Tarafsýz ve yankýsýz bir seyrin tam da merkezindeyim.

Esintiler ne çok þey taþýyor ve çaðrýþtýrýyor.

Kelamlar, selamlar ve ahenksiz dürtüler.

Kýbleye dönmüþken yönümü yüzümü yalýyor poyraz.

Daha dün evet daha dün tam buradaydý elimle, gönlümle çizdiðim o resim. Bir demet de gül resmetmiþtim. Her renkten idi buket. Pembe de vardý sarý da hatta bir de siyah bir gül vardý boynu kýrýk ve üzerine düþmüþ iken çið damlalarý. Nasýl da nadirdir nasýl naiftir çiçek denen o harika sunumu tabiatýn ayný biz insanlar gibi. Yoksa tek kýrýlgan olan ben miyim, diye de defalarca soruyorum kendime. Bir tek ben miyim yakýnýnda hasretin, bir tek ben miyim kor gibi yanan dönerken devran?

Ne öfke taþýyorum yürekte ne nefret ne de haset. Kýrýk parçalar daðýlmýþken dört bir yana biteviye toplayýp duruyorum can kýrýklarýný.

Hak etmediðim ne çok þey var, diye bir atýf da deðil asla bulunduðum. Ýnancým eþlik ederken mahzun olsa da yürek hep denmez mi:’’Yaratan hüzün barýndýran yüreði sever.’’ diye.

Cennet midir cehennem mi bize sunulan onca güzellik sürgüne gitmiþ iken?

Yalan mýdýr gerçek midir þu yanýp sönen ýþýk?

Hasret midir kavuþma azmi ile kovuþtururken kalbi yoksa yetinme duygusu mudur kollamamýz gereken?

Güneþ midir sýcak olan sevgi midir ýsýtan?

Aslolan yaþanan ve yaþama ihtimalimizin bulunduðu o müphem varsayýmlar. Ket vuran ne varsa ve ne yýðýlmýþ olursa olsun önümüze yine ve yeniden bir çýkýþ yolu sunulurken yaþanan o þükür duygusu nasýl asil ve nasýl mübarek bir tevekkül getiriyor beraberinde.

Aþkýn tahayyülü bile güzel. Ne bir insan ne de bir beklenti. Mademki karþýlýksýz çaðlayan bir þelale gönül denen kim kimi sevmekten alýkoyabilir ki…

Görüp göreceðimizi çoktan görmüþ olsak da her adýmda bir kez daha, bir kez daha yaklaþýyoruz o meçhul sona. Son diye addedilse de aslýðýnda varlýðýmýzýn bir kerameti, Ýlahi Gücün tezahürü ve tüm yanýlsamalarýn aksettiði bir görüntü görmekten ve sevmekten kendimizi alýkoyamadýðýmýz.

Tüm görüntü ve siluetlerin sadece ve sadece bir sanrýdan ibaret olduðunun bilincindeyim artýk. Ve biliyorum ki her yeni yenilgi, her baþarý hatta her bir hayal kýrýklýðý daha da güçlü kýlmakta. Ne beden ne akýl ne de müphem varlýklar sadece tek gerçek: Bir gün varlýktan yokluða transfer olacaðýmýz mahþer günü. Yoksa yokluktan mý varlýða geçeceðiz?

Ne fark eder ki… Ya da neyi deðiþtirebiliriz ya da geciktirebiliriz ki…

Ýç sesin bir yansýmasý iþte tüm hissettiklerim ve huþu içindeyim bu gün. Mademki vakýfým benliðime ve gerçeklere ne acý ne de yanýlgý seyreltebilir ruhumda beslediklerimi.

Düþe kalka yol almak bu olsa gerek.

Bazen aðlamak ve bazen kahkahalara boðulmak.

Ölüm kadar gerçek, aþk kadar kuvvetli ve insan kadar yalan.

Gerçek kim bilir nerelerde saklý? Kim bilir hangi kinaye atýfta bulunuyor gizli saklý?

Ne fark eder ki… Sevdiklerimiz ve hayallerimiz olduðu ölçüde kim neye atýfta bulunursa bulunsun ve istediði kadar nefretine ve nefsine yenik düþsün bin kez de ölürüm sevgiye uyanmak varken.

Nefret çukurunda ölmekten bin kez daha hayýrlý her gün sevgiye uyanmak.

Cehennem ateþinde yanmaktan daha kabul görür hüzne yenik düþmek.

Hüzün de yakýþýr gönle en az mutluluk kadar.

Kabullenmek yeri geldiðinde ve ayaklarýmýzýn altýna sunulan o umman bir ömür kulaçlayacaðýmýz.

Günlerden bir gün açtýk gözlerimizi dünyaya. Ve günlerden bir gün intikal edeceðiz ebediyete.

Günlerden bir gün âþýk olduk.

Günlerden bir gün terk edildik.

Bedenimize hapsolmuþ ruhumuz ise ebediyete kadar baki.

Günlerden bir gün ama hangi gün kim bilir…