Gurbette yaþýyorsanýz ve geleli de henüz birkaç ay olmuþsa telefonda kýsacýk süren selam sabahtan sonra herkesin sorduðu o meþhur soru ile karþýlaþýrsýnýz. Eee nasýl bir yer anlatýn bakalým?

Anlatayým efendim. Ertesi gün bayram olduðunu unutacak kadar uzak, bayram sabahlarýnýn insana coþku katan telaþlarýnýn olmadýðý, sokaklarýnda çocukluðun yaþanmadýðý, yarenlik hattýnda herhangi bir ray döþenmemiþ, baþka yaþamlara ait bir arz.

Rüzgârlardan baþka her þeyin durduðu, sadece yapraklarýn hýþýrtýlarýnýn konuþtuðu bir yer. Çevrede çýtýn çýkmadýðý, insanlarýn sus pus oturduðu bir coðrafya. Olanca dinginliðine raðmen sokaklar etrafa cömertçe huzur saçmýyor. Kulaða çalýnýp insaný uzaklara götüren türküler yükselmiyor dükkânlardan. Yýllarýn paslarýný biriktirdiði raylar tanýdýk hikâyeler anlatmýyor.

Kimse hasretle sarýlýp uðurlanmamýþ ya da heyecanla beklenilmemiþ gibi. Ýþe gitmek için sabah erkenden yola düþüyorum. Ýstasyon sessiz sedasýz beni bekliyor. Ufka kadar uzanan raylara bakýp hayallere dalýyorum. Kaldýrým taþlarýnda çýnlayan tiz topuk sesleriyle o uzun sessizlikler sekteye uðruyor ve irkiliyorum. Manzara deðiþiyor.

O tiz ses sükûneti peþinden sürüklüyor. Sonra ardýnda býraktýðý izlere aldýrmadan çekip gidiyor.

Yirmi dakika sonra gelecek treni ayakta beklemeyi tercih etmiyorum o an. Dört kiþilik bankýn, belki baþka gelen de olur düþüncesiyle sað köþesine oturuyorum. Kimse oturmak istemiyor. Bank, boþluðu bekliyor. Bankta boþ kalan o üç kiþilik yerin bekleyiþi, benim bekleyiþimle bitecek biliyorum. Ancak ben kalkarsam o bank gerçekten boþalacak. Kaç tane insanlýk treni kaçýyor bu bekleyiþte kim bilir?

O zaman yabancý olduðumu anlýyorum. Buz kesiyor zihnim, kavurucu aðustos sýcaðýnda. Benim yabancý, bana da yabancý olan bu ellerde. Rüzgârlar aþýlayamamýþ saygýyý diye geçiriyorum içimden. Bulutlar hamaset yüklü ki yaðmur ýslatamýyor kurak bakýþlarý deyip boþ vermeye çalýþýyorum. Olmuyor. Caným nasýl da secde çekiyor o an. Bir solukta ulaþabileceðim bir cami olsa da oraya gitsem, hýçkýra hýçkýra aðlasam...

Bir mabedin kucaðýna sýðýnmanýn dayanýlmaz hasreti kuþatýyor benliðimi. Bizi bu diyara getiren niyet neydi sorusunun peþimi býrakmadýðý günler oluyor. Saba makamýnda ezanlarla uyanmayacaðýmý biliyordum. Minarelerin gölgeleri de olmayacaktý üzerimde. Gökyüzüne en çok yakýþan kýrmýzýnýn dalgalanmasýný uzun uzun seyredip yeniden minnetle selamlayamayacaktým bayraðýmý.

Mahzunluk dolacaktý yaným yörem, biliyordum. Yine de bir teselli yeþeriyordu yüreðimde. Gurbette de olsa bitiþikteki evden okunan lahuti bir sesle içime iþleyecekti Yasin suresi. Unutacaktým tüm mesafeleri diye umutlar beslemiþtim. Ne olacak ki “insan mekânla deðiþir mi” diye içten içe telkin vermiþtim gönlüme. Artýk uzaklýk diye bir þey kalmamýþtý diye de saydam bir avuntu uydurmuþtum.

Yine de hazýrlýklý deðilmiþ yüreðim. Hâlbuki devasa ormanlarda kaybolup yeni satýrlarda kendimi bulmak için biçilmiþ kaftan burasý. Beni her þeye baðlayan þu aidiyet duygusu olmazsa ciltlerce söz var kapýda bekleyen. Kalemin yabancýsý olmaz ama gönlüm gelememiþ. Topraðýmdan, gökyüzümden göçememiþim… Kuþlarýn uyruðu yoktur insanlar gibi peki ya neden eðreti duruyorlar gözümde. Kuþlarý da, gözleri de var edenin ayný olduðu hakikati ortadayken üstelik.

Gelgit mi denir, gelgeç mi denir karar veremediðim bir yýðýn düþüncenin kördüðüm olduðu bir yer burasý. Tabii ki güzellikleri de var. Bazen yalnýzlýðý delen bir telefon geliyor hiç tanýmadýðým kiþilerden. Türkiye’den geldiðimizi öðrenen birileri oluyor diðer uçta ve sesi alabildiðine kardeþlik kokuyor.

Yýllardýr biriktirdiðimiz dostlar gibi baþlýyoruz muhabbete daha ilk tanýþmada. Görüþmek üzere inþallah deyip kapatýnca sevinçten aðlamak böyle bir þeymiþ deyip bizi kardeþ yapan Rabb’ime hamd ediyorum. Kursumuza gelen okullu küçük kýzýn selamýný almak için erkenden giriyorum sýnýfa. Minicik ses tonu ve kocaman yüreði ile “es-selamu aleykum” deyince sarýlýp öpüyorum alnýndan.

Müslüman çocuklarý uzak topraklarda büyütmenin kýymeti daha da artýyor gözümde. Hele hafta sonunu gezip tozup tembellik yapmak yerine Kur’an öðrenmek için ayýran gençleri de etrafýmda gördükçe gözyaþlarým geciktiriyor derse baþlamayý. Mushaf’ý yüreðinde taþýmanýn mutluluðunu seyrediyorum gözlerinde.

Sonra kalplerimize kadar ulaþan ezan sesini dinliyoruz usulca. O ezan ki hangi renkten Müslüman’a rastlarsa tutup getiriyor secdeye. Ýlk Müslümanlarýn Mekke sokaklarýndaki þecaatlerini görüyorum delikanlýlarýn tavýrlarýnda. Her secdede haykýrýyorlar Müslüman olduklarýný.

Sekiz dokuz yaþýnda var yok bir ses müezzinlik yapýyor ya namazda, iþte o an çocuk cývýltýsýyla neþeleniyor gönlüm. Her vakit sabýrsýzlýkla bekliyorum o çocuk müezzini. Buðulu gözler eþliðinde söylenen “en çok ezaný özledim” sözü uzaklarý yakýn ediyor burada.

Mesafeleri yok ediyor ayný safta namaza durmak ve köprüler kuruluyor yüreklere yârenlik niyetiyle. Zaman da mekân da insan da güzelleþiyor böylece.

Sümeyra Çelik

TOZLU RAF adlý yazmaya yeni baþladýðým bir kitaptan alýntý.Bu kitapta kýyýda ,köþede unutulmuya yüz tutmuþ,edebiyat kütüphanemizin raflarýnda üzeri toz baðlamýþ hikaye ve yazýlara yer verilecektir.

Tevessül bizden,mukadderat Allahtan .