Gülüp geçiyorum bazen hem kendime hem insan denen bilinmeze. O bilinmez ki; kendinden bile bihaber. Her birimiz bir yumak deðil miyiz? Dolanmýþ ve çözülmesi mümkün olmayan.

Kendi içimizde karmakarýþýk iken bir de dolanmýþken diðer yumaklara sormayýn gitsin.

Umarsýz kimi hatta çoðumuz umarsýzýz: Kendi sorularýmýza cevap bulamamýþken sayýsýz bilinmeyenle dolu sayýsýz insan. Ne formül yeter çözmeye ne de bilim dallarý yeterli gelir.

Sayýsýz yanlýþ anlaþýlma, sayýsýz teferruat ve sonu gelmek bilmeyen afakî uðraþlar.

En kötüsü de yanlýþ anlaþýlmaya meydan vermek. Öyle ya; kim kimden mesul ya da kim neyin derdinde.

Ne çok þey gizleriz yabancýlardan, býrakýn yabancýlarý çevremizden ve hatta kendimizden. Evet, kendimizden…

Kendi gölgesinden bile korkan, farkýndalýk düzeyini yitirmiþ nicesi.

Uzar ve kýsar gölgeler. Bazen tek yoldaþýmýz gölgemizdir. Bazen tek yoldaþýmýz yalnýzlýðýmýzdýr. Ve bazen tek yoldaþýmýz umarsýzlýðýmýzdýr: Ne çok þey ne çok insan algýlarýný kapamýþken bir de algýlarý durmaksýzýn açýk olanlara ne demeli.

Ve mesuliyetler, gereksinimler, gerekli gereksiz sayýsýz teferruat… Uðraþ dur derdini anlatmak için…

Uðraþ dur yansýtmak için ne varsa içinde biriken. Kimi yanýnda ama çoðu da uzaðýnda.

Kimi yalýn ve olduðu gibi; kimi muamma.

Ama yine de önem arz eden tek husus: Kaybolmuþken, içinde parlayan o ýþýðý çýkarýp pusula mahiyetinde kullanmak.

Ýnancým o ki; her birimizin içinde gizli birer hazine saklanmakta. Tek önem arz eden o cevheri keþfedip mümkün mertebe ortaya çýkarmak.

Yoksa halen dönmeye devam eder miydi dünya denen düzenek?

Yoksa hala dünyaya gelir miydi o masum bebekler?

Yoksa hala gerçekleþir miydi ümitler?

Yoksa hala uçuþup durur muydu hayaller?

O kadar engin ve mavi ki gök ve o kadar engin ki ulaþýlmayý bekleyen o uzak mesafeler. O mesafeler ki; tek bir adým ile baþlayan yolcuk ile keþfedilmeyi bekliyor. Týpký keþfedilmeyi bekleyen sayýsýz mefhum gibi. Evet, sayýsýz mefhum: Harmanlanmýþ ve býraktýðý ya da býrakacaðý tortu ile çözülmeyi bekleyen…

Bilinç gibi, bilinçaltý gibi, ego gibi, benlik gibi. Kýsaca duygularýmýz ve emellerimiz. Belki de düþlerimiz; yeter ki umut dolu olsun ve ufka uzansýn. Yoksa neye yarar ömür dediðimiz…