Abartýdan uzak, alabildiðine yalýn kýsaca olmasý gereken ne ise.

-meli, -malý… Zikredilen bir zorunluluk gibi nakþetse de sadece olanýn tanýmý, tanýmlananýn sadeliði bir o kadar nakaratý sevginin nüansýnda can bulan…

Geride kalan ise bariz bir tahakküm olanýn çaprazýnda, yansýyanýn çarpýtýldýðý ve basit bir nida göze hitap edenin ötesi duyumsamakla mükellef ruhun son çýrpýnýþlarý.

Zincirin hangi halkasý olursa olsun ola ki bir kopukluk nüksetsin artçý sarsýntýlarý ile devinmekte onlarca sarsýntý. Biri birinden ayrýþmasa da sadece bir genelleme. Varsayýlanýn da ötesi, bir adým uzaðýnda iken araya giren binlerce mil. Tuhaf mý sýradan bir yargý mý çözüme uzak bir o kadar sorularýn tezahürü tek cevap dahi bulamazken.

Kýsaca diye baþlamak isterdim ve son noktayý koymak. Ne var ki deðiþmeyen tek þey deðiþimin ta kendisi iken þahýslara ve muktedir olduklarýna nasýl bir yaptýrým uygulayabilirsiniz ki.

Diðer yandan tüm olasý hesaplardan nasýl da sorumlu tutulursunuz bir bir hüküm giydiðiniz.

Muaf tutulmak varken düzenin yargý ve yergilerinden olasý mý kayýtsýz kalmak. Yine de kayda deðer hiçbir veri bulunmamakta somut ve elle tutulur. Bu baðlamda nesnel ve eleþtiriye açýk bir iç döküm ötesinde eþsiz bir içerik analizi ruhu masaya yatýrmýþ ve tek tek deþerken yaralarý. Tuz basmak yerine toz konduramazken iþin aslý sadece zamana odaklý bir hesap dökümünün illet muhasebesi gerek bireysel gerek kaotik düzeyde ve sonrasýnda yapýlan hatalarýn. Hatanýn boyutu ne kadar deðiþken olsa da paralel seyreden bir süreç doðruyu bulmak adýna. Sayýsýz veri ile donatýlmýþken zihin belki de kötünün iyisi seçime zorlandýðýmýz.

Tüm öðretiler çocukluktan miras ve tüm yerleþkeler ana ve mekâna odaklý. Ruhun batýl itikatlarý nasýl da duraðan kiþiye odaklý bir o kadar sancýlý bir devinim bireyden bireye farklýlýk gösteren.

Adý insan.

Yerleþkesi dünya.

Ýhtiva ettiði tek gösterge duygu ve düþüncelere tekabül eden.

Ya sonuç?

Donatýlarýn ihtiva ettiði o belirsizlik ayrý kaygý verici. Olaðan seyri itibariyle çoktan sýdký sýyrýlmýþ bir benlik hala güzelin ve doðrunun peþinde tabii ki eðer hala müspet öngörüler sürdürmekteyse hükmünü.

Yadýrganasý olsa da en güzeli o yalýn ve saf haliyle nöbete durmak yirmi dört saat ve bir ömür. Varsýn iþkillenen iþkillensin ve yokuþa sürsün iyi niyetinizi. Deðmez ne deðiþmeye ne de rol çalmaya. Sonuç itibariyle çoktan biçilmiþ roller bir o kadar rabýtasý yüksek bir seyir doyumsuz ve emsalsiz.

Yaþamak bir mucize hele ki keyfini sürmek güzelliklerin ve deðiþime odaklý varlýðýn o zimmetli göreceliði yok mu.

Ölüm zikredilen ve pelesenk olmuþ ölüm meleðinin oraðýna.

Zulüm pay biçilse de ve eþkâli belirsiz olsa da deðer mi günah keçisi olmaya…

Deðer mi var olmak adýna kýlýktan kýlýða girmeye. Varlýðýn da boyutu bir o kadar göreceli. Ne anlam ihtiva edebilir ki varlýk yoksunluðun çoktan alýþa gelmiþ olduðu bir bedene.

Süregelen rehaveti bile ayrý güzel devinim cebelleþirken yoklukla.

Yoksunluk bile kabul çoðunun nazarýnda yeni kazanýmlarýn tadýný almak adýna.

Þükür vesilesi binlerce mefhum, sayýsýz öngörü hayata dair ve güzele, güzelliðe odaklý hayal ötesi bir yolculuk geleceðe zimmetli geçmiþten miras ana odaklý bir o kadar doyumsuz görünenin aksi olsa da.

Kelimeler ile kesiþmiþken yolumuz en yalýn tezahürü deðil mi duygularýn bazen bir bakýþta gizli bazen tek bir gözyaþýnda. Ýnsan olmak adýna onca zafiyetine raðmen…

Sözün özü ve farkýndalýk kazandýran büyülü kelimeler…

Kelimenin gücü, tanýmlamasý mümkün olmayan duygulu hoþ bir dokunuþla yürekten yüreðe aktaran.

Edebiyatýn insandaki izdüþümü. ..Var sayýlanýn ötesinde kýymete binen duygular, bir bakýþýn ve tek bir dokunuþun telaffuzu satýr aralarýnda gizlenmiþ. Ýmgelerin o sürrealist akýþý þairin dizlerinde hayat bulan.

Gizemin katýlýmý ile okuyucu ve þair arasýndaki o efsunlu ve ýþýltýlý yol. Kâh gözyaþýnýn saklý olduðu kâh hoþ bir mizansen ile neþeyi ve mutluluðu çaðrýþtýran. Ve hoþ geldiniz kelimelerin sihirli dünyasýna. Þairin ve þiirin coþkulu birlikteliðini gözler önüne seren kýsaca alabora olmuþ duygularýn kalemin yetisi ile bir çýrpýda yansýtan.

Adý var mý ki þiirin ya da özgüveni þairin? Olmaz mý her ne kadar adsýz kahramanlar ve eserleri mütevazý ve duraðan seyirleri ile adýmlasa da o uzun ve bitimsiz yolu.

Mucize kabilinden yaþama tutunan bir sanat dalý olmasýnýn yaný sýra varlýðýný çoktan okuyucuya hibe etmiþtir þiir ve þair.

Kýsýr açýlýmlara asla raðbet etmemiþtir de. Nasýl sakýnýr ki þair iç dünyasýný ve nasýl da cebelleþir kesiþirken yolu gerçek ve katý dünyanýn acýmasýzlýðý ile.

Kâh aþký anlatýr ufak nüanslarla ve muhteþem tonlamalarla kâh kahkaha seslerini duyurur can çekiþirken. Pencerenin pervazýndan bakar. Susar ve yine bakar. O susar ama kalemi isyandadýr. Vurgulamalar o kadar sahici ve emsalsizdir ki.

Þair aþka susayandýr. Aðlayan bir çift gözdür. Minik bir tebessümdür: Nasýl naif ve nasýl dokunaklý.

Yapýlan üvey evlat muamelesi asla yýldýrmaz yazan kalemi. Ve illa ki sýcak bir yürek bulur sýðýnacak. Açlýðýný giderir, özlemini dindirir bir yandan bekler iç sesinin yankýsýný kucaklarken hayatý ve avuçlarken sýcak dokunuþlarý.

Ölüm… Sýradan mý, asla. Nüktedan mý… Zaman zaman belki de. Belki bir kurtuluþ sýdký sýyrýlmýþken hele ki yedi düvel topa tutarken.

Yine de ne alýkoyabilir ki yaþam rüzgârýný sindirmeye.

Ne þiir eskir ne de þair ölür. Ýnsan var olduðu sürece var olmaya da devam edecektir kelimelerin sihri.