Tamama ermeden biten bir romanýn son deminde saklý isimsiz düþlerimin yaftalanmýþ o gizil tanýklarý ben ki savaþýn en ön safýnda tüm sýkýlganlýðýmla hutbe bildiðim metinlerde kaybetmiþken yolumu.

Sandým sanmanýn ötesinde emin olmama az kalmýþtý tamahkâr isyanlarý yol bilip de ayarý kaymýþken döngünün bir meftaymýþçasýna çaldýðým kelimeler hak gördüler savururken masumiyeti ve güzeli. Güzeldi güzel olmasýna yitikti mizacý mahrem bildiði aþký öldürmüþtü imtiyaz sahipleri ve kirlendi dünya büyüdü isyan, öldü kadýn ve öldü çocuk ruhu kifayetsiz düþlerin mihrabýydý gece belki de en koyultulmuþ kaygý kem küm eden o tahakkümperver kýrbaçlarý döverken sýrtýný vicdanýn yoldan çýkmanýn faturasý kesilmiþti fark dahi etmeden koyulmuþken yola.

Kurallarý yonttular ve ýskalandý hedef.

Yuhalandý mahremiyet kirli emellerine nail olanlara nispet edercesine gök kubbe sarsýldý ve safran sarýsý idi korkusu yüzsüz yalanlarýn o örtük týnýsýnda saklý iken hakkaniyet.

Karþýsav söyledi maruzatýný ve isyan etti derken dokundu tüm yalýtýlmýþlýðýyla ve sustu Tanrý nizamý yitik serkeþ bedenleri dolduruþuna gelmiþ iken þeytanýn ve nefsin iradesini sýnadý kullarýnýn bilse de sonucunu.

Akþam çöktü perde perde ve örttü çirkinlikleri, hak bildi kötülük tüm edimleri ve yükledikçe yüklendi de geceyi, soldu kasýmpatýlar döküldü yaprak yaprak yediveren gülleri mabedine kavuþmadan melekler yollarý kesildi ölüme ve mahþere çeyrek kala.

Hiddet sahibi ve yönünü þaþýrmýþ tamamen yoldan çýkmýþ iken ergen düþler tüm yetilerini yok saydý ve ýslandý, ýskalandý.

Geçmiþin tek bir saniyesi küçük bir sonsuzluða dönüþtü an terk ederken maziyi ve yelken açmýþken yarýna hicap yüklü olsa da fazlasýyla. Boyutsuz zaman ve mekân o yeknesak ve göreceli rabýtasýna ulaþamamýþ olmanýn verdiði tedirginlikle rest çekti evrene.

Öykündükçe yaþama zora koþmaktý tek elimize geçen ve kayboldukça hak gördük zulmü reþit olmamýþ bir hüznü pay ederken ve dikte ederken nefret yüklü söylemleri hoþ görüsünü yitirmiþ bir evrene tabi olmaktý aslýnda tek gaye ve hükmetmek hatta zora koþmak kaderi görmezden gelip sýðýnmaksa yokluða hiçlikle iþtigal etmekti belki de mubah olan þimdiki zamanýn somutluðunda ve geleceðin soyut duvarlarýnda ne de olsa imgelem gücü hep ama hep birincil kaynaklardan beslenip akýyordu delice ve acýmasýzca hitap yetisini yitirmiþ bir hatibin gizemli cümlelerine iltica etmiþçesine.

‘’Davranmayý düþünüyorduk ya da düþünmeyi düþünüyorduk ama bizim varlýðýmýzda düþünen ve davranan bir baþkasýydý ya da baþkalarýydý.’’(Thomas Mann)

Umutsuzluk hep çöküþtü ve ölüm yeni bir diriliþ biz ötelerken ya da örselerken vicdaný tüm yalýtýlmýþlýðýmýzý hesaba katmadan kestiðimiz ahkâmlarda saklý iken muðlâk düþler asla sahip olamayacaðýmýzý bile bile üstelik.