Yeni bir ben olmak adýna olmadý uðraþým: Ne dün ne bu gün. Sadece görünmeyen o beni yaþatmak görünene eþlik ederken.

Külfetini hep duyumsadým da üstelik hangi mecrada olursa olsun. Külfeti aðýr olan saklý yanýmý çýkarmaktan ziyade kabul görme güdüsüyle sarf ettiðim uðraþ oldu her defasýnda.

Zuhur bulan egomun kifayetsizliði idi. Doyumsuz bir ego yerine yetinmeyi bilen.

Ya da aç bir nefis deðildi vuku bulan bilakis terbiye etmekle mükellef olduðum.

Komik olan ise çapraz ateþ altýnda kalýp sayýsýz kez hezimete uðramaktý keza halen de deðiþen hiçbir þey yok. Yokmuþ da yeni yeni vakýf oluyorum. Zaman da geçse, asýrlar da yuvarlansa halen biteviye iþgal ediyoruz birbirlerimizin ruhlarýný. Kabullenmek yerine muhalif olmak, sevmek yerine sürekli beslenen bir nefret duygusu. Ve ne yazýk ki koþullara, süregelen düzeneðe raðmen ayný yerde sayýyor ayaklarýmýz ruhumuzu da esarete gömerken üstelik.

Nefret etmeyi becerebilseydim keþke ya da sus pus kalmaktansa feryat figan hakkýmý savunmayý. Ne var ki öðretilerim asla ve asla bu doðrultuda yansýmadý bana. Farkýndayým ve bir o kadar da bilincindeyim. Hele ki son birkaç yýldýr algýlarým her daim nöbette gözüm açýk ya da kapalý.

Bazen dolaylý tezahürü haricimdekilerin bazen de direkt gözümün içine soka soka yansýtýlan.

Tuhaf hem de inanýlmaz zorlamakta akýl sýnýrlarýmý. Kabul görmek ya da görmemek kimin tekelinde olabilir ki. Ya da hangi merci yetki verebilir ki iyinin doðrunun ne olduðuna.

Her þey gayet net ve ortada. Ne zaman ki düþsek yanlýþa illa ki çýkýþ yolu ararken yükleniyoruz birbirimize. Ortada suç teþkil eden bir tutum olmasa bile illa ki bir suçlu yaratýyoruz. Oysa yoktan var eden tek güç var. Ve bizler kim oluyoruz da üstün kýlýyoruz benliklerimizi diðerlerinden. Sonuç itibariyle aynýyýz ayný anne-babadan olmasak bile kardeþ deðil miyiz. Komik geliyor bu tabir çoðuna ki farkýndayým. Zira kardeþlik, has dostluk gibi mefhumlar sadece TDK’nýn tozlu sayfalarýnda yer alan tabirler. Ne bir kýstas ne de bir önerge sadece lafta kalan izafi kavramlar.

Kötümser addedilsem de bu sadece hayatýn gerçek yüzü. Ne pembe bir tablo ne de kara bir evren. Mümkün mertebe gri oldukça koyultulmuþ ve biraz da karanlýk. Bu da demek deðil ki umutsuz olacaðýz ama yenilgiye de hazýrlýklý olmalý. Ne tuhaf deðil mi? Yaþamak ve hayatlarýmýzý idame ettirmeye çalýþýrken nice hamlelere maruz kalabilmekteyiz. Býrakýnýz destek olmayý her nasýlsa ve bilinmez nedenlerle bitimsiz ithamlar ve kuþku dolu sorgular. Oysa hayat bir mahkeme salonu deðil. Deðil de adým baþý nöbette duran hâkimler ve savcýlar yaþama hakkýmýzý elimizden almaya çalýþan ve aralýksýz mücadele verenlere ne demeli…

Sýfatlar ve duygular…

Ýstekler ve ket vuran onca engel…

Hayaller ve çalýntý hayallerle yaþamaya çalýþanlar. Býrakýnýz da herkes hayaline kavuþma arzusuyla yaþayýp gitsin. Dünya hem zengin hem de ummanlar kadar engin ve sonsuz. Þüphesiz her birimize de yer var mademki Yaratan’ýn eserleriyiz nasýl hak bulabilmekteyiz esir alýrken birbirimizin ruhlarýný ve çalarken düþleri?

Çözmek asla olasý deðil. ne sosyal bilimlerin engin bilgisi yeter ne de ömür. Bu yüzden býrakýnýz herkes kendi yolunda ilerlesin. Ne sýnýr ihlali ne de hakka tecavüz. Ne nefret ne kapris. Ne kin ne de öfke. Ne kadar menfi duygu varsa arz-ý endam etmiþ ve biteviye sürgün hayatlar yaþýyoruz. Kolayý zora sokmak maharetmiþçesine verdiðimiz zarar inanýlmaz. Somut ya da soyut anlamda sayýsýz örnek her birimizin hayatýnda yer bulan. Menfaatler dünya savaþý çýkarýrcasýna en tepe noktada. Ve kesinlikle bir kesiþme noktasý yok eþref-i mahlûkatýn. Sadece ve sadece öngörüler, yargýlar ve koþullanmýþ zihniyetler ki zihin olma vasfýný çoktan yitirmiþ ve inanýlmaz körelmiþ.

Tüm göreceli kavramlarýn caný cehenneme.

Tüm yargýlar da önemsiz ayrýca. Tek önem arz eden hissettiklerimiz ve yüreðimizde biriktirdiklerimiz. Anlayan ya da gören olsun olmasýn. Kabul görmek ya da dýþlanmak hatta yok sayýlmak. Nereye kadar ya da sonsuz mudur ömür diye addettiðiniz?