11. 11. 11 Þiiri

1-

Sizler çiçeklerle konuþtunuz mu hiç?

Sevip okþadýðýnýz oldu mu nazenin gülleri?

Sýcak bir merhabaya gönül telleriniz titredi mi?

Kentler her geçen gün kalabalýklarla dolsa da

Onca insanlar içinde ben sessizim, kimsesizim

Lanetlenmiþ kahrolasý yalnýzlýðýmla baþ baþa

Ömür yaþýmýn yarýsýný boþ yere harcamýþým

Boz bulanýk seller gibi akýp gitmiþ seneler

Yalnýzýz dostlar, yalnýz geldik, gideceðiz yalnýz

Ne çok yaþadým, o kadar öldüm dirildim

Küstah aynalara düþen sýfatý tanýyamadým

Korsanlarýn elinde zincire vurulmuþ forsayým

2-

Gönül gözüyle bakarsan baþka görünür her þey

Pencereye sýðmaz her gün seyreylediðin gökyüzü

Umut etmekten ötesi gelmez elden ne yapsan ne etsen

Önünde ardýnda yürüyen senin gölgen neden korkarsýn?

Yaþadým yýllar yýlý kýt kanaat vuslat nedir bilmeden

Gelecek vaat eden günüm var mý? / Soruyorum!

Önüme dikilmiþler ardý görülmeyen beton devler

Geride aný diye býraktýðým neler var?  / Soruyorum!

Ham hayaller, tükenmiþlikler, sayýklamalar, yanýlsamalar

Buzullarla kaplý vahþi ve amansýz tundra yalnýzlýðý gibi

Sevisiz, süfli, ezik, kýrýk dökük bir þair yalnýzlýðý

Bu benim, “Ben”

Benim hal-i pür melâlim . / Soruyorum !

Nasýl sizlerden biri gibi olabilirim?

3-

Ne uzakta ne yakýnda bir bekleyenim,

Yolumu gözleyenim olmadý benim, yine de

Eksik etmedim bir gün bile selamý kelamý dostlardan

Gülücükleri maske yaptým çýkarmadým hiç yüzümden

Böyle bir sanat öðrenmekteyim þairlikten baþka

Gün yaslanýr sabahlara ilk ýþýklar öper kentin gözlerinden

Göðü maviye, kenti altýn sarýsýna, yaylalarý ovalarý yeþile,

Sihirli fýrçasýyla denizi laciverte boyama ustasýdýr akþam

Kollarýmda ahtapot yorgunluðu, parmaklarýmda aðrýlar

Dizelerimi, gözlerimi karartýyor yaðmur bulutlarý

Kapanýyor içimde ki tüm kapýlar sýr dediklerim üzerine

Hiçbir gün, bu günkü gibi derinden sarsmadý yalnýzlýðým

Saat iki otuz, gecenin koluna girmiþ arife, bayrama gidiyor

Bayramýnýz kutlu olsun, hayýrlý bayramlar dostlar,

Dost bildiklerim!

Dinmez Er / Çeþme / 2011. 11. 11 /