Düþ ertesi yeni bir güne yelken açarken nasýl da umutla dolar insanýn ruhu. Ruh, gönül ya da yürek ne derseniz deyin. Bizi biz yapan deðil mi her bir katman. Kýsaca benliðimiz, bütünümüz, eþkalimiz, kimliðimiz ve taþýdýðýmýz hangi vasýfsa bize dair.

Yudumlarken hayat denen þifalý suyu ara sýra canýmýzýn yanmamasý muhtemel mi hadi itiraf edin. Kim bilir hangimiz nasýl da boyundurluðu altýndayýz sayýsýz bilinmezin ve engelin.

Kiminin bedensel iç çekiþleri kiminin çalkantýlý ruhu kiminin bitmek bilmez istekleri hem de konu ne olursa olsun ve söz konusu her kim ise.

Ara sýra su aldý mý bindiðimiz tekne hadi uðraþ dur batmamak adýna. Gerçi her an alabora olma ihtimalimiz var ama bir de ek olarak aldýðýmýz darbeler þiddetlendi mi seyreylin.

Umutsuzluða kapýlmak öyle olasý ki kendimizi kaptýrmýþ giderken. Hele ki gardýmýz da düþtü mü halimiz içler acýsý.

Bazen burnumuzun ucunu görmekten aciziz. Keza ara sýra yaþarým kendimde bu eksikliði. Ne zamanki yoðunlaþmýþsam gündelik telaþa ya da odaklanmýþsam baz aldýðým her ne ise kendimi dahi unutur kapýlýrým rüzgara. Rüzgara kapýlmak mý yoksa esintinin eþliðinde yol almak mý?

Bu da zor bir ihtimal diðer yönden. Farkýnda dahi olmadan kim bilir nasýl deðiþiyor yörüngemiz da biz neden sonra vakýf oluyoruz. Hele ki uydusu olduk mu haricimizdekilerin iyice akýl baþtan gidiyor.

Tabii ki bunlar tamamen olaylarýn gidiþatý ve bizim hissiyatýmýzla ilintili. Mantýk çerçevesinde hiç de kayda deðer deðil bu ihtimaller ama unutmamalýyýz ki; biz insanlar her ne kadar aklýmýzla hareket etsek de eninde sonunda devreye duygularýmýzý bir þekilde sokuyoruz.

Sayýsýz menfi ve müspet duygunun esiri kalbimiz. Bir diðer yandan da kalbimizin nezdinde aldýðýmýz doðru ya da yanlýþ ne kadar karar varsa aldýðýmýz. Nice imkansýzlýk hüküm sürerken nerde sýkýntý, dert varsa gelir bir þekilde bizi bulur. Bu yüzden olabildiðince cesur ve atýlgan olmalýyýz. Ve bir o kadar da sabýrlý ve inançlý.

Ne var ki kiþilikle bire bir ilintili bir durum burada söz konusu olan.

Ýçe dönük bir yapýnýn asla giriþken olmasý söz konusu deðil. Asla da asla dememeli zira her birimiz sürekli bir evrim geçirmekteyiz. Kimimiz bunun farkýnda olmasa da her yeni gün ve tanýdýðýmýz her yeni insan ve yeni öðretiler hep buna yol açmakta.

Diðer yandan sosyal iliþkileri aðýr basan onca insan. Kýsaca tam bir kaos insan denen varlýðýn geliþimi ve gidiþatý. Zaten bu da tespiti mümkün olmayan ve olasýlýklar dahilinde yaþanan ve yaþanacak olan uzun bir süreç.

Varlýðýmýz yaratýldýðýmýz ilk günden beri süregelen komplike bir sistem: Beden, ruh ve yürek eþliðinde. Ve sonuç itibariyle bizi biz yapan tüm deðerler ve etkileþim halinde bulunduklarýmýz: Sayýsýz faktör gidiþatýmýzý belirleyen ve sayýsýz bilinmez önümüzü belirleyen ama diðer yandan da tahmini bile mümkün olmayan.

Sayýsýz olgu sayýsýz insan ve eþsiz bir evren gizem dolu.

Anlam olmak kadar yüce bir duygu olabilir mi en az nazarýnda sevginin çoðalmak kadar. Çoðalmak tekilden çoðula seyreden bir yol ara ara tümsekli.

Belki de anlaþýlmak adýna verilen afaki mücadele. Ve bir o kadar sevmek nefrete inat, sevgisizliðe inat. Sevginin de çölde su arayýþý kadar imkansýz olduðu gün gibi aþikar. Kýstasý ne olabilir diye düþünmek de ayrýca anlamsýz bir mücadele cevabýný bulmak adýna. Zira insan þüpheye düþüyor zaman zaman. Sevgisizliðin tokat gibi çarpan acýsý o kadar yürek burkmakta ki. Bu yüzden de nabza göre þerbet vermek gibi gereksiz bir dürtü hasýl oluyor yalan yanlýþ. Yalan yanlýþ tahminler belki de paralel giden bir diðer anlamsýz uðraþ.

Ve hayatýn ta kendisi; bizi sunulmuþken bir armaðan bazen açmaktan korktuðumuz ama vazgeçemediðimiz. Kim nasýl böyle bir yanýlgýda bulunabilir ki?