Ýnsanlar… Biraz yakýn ve olabildiðince uzak.

Binlerce kýpýrtý ruhta çýrpýnan. Uzatsam da elimi dokunamadýðým onca seyreltili sanrý.

Gördüðüm mü yoksa görmek istediðim mi? Çözebilsem ve ayrýþtýrsam çalý çýrpýyý.

Kökü nasýl da saðlam þu çýnarýn, selvi aðacýnýn. Ya dibinde biten onca ot. Ya dikeniyle can yakan onca gül. Var Allah’ýn bir bildiði yoksa donatmazdý onca dikenle.

Savruk düþler de cabasý. Onca acý, yeri geldi mi nükseden mutluluk… Beklenen mi çat kapý gelen mi? Tanrý misafiri deðil mi her an aðýrlama ihtimali bulunan tüm gerçekler ve kaderin tezahürü ne varsa. Bazen gözyaþý bazen deðiþken mizacýn eþliðindeki o neþe.

Ne varsa korktuðumuz… Ne varsa korktuðum… Belki acý bir kayýp belki ölüm belki kaybolmak ya da kaybetmek.

Ýlk hediyemiz: Yaradan’ýn o eþsiz sunumu olan ilk çýðlýðýmýz dünyaya merhaba dediðimizde. Aldýðýmýz ilk nefes, ilk dokunuþ ve ilk hamle.

Ardý arkasý kesilmeyen nice evrim ruhumuzun, vücudumuzun þekillendiði. Nihayetinde tek vazgeçilmezimiz: Hayat… Her þeye raðmen: Dert tasa, takýldýðýmýz onca eþik ve istem dýþý ne varsa maruz kaldýðýmýz. Herkese raðmen, kim olursa olsun yolumuzu kesen, sýrtýmýzdan býçaklayan ve yürek burkan. Zira tüm terk edilmiþliðe raðmen bizi terk etmeyen tek güç ve vazgeçilmez kudret. Onunla baki þu ömür iki cihanda da üstelik.

Ne kadar kavram kargaþasý yaþasak da ve maruz kaldýðýmýz onca ikileme raðmen vazgeçemiyoruz yaþamaktan.

Çözümsüz seçenekler, yanlýþlarýn çok þeye mahal verdiði.

Yankýsý olmayan onca çýðlýk sadece içimizde devinim uyandýran.

Ve sayýsýz insan farklý hislerle yakýnýnda ya da uzaðýnda durduðumuz belki de zorunda kaldýðýmýz.

Mecburiyetler tabu niteliðinde ve olabildiðince gerçek bir o kadar ihlal etme hakkýmýzýn bulunmadýðý.

Niyeti bilinmeyen, þüphe uyandýran onlarca paranoya.

Ýklimsiz sancýlar, mevsimsiz yaðmurlar, kýþ ortasýnda açan baharlar, yaz ortasýnda sýrýlsýklam eden yaðmur hatta yakalandýðýmýz ahmakýslatan: Öyle ya, hazýrlýksýz bir anýmýzda bizi esir alan ve kaçamadýðýmýz belki de kaçmak istemediðimiz.

Kim isteyebilir ki bir adým gerisinde durmak o ýrmak akarken. Susamak hayata ama susturamayýz da içimizdeki o yaþama dürtüsünü, arzusunu.

Yeri geldi mi bir o kadar depresif belki isteksiz hatta somurtuk ve bitkin, olabildiðince savruk hatta ölümle yüzleþtiðimiz ama bir o kadar ölümden korkup kaçtýðýmýz.

Ne büyük yanýlgý, Allah’ým. Ne büyük kayýp, boþa geçen ama yine de savurduðumuz zaman. Bitmeyecekmiþçesine yaþam, ölmeyecekmiþçesine ve sonsuz bir iklimde yaþarmýþçasýna.

Yol aldýðýmýz her an içimizde büyüyen o ilahi Aþk. Yaþamýn vazgeçilmezliðinde benliðimizde vuku olan Ýlahi Güç: Hayata duyduðumuz aþký da bastýran ve bizi erdiren.

Ermek… Ulaþmak ulaþýlmazlýðýn kýskacýnda.

Kim bilir, belki de bizleriz kendimize ket vuran ya da ket vurduklarýmýz; bilip bilmeden ya da özellikle. Bilinçaltýnýn katmanlarý arasýna sýðdýrdýklarýmýz deðil mi aslýnda yönümüzü tayin eden. Oysaki bilincimizden nasýl da eminiz. Bir o kadar da kendimizden emin olsak.

Güzelliði de bu iþte yaþamanýn… Tutunmak hayata, törpülemek benliðimizi. Yeri geldi mi verdiðimiz molalarla soluklanýp, yeniden yeniden baþlamak ve keþfetmek.

Binlerce fersah altýnda görünenin, milyonlarca yýl ötesinde zamanýn, sayýsýz sýr ve korku en dibe gömdüðümüz.

Bir o kadar uzaðýnda en yakýn hissettiklerimizin. Anlaþýlamayan ne varsa anlamaya yetkin olmayanlarýn nezdinde. Korkutucu bir gerçek itirafý mümkün olmayan.

Neyin gerçeði yaþanan, neyin yansýmasý aynada aksettiðini sandýðýmýz.

Sürekli yargýlanan, irdelenen bir nekahet dönemi her ne kadar gözlerden uzak olduðumuzu düþünsek de.

Belki de koca bir hiçlik günümüzü gün ettiðimizi düþünürken.

Sadece izdüþümü tasavvur ettiklerimizin.

Binlerce eleþtiri, sayýsýz ket önümüzde uzanan.

Aný andan uzaklaþtýran bir yoksunluk belki de. Aný yaþarken strateji geliþtiren iþlevsel bir beyin. Mantýk ile uzlaþmaya çalýþan kayýp bir ruh. Yeri geldi mi susan ve için için haykýran, kimselerin duymaya dahi tenezzül etmediði yüksek hacimli ve bir o kadar sesi kýsýk bir içsel teçhizat. Devreden çýkmýþ ne varsa tamiri mümkün olmayan.

Binlerce korku sebepli sebepsiz bir ömür bastýrýlmýþ.

Garip bir o kadar ulaþýlmaz. Yine de yeþermekte umutlar.

Hayatýn ta kendisi kýsaca… Bize sunulmuþ bir armaðan bazen açmaktan korktuðumuz ama vazgeçemediðimiz. Kim nasýl böyle bir yanýlgýda bulunabilir ki ve kaçabilir ki hayattan?