Doðru ya da yanlýþ… Hangi açýdan ya da hangi perspektiften bakýyorsanýz yansýyan görüntüye þüphe yok ki; bu tamamen sizin gerçeðinizdir. Kýsaca öznel bir yaklaþým ya da yordadýðýnýz tamamen size özel.

Bununla birlikte deðiþmeyen tek gerçek; olayýn ya da durumlarýn asla ve asla eleþtirme hakkýna sahip olmadýðýnýz daha doðrusu hiç birimizin böylesi bir hakký kendimizde bulmamamýz gerektiði.

Konuyu açmak gerekirse, özel hayatlar sadece kiþiye aittir ve dairdir. Neden mi bunun savunmasýný yapýyorum?

Ne deðiþir ki sizce kendi bakýþ açýmý getirsem üstelik tam da bu noktada? Kýsaca hepimiz artý ve eksisi ile fani kullarýz. Hangimizin yanlýþý ya da günahý yok ki. Bir o kadar da gerçek dýþý onca söylem. Ne mükemmel olabiliriz ne de dünyanýn en iyi insaný. Bir diðer nokta ise, savunduðumuz hakikatlere ne derece itibar ettiðimiz.

Sevgili Mevlana’nýn yüreðe dokunan o bakýþ açýsýna sahip olmak keþke mümkün olsa tam da dediði gibi: ‘’Gerek yok her sözü laf ile beyana… Bir bakýþ bin söz eder, bakýþtan anlayana…’’

Manadaki ahenge bakar mýsýnýz… Ne kadar naif bir anlatým ve tespit ama gerçek anlamda anlayana…

Bakýþtaki duruþ ve ýþýltý bile farklý aksetmekte ayný yüzümüzden yansýyan ýþýk gibi ya da o karartý yüreði boðan. Zira bakýþýnda bile nur olmayan sayýsýz insan bu güzelliði bile köreltmekte. Körelmez mi içten dýþa yansýyan yerden yere vuruyorsa bir diðeri.

Biz insanlar nasýl varlýklarsak, önce kendi ayýbýmýzý örtüp karþýmýzdakinde aramaktayýz kusur diye addettiðimizi. Önce durup düþünelim bakalým, yüreðimiz dediðimiz kadar saf ve aydýnlýk mý…

Güneþ gibi olmak varken sevgide neden kara bulutlarla getiririz karanlýðý ya da neden bu kadar kýrýcýyýz. Kýrýldýðýmýzdan mýdýr bu yakan yýkan öfkemiz sevgisizliðimiz midir karþýmýzdakini hor görmeye yönelten?

Ya fiziken olmasýný arzu ettiklerimiz. Hep surette kalan o yanýlsamalarýmýz. O günlerden ulaþýp dokunmuþ anýmýza oysa: ‘’Surette kalýrsan putperestsin. Her þeyin suretini býrak, manaya bak.’’

Arayýþlarýmýz ne ölçüde yadsýnabilir ki hele ki, arayýþýmýz nihayetlenmek bilmiyorsa. Zira bunun bile ters geldiði nice insan var. Hz. Mevlana yüzyýllar öncesinden beyan etmiþse olmaz mý bir bildiði: ‘’Ne arýyorsan kendinde ara. Kiþinin deðeri nedir? Aradýðý þeydir!’’

Eðer ki dünya, onun deyiþiyle; uykudaki kiþinin gördüðü rüya ise o zaman var mýdýr bu rüyanýn bir sonu ya da o rüya ertesi duraðýmýz neresi olacaktýr…

Mademki bu denli anlam ihtiva ediyoruz biz insanlar mümkün mertebe kýrýp dökmeden ve en saf halimizle var olmalýyýz dünya denen bu âlemde. Ne yazýk ki bitmek bilmez hýrslarýmýz, tekrarladýðýmýz o bitimsiz hatalar nasýl da uzaklaþtýrmakta bizi maneviyattan. Bilakis adým adým yaklaþmak gerekirken an geliyor sarf ettiðimiz yalanlara bizler bile inanýyoruz.

Yapýlmamasý gereken ne varsa nasýl da içten pazarlýklý bir tutumla tükürdüðümüzü yalýyoruz.

Sevgiden, sevmekten ve sevilmekten bahsederken bir anda kýrdýðýmýz nice kalp.

Evet, oldukça çetrefilli yaratýlýþlarýmýz var. Bir elimizle inþa ederken bir sözümüzle de yerle bir etmekteyiz gönülleri.

Ýstikametini deðiþtirmiþ binlerce mefhum hele ki sapýlan yalan yanlýþ yollar ve niyetler nasýl da nifak sokuyor gönül gözümüzle irademizin arasýna.

Belki de en acýsý, kendi ayýbýmýzý görmeden alabildiðine ayýplamak ve yerin dibine sokmak kimi istersek. Ne de olsa savunulan bir düþünce anýnda yandaþ toplamakta. Þekere üþüþen sinekler gibi kuru kalabalýktan öteye geçmeyen onca yoz insan ve mefhum.

Neyi tasavvur ederseniz edin. Bir bakýn bakalým önce kendinize. Doðru diye savunduklarýnýza aslen muktedir misiniz?

Aþka bile ulaþamayan fakir gönüller. Aþký eliyle yýkan haris gönüller ya da baþ aþaðý eden o nefis denen canavar.

Deðerli düþünürün þu sözüne bakar mýsýnýz:

‘’Ýnsaf et, aþk güzel iþtir. Onun bozulmasý, güzelliðini kaybetmesi insanlardaki tabiatýn kötü niyetli oluþundadýr. Sen kendi þehvetine ve arzularýna aþk adýný takmýþsýn. Hâlbuki þehvette kurtulup aþka ulaþabilmek için yol çok uzundur.’’

O nadide kelimenin telaffuzundaki incelik ve naif aktarým adeta akan zamaný durdurmakta.

Çok mu uzaðýndayýz aþkýn tahminimizden çok öte yoksa bir o kadar yakýn mý duruyoruz bu nadide ve özel duyguya. Açýlýmý belki de þu vecizede kendini belli ediyor:

‘’Uzakta olsan da yanýmda olmalýsýn daima; unutma gerçek aþk sevdiðini anýnca yanmak… Yandýkça sevdireni anmaktýr…’’

Onca bahþedilmiþ güzellik nasýl ki Yaratan’ýn takdiri bize düþen sadece koruyup kollamak içimizdeki saflýðý ve masumiyeti her ne kadar günümüz itibariyle saf ve masum tabirleri anlamýný yitirmiþ olsa da.

Ne çok deðeri yitirdik akabinde ne çok þeyi. Ne gelirse aklýnýza: Güven, samimiyet, yalýn sevgi ve demin de dillendirdiðimiz gibi o eþsiz mefhum ‘’aþk’’…

Sonu gelmez ihtiraslarýmýz ve bitip tükenmez istek ve arzularýmýz. Hatta gýyabýnda konuþtuðumuz biçare insanlar ki haberleri olmadan nasýl da yerden yere vurmaktayýz haz etmediðimiz insanlarý.

Hiç mi sýzlamaz vicdanlarýmýz, hiç mi hicap etmeyiz kendimizden, hiç mi yordamayýz benliðimizi bir yandan onca acý ve kýrýcý sözü sarf ederken…

Sahip çýkmamýz gereken ve bize ait bir diðer mefhum ise dilimiz. Nasýl da anlam ve ifade bulmuþ:

‘’Ey dil, sen tükenmez bir hazinesin hem de dermaný bulunmaz bir dertsin. Bu dil, çakmak demiri ile çakmak taþý gibidir. Dilden sýçrayýp çýkan söz ateþe benzer.’’

Yüzyýllardýr kabul görmüþ tüm bu öngörüler aslýnda içimizin bir yansýmasý ve olmasý gereken ve ne yazýk ki bir o kadar uzaðýndayýz tüm bu öðretilerin.

Ýstediðimizi yapalým ya da istediðimiz hangi hayatý yaþýyorsak yaþayalým da ama önce dönüp bir bakalým kendimize. Ýstediðimiz kadar saklayalým tüm menfi yönlerimizi ya O’ndan da saklayabiliyor muyuz yoksa sakladýðýmýzý sandýðýmýz gibi bir yanýlgý mý bu içine düþtüðümüz.

Ýnsan olmak adýna ve insan kalabilmek için kalbimizi de ruhumuzu olabildiðince eþ güdümlü tutmalýyýz tabii ki zekâmýzýn ve algýlarýmýzýn yardýmýyla. Sýðýnýp sýðýnacaðýmýz tek güç O deðil mi her daim yolumuzu aydýnlatan…

Aydýnlýk gönüllere kavuþmak ümidiyle. Unutmamalý ki; her karanlýk kendini sonlandýracak þafaðýn tohumlarýný içinde taþýr. (Dante Alighieri)