Küçük bir kýz çocuðuydum zamanýnda. Karnýný elma þekeri ile doyuran, önünde çürük diþleri olan, hayata gözleriyle gülen bir kýz çocuðu. Sonra anladým. Artýk yaþadýklarým bana acý verince, acýyla geçen günlerimi yok etmem gerektiðini anladým. Anladým ki bana argoca, somutça büyüdün diyorlardý. Neden yapýyorlardý bunu bilmem? Oysa ben daha küçük bir kýz çocuðuydum. Sanýyordum ki ben küçükken, insanlar hep mutlu oluyor. Yanýlmýþým… Açýkçasý ben büyümek nedir bilmiyordum.

Her ne yaparsam bana büyüdün abla oldun diyorlardý. Evet, hoþuma gidiyordu benden küçüklere abla olmak. Sonra git gide ben daha da büyümeye baþladým. Mesela kalbimin acýdýðý zamanlar oldu, hayata gözlerimle gülemez oldum en önemlisi elma þekerini artýk yemiyordum. Anlýyordum ki bunlar benim büyüdüðümün göstergesiydi. Ama ben hala daha büyümek nedir anlamýyordum, bilmiyordum. (I’ don’t know(!))

Büyükler sürekli doðruyu bilir ya, ben de her þeyi bileceðim sanýyordum. Yanýlmýþým. Ne yazýk ki bilenlerden çok yaþayanlar grubuna yazýlmýþým. Yaþadýkça anlýyorsunuz gerçekleri, doðrularý görüyorsunuz. Mutlaka acýyý tadýyorsunuz, yanýnda þekerleme kývamýnda ki mutlulukla. Ýþte büyümenin temeli mutlulukta yatýyordu. Büyüdükçe azalýyordu sanki. Eksiliyordu. Ya da bana öyle geliyordu. Küçükken en fazla düþtüðümde aðlardým. Hatta onun sonrasýnda dizim yara olduðu için herkes benimle ilgilenirdi. Herkesin benimle ilgilenmesi bile sonuç olarak hayatýmýn içerisinde bir mutluluk doðuruyordu. Ama eskiden çok eskiden, ben küçükken… Bu yüzden ben büyümek nedir bilmiyordum, bilmekte istemiyordum. Ama yavaþtan yavaþtan seziyordum büyümenin ne demek olduðunu. Oysa her fýrsatta kaçýyordum büyümekten.

             Nereye kadar kaçabilirdim ki?
                      Hem zaten kaçan kovalanmaz mý?

Þimdi acý acý, çaresizlikler içerisinde, karasýzlýklarla dolu, sert ve rüzgârlý havada yürüyoru(m)z. Bekliyoru(m)z. Olurda bir gün çocukluk kapýmýzý çalar da yine herkes benimle ilgilenir ve bende o saf mutluluðu yaþarým. Ama rüzgâr nereye biz oraya… Hayatýmdan ödün verdim ve tüm mutluluklarýmý hiçe saydým. Ve vakit tamam gidiyorum. Umut rüzgârýnda uçmanýn tadýný yaþamaya gidiyorum. Ben artýk büyüdüm hayat (gerçeklik) yoluna gidiyorum!