Öykündüðüm roman kahramanlarýnýn ýssýzlýðýnda çalakalem yaþýyorum. Devinirken sarkaç, beyhude bir hevesle konuþlanmýþým yine ýssýzlýðýn ölgün gölgelerine.

Çýtkýrýldým bir kuþ kadar asilim ve masumum. Keþke… Keþke demeyi hep becermiþimdir yaftalandýðým her sensizlik ve o vakur sessizlik yakarken canýmý. Candan öte alabildiðine özlem dolu.

Kavruk satýrlar, fýrýndan çýkan ekmeðin sýcaklýðýnda yakmakta dilimi. Yanmak buymuþ demek ki… Solmak ne kolaymýþ meðer. Dökülen yapraklarým kan rengi bir öfkeyle sýzým sýzým sýzlatýyor burnumun direðini. Yoksunluðun ve çocuk yoksulluðumun kayýp ve kýrýk oyuncaklarý çalýnmýþ, çalýntý hayallerin gölgesinde devinirken saklý masumiyetim.

Yol vermek adýna yol aldýðýmý sandýðým o koca bilinmezlik. Saklý kentlerin yýkýk binalarýnda mezar diplerine býrakýlan tek bir çiçek.

Her köþe baþýnda sýrýtan deli bakýþlý ne çok insan. Anlatamadýðým kýrýk yaným, saklý menzilim, kopamadýðým geçmiþim kopmuþ iken andan…

Arzýn her yerinde sefahat düþkünü iken tek edim, edindiðim tüm sanrýlar yine aklýmýn çakýl taþlarýnda ruhumu acýtmakta. Acýya alýþkýn olsam da yaftalanmak en büyük maruzatým.

Teselli bilmez ne çok mahlûk.

Aþk’ýn týlsýmýndan bihaber bol keseden konuþan laf cambazlarý. Tanýmadýklarý ben’den mustarip iken onca kendini bilmez düþman bilmedim oysa kimseyi. Kin gütmeyi beceremezken karaya çalan gökte düþmüþüm bir kez ýþýðýn peþine.

Düþkünlüðün saf bilmez kollarýnda billur düþlerim yegâne hatýrat kaybettiklerimden. Eklentili bir yoksunluk kartopu gibi büyürken günbegün. Var iken yok bildiklerim, yok saydýklarýmýn anlamsýz varlýklarý.

Dengeler deðiþmiþ belli ki ben güzellik uykumdayken. Statüko hepten alt üst olmuþ. Tebaasýna seslenirken hükümdar, yol bildiði yolsuzluklar arþ-ý alaya çýkmýþ da haberim yok.

Muhalif sanrýlarýn ve tahakkümperver direktiflerin gölgesinde kazan kaldýran yüreðimin sarkacý bir ileri bir geri inanýlmaz bir ahenkle telaþlý bir arayýþýn peþinde beyhude olduðunu bilip itiraf edemesem de kendime.

Hüznün sesi… Katmanlarýna ayrýþtýrdýðým okyanusun çalkantýlý yoðunluðu boðulmayý seçtiðim o heyula su birikintisi. Akýntýya karþý yüzmeye çalýþýrsam böyle olur, demeyi bile beceremezken… Ve beceremezken pek çok þeyi…

Ýçimde ukde kalan hangi bir detayý sýðdýrabilirim ki satýr arasýna düþmüþ iken yolum. Yalanlara nispeten acýtan gerçekler de cabasý sýnýrlarý ihlal edilmiþ iken saklandýðým tapýnaðýn gök kubbeye uzanmýþçasýna eklentili bir mesafe ile gönlümden en tepeye adým adým çýktýðým ve yol aldýðým o basamaklar izlenme ihtimalimin olmadýðýna inandýðým üstelik.

Kural tanýmaz bir dünyanýn hangi ahalisine mensup olduðum mu önemli yoksa kendi teknemde yol alýp mý rotayý tayin etmem mi keyfe keder olsa da…

Günlerin, gündelik dertlerin telaþýnda iken rast geldiðim yeni bir aðaç gölgesi hatta kovuðu gömülmek istediðim. Gömüp de unuttuðum. Gömülüp unutulduðum belki de. Belki de hiçlik sahip olduðum ve unutulduðum hepten…

Sýra sýra insanlar ve o kümülatif birliktelikleri. Farkýndalýk kazandýran o farklýlýðým ve nezdinde kabul gördüðüm. Aslýnda inandýrýldýðým tarafýnca ve inandýðým beyhude olduðunu çok sonra anlama þerefine nail olacaðým.

Olanaklarýn ölçüsünde ne çok olanaksýzlýk olanýn olmasý gerekenden azý kadar hicap edilesi. Eþ güdümlü ne çok beyanat tarafýmca dile gelen bilmeme imkân yoktu oysa romanýn ilk satýrlarýna gömmüþken baþýmý. Ki görmez olmuþtum hepten gördüðüme kani olduðuma inanmýþken.

Rast gele, demek ne güzelmiþ. Keþke bir de rast gelseydim doðruya ve güzele ve kýymet bilene.

Hatýr bilmek bile bir þükür vesilesi. Hatýr görmek boþ bir heves olsa da…

Günlük yaþamýn katý gerçekliðiyle beliren umut tanecikleri bir bütüne tekabül etme ihtimalinin bile mutlandýrdýðý.

Sevdanýn dökümü satýr satýr, damla damla yokluðun damýtýlmýþ heyecanýnda yüzmek kadar sýra dýþý hatta.

Eþlik ederken ilerleyen zamanlarda o biriken gerilim ve azalan heyecan.

Týnýsý deðiþen bir þarký hatta detone bir yanký uzaklardan bile týrmalarken kulaðýmý.

Saldýrgan bir lehçe adý henüz konulmuþ sevi dilinin yok olduðu bir anda. Belli ki kocaman bir kandýrmaca.

Þimdiki zamaný teðet geçen tüm o varsayýmlar. Geleceðe odaklý çarpýtýlmýþ gerçekler yüzeye çýktýkça çamurunda debelenirken ruh ve kavgasý bitimsiz bir ihtirasýn telaffuz ettiði o kýrýcý söylence.

Ýrdelenesi ne varsa önceleri göz ardý edilen ve öykündüðünüz mutluluk asla haiz olamayacaðýnýz. Bir yanýlgý, dikey bir doðrunun kaydýrýldýðý eksende nöbet tutarken onca çarpýk zihniyet yaftalanýrken durduk yerde üstelik…

Dün, anýn mazisi iken ve en acýtan imgesi sýðýnmýþken bir sonraki güne.

Huzursuzluðun çaðrýþýmý nasýl da yürek burkmakta. Tanýmsýz duygular biteviye törpülerken ve yalýtýrken sizi gerçeklerden oysa kani olduðunuz ne çok safsata doðrudan nasiplenmemiþ ama illa ki doðru konumlandýrýldýðýnýza olan o inancýn demli yalnýzlýðý. Bir baþýna… Öylece… Yetim bir düþün çýðýrtkan ve mýzýkçý varisleri… Yetim kalan mý yetim býrakýlan mý… Neye tekabül ederse etsin varýlan nokta deðil mi aslolan.

Ekseninde ya da kaybýnda yalýtýlan ve gerekçelerle bezenmiþ ömürlerin mizacýndaki tüm yetiler bir yere varamasanýz da ama hala inancýnýzý baki kýlýp da umut ettiðiniz…