Zorla güzellik olmadý mý olmuyor iþte. Bunu benden iyi kimseler bilemez. Evet, iddia ediyorum. Yeri geldi mi, ite kaka yürüyebilen her ne ise asla nihayete varmýyor.

Kimine göre mükemmeliyetçi, kimine göre hayalperest ve yeri geldi mi de nankör. Evet, nankör. Elindekinin kýymetini bilmeyip, burnunun dikine giden. Yapabileceðim bir þey yok: Ya kýymet diye addedilen mutlu etmiyorsa ve huzur bulamýyorsam.

Duygusal olmak bir seçim deðil tamamen mizacýn o doðrultuda olmasý. Ve bu asla ve asla realist olmama da engel olmadý, olamaz da.

Ufuk çizgisinde uçuþan o rengârenk balonlar peþinden koþtuðum. Balon dedim de aklýma geldi: Ufacýkken ne zaman uçan balon alsam karyolamýn ayakucuna baðlardým ve o güzelim rengine takýlý kalýrdý gözlerim uyumazdan önce. Hissettiðim o mutluluk balon eþliðinde uçmak kadar keyif verirdi bana. Ama ya sabah oldu mu nasýl da aðlardým canýmdan can çekilirmiþçesine. Altý üstü balon söner ve uçma vasfýný yitirirdi. Elimden en sevdiðim oyuncaðým alýnmýþçasýna ardý arkasý kesilmezdi gözyaþlarýmýn.

Ve yine koþa koþa gider yeni bir balon alýrdým her seferinde üstelik üzüleceðimi bile bile ama diðer taraftan da diler ve umut ederdim; belki bu sefer sönmeyecek ve hala salýna salýna süzülecek havada diye.

Peki, ne deðiþti onca sene geçmesine raðmen? Objeler, imgeler ve istekler ama ben yine ayný benim. Yapabileceðim bir þey yok ki: Küçük mutluluklar ve ipe sapa gelmez üzüntü kaynaðý olarak addedilen ufacýk dertler.

Herkesin derdi, tasasý, hüznü kendine. Bu yüzden herkes tarafýndan anlaþýlmak gibi bir mecburiyetim ya da derdim yok. Ama yine de anlaþýlmak ve destek görmek istiyor insan.

Utanmasam her gördüðüm uçan balonu alýr ve yine ayný taktiði kullanýrým. Büyük ihtimalle de uyanýnca oturup aðlarým. Kolay aðlayan ve kolay da gülebilen biri olmak hemen deðiþken olarak algýlanacaktýr, biliyorum. Ama anlýk deðiþimler genel gidiþatý asla bozamaz. Zira doðrularým yine doðrudur ve hep de böyle oldu ömrüm boyunca. Ufak tefek standard sapmalar tabii ki mevzu bahis ama bu da demek deðil ki üç yüz altmýþ derece deðiþeceðim.

Seneler geçerken olgunlaþýyor bir yandan insan ama yine de sabit kalan çok þey var. Sanýrým yedimde neysem yetmiþimde de o olacaðým.

Zaman, mekân, idealler, insanlar sürekli hýzlý bir deðiþim içersinde ama sabit kalan insanýn kendisi. Evet, biliyorum ve itiraf da ediyorum deðiþim geçirdiðime iliþkin ama temel hala ayný ve saðlam. Sanýrým harcý itibariyle ve de ön görüp, benimsediklerim gereði kolay kolay da yýkýlmaz bu bina. Zira büyük ölçekli sayýsýz deprem ufak tefek çatlaklarýn haricinde bir yýkým yaratmadý. Her ne kadar fay hattýnda geçen bir hayatým olsa da çok þükür yeteri kadar korunaklýyým. Bu açýdan kentsel dönüþüm gerekmiyor ve gerekmeyecek de. Þaka bir yana hep de öyle olmak zorunda deðil miyiz? Tabii ki þartlarýmýz ve koþullar uygun olduðu sürece. Olmalý da, olmak zorunda ve dayanak noktamýz aslýnda bizim en önemli noktamýz.

Çok þey eksik olabilir insan hayatýnda. Varsýn olsun: Yetinmeye bildikten sonra. Zira sýnýrsýz istek ve gereksinimler. Ve bu açýdan da sabredip, þükretmeli.

Ve bu gücün tek kaynaðý: Ýçimizdeki maneviyat ve O’nun sonsuz gücü. Tabii ki yaþanmýþlýklar ve hayat tecrübesi. Her olay ve karþýlaþtýðýmýz her insan daha da güçlü kýlýp, motive etmekte bizleri. Gerçi olumsuzluklar aþýrý kýrýcý ve yýkýcý olabilmekte ama yine de her olumsuzluktan kendimize olumlu deðerler katmalýyýz.

Hayata genel anlamda bakýp, deðerlendirmek önemli olan. Ve tabii ki insanlara ve olaylara da. Güzellikleri çekip almalýyýz içersinden sadece güzel ve olumlu taraflarý. Varsýn çirkinlikler ve olumsuzluklar arka planda kalsýn.

Ve tanýmak kendimizi, sorgulamak eksik yönlerimizi ve törpülemek tüm olumsuzluklarý. En azýndan deneyip, uðraþ vermeliyiz. Eninde sonunda mutlu olmamak için hiçbir neden yok.