen düzeneði.

Kývýlcýmlardan muzdaribim: Kâh yalýtýldýðým kâh bir yangýna döndüðüm.

Issýz ve sýra dýþý bir kýdeme yükleyip de tevafukun rahmetinde yolumun kesiþtiði kim ise belki edilgen belki buyurgan belki de boyutsuz göreceliðinde kayýp giden ne çok yýldýz üstüm baþým pejmürde ve bir köþede mevsimsiz bir hazana denk gelmiþken.

Hazneme sýðdýrdýðým ve kendimi sýðýntý hissettiðim her bir insan öbeði.

Ýzafi coþkularýn gölgesinde mihrabýmý el yordamýyla bir düzlemde yerleþtirip bir türlü dâhil olamadýðým ve ýsrarcý kaderin izleðe yýðdýðý kederli ne çok tümce farkýnda dahi olmazken yitip gidenlerin arkasýndan okuduðum rahmet yüklü ve tüm sakýncalarýný bertaraf edip anlamsýzlýk iken peyda olan…

Geride kalan ama geride kalmaktan haz etmediðim…

Ne çok sakýncasý biriktirdiðim beþeri boyutlarda suiistimal edilen sevgi zerrecikleri.

Dokunmaktan imtina etsem de varlýðýma katký yaptýðým ne çok beyanat sevdiklerime dair ve her kim ise haz etmediðini bilip uzaðýnda durduðum.

Sevmekten korkar mý oldukta bunca sakýncayý bertaraf edememenin verdiði hüsraný bileyip de eksiliyoruz günbegün. Oysaki sevgi eþsiz bir sunumu rahmet yüklü kâinatýn kýsaca olmazýn oluru ve tevafuk yüklü bizlerin kesiþtiði o dönemeçler. Ne çok gidip gelme ve ne çok yalnýzlýk… Her birimiz mademki bu kadar yalnýzýn bir arada olmamanýn verdiði o hezeyan yüklü mizaçlarýmýz mý yoksa bizi ayrý kýlan ya da birbirimize vermekten kaçýndýðýmýz Allah’ýn selamý mý?

Gömülü ve sondan baþa adýmlarken ömrü her nasýlsa sona yaklaþýp baþlamaktan haz etmediðimiz insan iliþkileri belki de devamýný getiremediðimiz aslýnda meziyetlerimizi bertaraf edip çekince yüklü hayatlarýmýza eklediðimiz yeni yükler ve ne çok serzeniþ gidenin ardýndan yine de dilimiz hep suskun iç sesimiz ayyuka çýkmýþken.

Revnak dokunuþunda buldum teselliyi ve soyutlandýðýma kani olduðum bir güncenin kýyýsýnda asýlý kaldým. Asýlsýz ve öngörüsü yýlgý dolu, ölümlere nazire eden beyanatlarýna vakýf olup düþ simsarlarýnýn yitip gitmelerde tecelli eden hazan kadar esrikli bir mizacý yâd edip çöreklendim hayatýn ansýz ve boyutsuz o kýrýk izleðinde.

Günlerden ayrýlýk, dünlerden piþmanlýk ve yarýnlara taktýðým düþ çiçeklerinden ördüm saçlarýmý ve tel tel saydým her birini. Bir kelebek kadar ömrü kayýtsýz kýlýp, bir döngü gibi içime çekip ve son gibi baþa meylettim aniden.

Düþ baz yorgunluklarým kadar acý veren, oyunbaz çocuklar kadar terli ellerimi kavuþturdum göðün bir adým gerisinde.

Münafýk isyanlarý yok sayýp ve evreni hatmedip soluklandým aniden ki sonlandýrdýðýma kani olduðum bir günceye rest çektim ne de olsa tüm beyanatlarýmý peþkeþ çekmiþtim ansýz istimlâklere raðbet eden kýyýmlara rast gelip.

Mütevellit olan mý mükellef kýlýndýðým mý?

Bir soru mu cevabý olmayan yoksa sayýsýz þýk mý hiçbir soru ile eþleþmeyen?

Anlýk bir hicap mý, yitik meali mi yoksa düþlerimin?

Düþüp kayan benlikler mi yüz görümü sevdalar mý miladý insan ýrkýnýn?

Ýz bildiðim o peyzaja sýðdýrdýðým çocuk suretleri: kâh gülen kâh aðlak yüzleri ile kadere meydan okuyan belki de anne babalarýnýn dahi bihaber olduðu çocukça özlemler her an’ý neþe kaynayan ve her nasýlsa için için kaynayan gölgelere sunduðumuz içli tezahürü o düþ yýlgýný biz insan ýrkýnýn.

Devindiðim iklimlerin hangi notasý acaba çalan þu makamsýz þarkýya denk düþmüþ? Biteviye örselenen ruhumun mýzýkçýlýk yaptýðý o düþ bahçelerine ellerimle serptiðim umut ve mutluluk tohumlarý yine de ömür ermeden nihayete hiçbir sorumluluðu kabul etmediðim üç beþ izleðe sýðdýrdýðým hatýratýma saygýda kusur etmeyip anlýk bir yanýlgýyla elediðim tüm doðru þýklar.

Günlerdir yaðan yaðmura nazire edercesine kýrýklarýný aldýrdýðým gökyüzünün asýlý kýyýlarýndaki yalnýzlýðýma kýsacýk bir þerh düþtüm:’’Kayboldum ve ezelden beri hükümsüzüm.’’ Sancýlý bir var oluþun hikâyesi aslýnda gün bitiminde ölgün günün dibine düþtüðüm þerh: Kâh mutlandýran bir beyanatta saklý tuttuðum umutlarým kâh münafýk bir reçeteye dâhil edilen asýlsýz söylencelere duyduðum o yeknesak öfke kadar akla ve benliðime zarar.

Ýz bildiðim deðerlere yüklenip bir yandan anlamsýzlýðý yüklenip yokluðun hezeyanýnda varlýksýz tezahürlerine yenik düþmenin de ötesinde asýlsýz öngörülerin o sakýncalý muhalefetini, somurtuk bir mizaç ile gölgelenen yalnýzlýðýmý devrana peþkeþ çekiyorum: Eksilen zaman, artan hezeyan ve sancýlý birlikteliklerin telaþýnda suskunluða bürünüp kopan kýzýlca kýyamete sitem edercesine sakýndýðým her bir kelimeyi bir gün sonrasýna saklýyorum olur da tecelli ederim arsýz bir cümlede.

Mevsim iklimsiz bir seyir izlemekte: Kâh güneþe tav olmuþ kâh rahmetine yakalanýp yaðmurun da ýslýðýna verdiðim o serzeniþi her ne kadar duymazdan gelse de bulutlar. Kaygan zeminler belli ki kaderin bir uzantýsý ve belli ki üzerime çöken hüzün bu denli savruk ve kayýtsýz kýlmakta isyanlarýmý yoksa her köþe baþýnda soluklanýp girizgahýnda her bir duygununu bunca huysuzluk yapar mýydým…

Hava kurþun gibi sanki bir parçam kayýp.

Varlýðým töhmet altýnda sanýrsýn ki hepten yoksunum.

Ýkbal bildiðim umut taneciklerine yýðdýðým ne varsa yýðýlýp kalýyorum bir cümlenin bitiminde ve koþullandýðým ne varsa þart koþulan her imgeyi görmezden geliyorum týpký evrenin beni yoklamaya dâhil etmemesi gibi: Bir varým bir yoðum bazen asýlsýz ve münferit sakýncalarýný da ihlal edip savurduðum sessiz naralara karýþan nidalara eþlik ediyorum.

Þairin dediði gibi:’’Kim kurtaracak beni var olmaktan? Ne ölümdür istediðim ne de hayat… bu gerçek ve imkansýz evrenin olanca aðýrlýðýdýr o…’’

Yaradan’ýn sýnýrsýz rahmetine düþmüþken yolum, beþeri ve sýnýrlý pekiþtireçlerini görmezden geldiðim evrenin tüm kayýtsýzlýðýmla sakýncalarýna maruz kalýyorum ikilem yüklü serzeniþlerini yok saysam da ve devindiðim satýrlara astýðým her bir kareyi sýðdýrýyorum günlük telaþlarýma…

Mademki insanlar yaþamak için evler yapýyor ben de hissetmek için yazýyorum ve kanýksýyorum her bir cümleyi doðurgan tabiatýn kucaðýnda yatýp kaldýðým bir hoþluða denk gelip kendimi üretirken her bir izlekte: Bir varým bir yoðum oysa.

Bilinçsiz bilincime sýðdýrdýðým hezeyanlara yüklediðim sakýncalarý da göz ardý edip bilincimdeki kýlçýklarý ayýklýyorum belki de metazori bir öfkenin saðalttýðý bir fýrtýnadýr içinde kaybolduðum ve her nasýlsa bilincimde kalan kalýntýlarý da istimlâk ediyorum çizmediðim her resimde yok olmaya mahkûm olduðuma dair geliþtirdiðim inancýn tesellisi iken yüreðime yýðdýðým.

Beni besleyen yalnýzlýk mý yoksa yalnýzlýðýmý besleyen eksik ve kayýtsýz o kayýp yarým kadar mý uzaðýmda benlik katsayýmý yücelten bir rakýma rast gelip de görmezden gelindiðime iyiden iyiye inandýðým…

Biriken asýlsýz ve hükümlü duygular gerçek manada varlýðýmýn tek delili her ne kadar somut kýldýklarým beni benden uzaklaþtýrsa da. Sustukça biriken ve biriktikçe çözülen bu da yetmezmiþ gibi her yokluðunda ansýz ve tertipsiz öngörülerin sular dahi ürperiyor belli ki damarlarýmdaki kanýn pervasýzlýðý eþ güdümlü bir gölgeyi bertaraf edercesine günü ve umudu saklýyor. Saklý aþklar ve sahte âþýklarý yeryüzünün nasýl da ihlal etmekte mutluluðun nüansýný. Her birimizin içerisinde büyüyen umut ormanlarý ve göl ülkeleri belli ki sahipsizliðimizin tek kanýtý.

Anlaþýlamama kaygým isyan ettikçe dokunduðum gölgeleri de kaybediyorum ve kayboldukça nifak ormanlarýnda ihlal ettiðim mutluluk katsayým kadar yoksun kýlýndýðým her bir saniyeyi yaþanmamýþ sayýyorum ve koca bir ömre tekabül etmekte milyonlarca saniye her nasýlsa. Depreþen yoksunluðumun izbesinde boyutsuzluða geçip görünmez kýlýndýðým her bir izleði ben de yok sayýyorum sanýrým her birimizin birbirimizden uzak durduðumuz adacýklarda iþtigal ettiklerimiz kadar da uzaðýndayýz iç dünyalarýmýzýn.