Ömür çaldýkça yýllardan bizler mýrýldanýrýz o çalan þarkýyý:

Hani güftesi kayýp makamý hüzün

Bir nakþederken ölgün düþleri

Teferruat aslýnda

Ýçine yýðdýðýmýz gönül.

Yorgun ve ölgün bir ömür ise size bahþedilen yine de þükürdür düþen avuçlarýmýza ve yankýsýz hüzünlere.

Hüzün… Bir mermi kadar hýzlý bir rüya kadar belirsiz belli ki bir teferruata tekabül eden gizem yüklü bir tahakküm.

Notalarýn kýrýlganlýðýnda ve sessizliðinde o yeknesak harflerin bir imgeye rast gelmek nasýl da olasý. Bir anda ve yokluða hibeli iken harcanan zaman hele ki kýrýlganlýðýnda notalarýn peyda olan o eþsiz devinim hele ki içine sýðdýramadýðýmýz bitimsiz arzular ve avuçlarýmýz þükür dolu. Nasýl olmasýn ki? Mademki ulaþmýþýz yeni bir güne varsýn kývýlcým nüksettin adýný her andýðýmýzda ömrün…

Hayatýn kýyýsýnda ya da en dibinde ve cebelleþtikçe pek çok anlamsýzlýkla ne düþüyorsa payýmýza…

Bir detaysa yaþanan ya da genele tekabül eden o sýrnaþýk hüzün ise yaðan ve damýtan günü mutlandýðým bir çehre arzu ettiðimiz ýþýðý devingen bir yörüngenin kim bilir hangi ekseni soludukça aþk’ý soluklandýðýmýz bir düþün perde arkasý.

Anlýk teamüllerde dokunaklý bir þarký iken nükseden, payidar bir üzünce mahal vermek adýna da olsa soluklanýyorum izbelerde: görünmezlik iken çektiðim perde derbeder bir tahakküme yenik düþmek pahasýna da olsa sivriliyorum, sivri bir yadsýmazlýkla yok sayýldýðým bir gönülde, yer bulmak adýna debeleniyor hünkâr imgelerim.

Bir azalýyorum bir çoðalýyorum ve ölüyorum günbegün, derken demleniyorum saniyeler ile ifa ettiðim bir ömrün kýyýsýndan, selam verirken uzak yollarýn uzak yol kaptanlarýna. Ve demli gölgeler alýyor yerini payidar yalnýzlýðýma ve maneviyata kaptýrmýþken ruhumu, terk ediliyorum bir kez daha. O hutbede saklý tüm kýrýk boþluklar, bu sefer tümleniyorum yorgun bir aþk’tan galip çýkmak adýna, sonlandýrdýðým bir ömrü ödünç verirken kara meleðe…

Zaaf yüklü bilinmezlikleri ile kara cübbeli adamlar çömeliyor baþucuma ve fýsýldýyorlar mütemadiyen: Saplanýp kalmýþ o mýzraðý teðet geçmek isterken düþ perisi, kýymete biniyor ölüm ve sýradanlaþýyor hüzün. Bellediðim ne varsa yeniden baþlýyorum hayata bir bebek masumiyetinde konuþlanmýþken aþka.

Hükümranlýðýnda o türemiþ tüketilmiþliðin ve gýyabýnda tahakküm yüklü dünlerin, kýrýk bir can’a teslim etmekse günahlarý, boyut atlýyor bu sefer devrik ve sefil yalnýzlýðým. Zihni karýþýk, ruhu yorgun ve varsýl bir beden hedef belliyor yine de kestiremezken akýbetini bu sefer yitip gitmelere sýðýnýp, sýðamazken yere göðe, sýðýyor ufacýk bir tabuta.

Eþkâli belirsiz kadýnlar tünüyor, ucube gölgeler halay çekiyor gömüte sýðdýrdýðýmýz ne varsa, kýyama duruyorlar ve kýyýyorlar bir kez daha yetmedi kýnýyorlar yetmedi kýran kýrana ahkâm kesiyorlar, o yobaz yeri geldi mi münafýk yetisizliklerine kýlýf geçirip, gölgelendiriyorlar depreþen kýskaçlarýyla üstelik aralýksýz ve biteviye.

Yoksunluðun, o rehavet yüklü ýssýzlýðýnda derin bir iç geçirmek nasýl da olasý.

Kuytularda ve engin bilinmezlikte konuþlanmak bir bakýma yok addedilen varlýðýmýn çeperinde saran ne varsa: Kâh iklimsiz bir sonbahar kâh sayýsýz soruya tekabül eden onca ikilem.

Maðlup geldiðim düþ yenilgilerine takýlý aklýmýn hücreleri bir o kadar muðlâk yaþadýklarým ve düþe kalka dost bellediðim ardýç kuþlarý.

Yenik yýlgýlarýn, göz çukurlarýnda saklý tüm bilinmezlik, raptiyelediðim o tozutmuþ muhalif yergiler, anlama güçlüðü çeken kýyý hayatlarýn sýð ve anlýk tefekküründe yýðýlý.

Bir varlýðýn yoksun kýldýðý hatta tahammül dahi edemezken, göz göre göre rehin verilmiþ vicdan denen o soyut idamesinde, saklý iken acý ve sakil kýrýk mýzrabý; eloðlu kadar uzak bir týnýda maðlup düþmüþ ne çok ketum ve asýlsýz söylence, hanidir gýybet bellediði tutarsýzlýklara sayýsýz kýlýf geçirip, ötelerken aþký ve yetim ve hicran yüklemiþken o mazinin tasavvuruna sýðýnýp da görmezden geldiði anlýk dokunuþunu ömrün.

Gömülü ansýz tereddütlere sýðýnýp da; yoksun kýlýndýðým o yoksul sýðýnaðýmda ve bir yandan örselenip de tezatlýðýn boyutsuzluðunda rehin býraktýðý satýlmýþlýðý insanlýðýn… Bir yol veriþe meyledip, bir gölgeye inanýp da, sakýncalý bir yenilmiþliði payidar kýlmak iken, çýt kýrýldým muhafýz alayýnýn o alaycý týnýsýnda saklý tüm devingen ve yalýtýlmýþ izdiham.

 Ýmgelerin tezahüründe, iþ birlikçi korunaklý edimler; bir bir elerken, kýyama durup satýlmýþlýðýn çeperinde haydut ve saldýrgan muðlâk yergilerin yanýlgýsýnda boyutsuzluðuna inat, zaman denen mefhumun, rücu etmek belki de aslýna hele ki asýlsýz söylencelerin nazarýnda gündönümüne yakýn bir mihrapta, tetiklenirken üzünç yüklü o rüya izlek, içinde damýtýlmýþlýðýn beyan ettiði o demli ve vakur yalnýzlýk kadar yüksüntü yüklü sýradanlýðýn izdüþümünde payidar kýlmak aslýný ve cismini.

Rabýtalar nasýl da engin, hele ki rakýmý; yersiz yurtsuz türevinde gölge yetilerin, yetim kalmýþ arzu haline sýðýnýrken düþ kâfirleri: nedensiz ve asýlsýz sýradanlýðýna sýðýnýp, fark addedilen farkýndalýðýn çukurunda batmak en derine ve saf tutan imgeler soyutlarken, hanidir iz sürdüðü kötülük, bir tereddüde dahi mahal vermezken, ýslýk çalarken devinen çark: med-cezire yenik düþmüþ gün ýþýðýnda parlayan umut taneciklerine sýðýnýp, kollamak masumiyeti tüm berraklýðý ile azat etmiþken rehin tuttuðu yenilmiþliðini.

Süslü sakýncalarýnda o yalýtýlmýþ gök kubbenin, rahvan gölgelerle vuku bulan söz öbekleri.

Kanýksadýðý mizacýna atýfta bulunanlara nazire edercesine tetiklerken gönül ýþýðýný, o bilinmezliði yürek notasýnýn: tik tak tik tak, demek kadar yeknesak da mý boyutsuzluðunu siper etmekte aþk’a meyleden hutbeler? Hele ki konuþlandýðý zafiyetinde belki de yüksünmekte o asýlsýz ve týnýsý olmayan sekizinci nota.

Kýrýk bir mizacýn tefekküre baðdaþ kurduðu koynunda, soluklanmakta aþk ve gönülden sevdalý o yüklü bulutlar: belki de bir edimde hayat bulacak tabiat, gönül vermiþ olsa da yalnýzlýðýn izbelerine gizlenmiþ tarafsýzlýðýna meleklerin, derinde nüksetmekte o sessizlik…

Belki yalýtýlmýþ bir sakýnca belki de gölgelenmiþ bir tasavvur yoksa hiçliðe odaklý bir yoksunluk mu hele ki gönül bir kez çýkmýþsa yoldan.

Ýþte tezahürü gök kubbenin ve iþte cevabý yine bulutlarda saklý: ne hoþ bir izlekti oysa gün ýþýyýp da gölgeler daðýlmýþken. Ve iþte yeniden vuku bulan karanlýða nazire edercesine, yeryüzü günahlarýndan ve kabahatlerinden arýnma arzusuyla yaðmura teslim olmuþ ve oluk oluk aðlýyor gökyüzü, hele ki hüzün yüklü melekler bile saf tutmuþken…

Kýdemli bir sancý ve tek gerçek: sadece sýðýn kollarýna merhametin ve göm maziyi. Asla da dönüp bakma ardýna. Olmadý sus yeter ki inkâr etme aslýný. Yeri geldi mi çaðla. Sanýr mýsýn ki, yüreðin isi sonsuzluða meyledecek? Sanýr mýsýn ki huþu içindeki masumiyet hep terk edilmiþliðin kuytularýnda hüküm sürecek?

Ýþte mercek.

Ýþte hutbe.

Ýþte o serpinti, mizacý aþk ile yontulmuþ bir anýta sýðýnýrken insanlýk ve yenilgi.

Bir biri ardýna, havayý saran o buðulu belirsiz rengin týnýsýna gizlenmiþ bir rehavet kadar yoksunluðu bertaraf eden öznel bir yanýlsama.

Zamanýn çizelgesine sýðdýrdýðýmýz o sonsuzluk kadar baþtan çýkarýcý ve gölgelense de aslý, saklý yine de gizil nüktedanlýðýnda tüm kayýtsýzlýðý ile baþtan çýkarken zaman ve mekân. Bir yakadan diðerine seðirtmek aslýnýn inkârý ile çeliþmekte mütemadiyen.

Ýnsan ve evren.

Evren ve þeytan.

Kanýksadýðýmýz ve yalýtýldýðýmýz tüm gerçeklerin izdüþümü: nüansý saklý bir rakýmda, hayat bulmaksa tüm amacý umut zerreciklerin, yeniden kovuþturmakta ellerini o bilinmezlik sarkacý.

Uzak bir geleceði yakýn kýlan kader rüzgârý kadar nüktedan bir ürperti sardý benliðini Tanrý’nýn ve tüm yoldan çýkmýþlýðýný insanoðlunun görmezden geldi. Kader ile mademki eþ güdümlü bir yönerge bellemiþlerdi tek bir çapaða dahi mahal vermedi gök kubbe: tüm sýradanlýðý terk etti mahremiyet ve saklý geçmiþini yok saydý kader.

Dokunduðum/uz alýn yazým/ýz mýydý da acýsýn en derinde hissetmekti payýmýza düþen yoksa terk edilmiþliðin kat sayýsý mýydý da payidar kýlýndý ölümsüzlük…

Korkularýný terk eden evren ahalisi hiç mi hiç yüksünmedi kýyamet kopmazdan önce ve teðet geçti kötülüðü ne de olsa tek bir izlekte kayýt bellemiþti itiraflarýný hele ki masumiyet taraf tutmazdan önce.

Gün dönümü kýbleyi mesken tuttu ve gönlü rehavet yüklüydü gölgelerin: aslýný yadsýmayan kim varsa geldi yola ve tek gözyaþýna dahi kýyamazken, aðladý ilk ve son kez: kefaretini ödediði ve kanýksadýðý ne varsa sustu ve can çekiþen karanlýðýn mahal verdiði kötülük ebediyen yol verdi umudun tecellisi eksenine riayet ederken.