Nifak soktular bu dostluða. Yoksa yanýlýyor muyum? Bir düþ mü gördüðüm yoksa yaþarken ve gözüm açýk gördüðüm bir yanýlsama mý?

Seyrelmiþ düþlerin ýþýk saçan aydýnlýðý adeta bir yýldýz gibi kayýp gitti o ezeli karanlýk hüküm sürerken ve akbabalar tepemde uçuþurken. Yalýn ve doðal ne varsa çaldýlar, hüzün bulutlarý yaðmur býrakýrken mümkün mü ýslanmamak…

Yalýn ayak koþuyorum düþlerimde kanatýrken tabanlarýmý o sivri çakýl taþlarý.

Ne yani; yalan mý söyleyeyim; bunca belirsizliðin hüküm sürdüðü bu sessizlikte attýðým sessiz çýðlýklarýn duvardan akseden yankýsýnýn sadece bana yansýdýðýný.Ne yalan ne de bir sanrý.

Bitap düþmüþ nice yetim yürek sýzlatýrken içimi mümkün mü kayýtsýz kalmak. Oysaki nasýl da yakýyor canýmý hüküm süren bu kayýtsýzlýk.

Sýrnaþýk yanýlgýlar mý beni darmadaðýn eden sýkýlgan düþler mi yoksa dile getiremediðim.

Yine akþam hüznü çöktü Ýstanbul semalarýna. Boþaldý yollar ve evlerine çekildi tüm ahvalim. Yersiz yurtsuz yanýk türküler çaðlarken zihnimin derinliklerinde ne zor bastýrmak için için haykýran çýðlýklarýmý.

Sustum bir ömür boyu hem de. Ve devam da edeceðim sessizliðimi korumaya. Mecburum keza. Mecburum korumak için kimliðimi. Asil, maðrur ve yalýn; olabildiði kadar hem de ve hep de olmasý gereken. Zira bana öðretilen ve yansýtýlan hep bu olmadý mý?

Mutluluk dediðin nedir söyle bana. Yalanlarýn gölgesinde geçen bir hayat mý tutuklu yarýnlarýn himayesinde ya da anlýk bir heves ya da zihnin oynadýðý bir oyun mu…

Kimine hüzün yakýþýr hem de asaletidir kalbin zira milyarlarca insanýn acý çektiði bir âlemde tek kiþilik bir dramdýr aslýnda yaþanan.

Anlýk bir hülasa belki de sana dair.

Mazeretim var hem de hiç olmadýðý kadar. Hep de olmadý mý. Ýlla ki bulurum þikâyet edecek bir þeyler. Mýzmýzlanmak ta çocukluðumdan miras bana.

Yeri geldi mi; bir o kadar suskun. Belki de bir ömür boyu.

Bir öyle bir öyle anlayacaðýn. Saatim saatime uymazken kolay mý bana uyum saðlamak ki ben bile yorulmuþken içimdeki benden.

Ya o derinlerdeki çocuða ne demeli. Olabildiðince benden ve bana dair aslýnda tek gerçek beni yansýtan. Muhafaza ederken bu ezeli masumiyeti mümkün mü büyümek.

Savrulan mýyým savuran mý… Kim bilebilir ki; mümkün mü benim gözümden görmek. Ya da mümkün mü kavruk düþlerin acýsýyla yanmamak.

Celse bitti. Hadi boþaltýn salonu. Seyredeceðiniz kadar seyrettiniz. Mutlu musunuz? Olmalýsýnýz da…

Ýtiraz dilekçem bile kabul edilmedi. Geri geldi savurduklarým hem de can yakan poyrazla.

Ýstesem çoktan büyürdüm oysa sadece yaþ aldým ve köreldi ruhum bunca kifayetsizliðin esaretinde.

Hayýr hayýr, ben deðilim kifayetsiz olan sadece rolümü oynamýyorum ve sonunda kaldým sýnýfta. Bütünlemesi bile yokken bu sýnavýn soruyorum kendime; nasýl sýnýf atlayacaðýmý.

Sýramda tek baþýma oturuyorum, söyleyin bana ne zaman kavuþacaðým özgürlüðüme. Çýkmak istiyorum bu tek kiþilik hücremden ve doya doya koþup oynamak. Çiçek toplamak istiyorum yamaçlardan, gelincikleri seyretmek istiyorum nazlý nazlý rüzgârýn eþliðinde süzülürlerken.

Koparamam da kýyamam ki… Ama kýyan çoktan kýymýþ. Savrulmuþ dört bir yana tüm çiçekler.

Onlar da yitip gitti iþte.

Çiçek tarlalarý talan edildi haince ve acýmasýzca.

Dünya gibi, düþler gibi.

Susuyorum. Konuþsam da artýk neye yarar? Çok konuþtum zamanýnda zira.

Sessizlik iyidir yalanlardan.

Sahte gülüþlerden nasibini almýþ onca insan varken varsýn nasibimi alayým hüzünden.

Efendimizin buyurduðu gibi: Muhakkak ki Allah hüzünlü kalbi sever. Hüzün kalbin anahtarýdýr.

Öðrenmem ve öðrenmemiz gereken ne çok þey var þu sefil dünyada.

Seviyorum yansýmasýný duygularýn tüm saflýðýyla. Seviyorum aný ve anlýk telaþlarý ve bir o kadar koþup yorulmayý.

Baþým dik hiç olmadýðý kadar. Ne fütursuzum ne de isyankâr. Sadece þükrediyorum ve kutluyorum kendimi; kendimi kaybetmemek adýna.

Yolunu kaybetmiþ onca insan. Ve her biri birer çýkmazda.

Nefret bile etmiyorum. Bomboþ içim. Ve bir o kadar dolu sevdiklerimle ve kendi benliðimle.

Ve soruyorum kendime binlerce kere: Kimim ben?