TOZLU RAF adlý  yazmaya yeni baþladýðým bir kitaptan alýntý.Bu kitapta kýyýda ,köþede unutulmuya yüz tutmuþ,edebiyat kütüphanemizin raflarýnda üzeri toz baðlamýþ  hikaye ve yazýlara yer verilecektir.Tevessül bizden,mukadderat Allahtan .

Öyleyse senin isminde bundan böyle Merkez olsun

 *

Zaman, acayip bir kavram. Kimine göre uzun, aðýr bir yük; her aný ayrý bir ýztýrap, yüzlere çizgi, sýrta kambur, bellere büküklük verir. O kiþinin bedeni, ruhuna göre çok büyük, çok geniþtir, zavallý ruh boþlukta sallanýr, sallandýkça daha bir küçülür, zavallýlaþýr.

Ne bu dünya, ne öteki dünya için umut beslemez, yine de ölümü özler. Çünkü yükü taþýmaktan yorulmuþtur, kusuru âleme, âlemin Düzenleyicisi'ne bulur; pek tabii deðiþtirme gücü yoktur ama, "Þöyle olsaydý, böyle olsaydý" der kendi kendine.

Sanki bütün mevsimler ilkbahar olsa, yahut ebedî gençliðin sýrrý keþfedilse, belki de güneþ doðudan doðacaðýna, batýdan doðsa, gündüzleri geceler takip etmese., zaman, öyle büyük bir yük gelmeyecektir o kiþiye, iþte öyle düþünür, ölümü özleyiþi, sýrf kaçýþ içindir. Kendinden, çevresinden, tenkit ettiði kâinat düzeninden, kaçýþ!

Kimine göre de, zaman; yeniye, güzele, bilgiye., ölümsüze açýlan geniþ bir kapýdýr. Onun için, her anýn ayrý bir deðeri vardýr; yüze çizgi, sýrta kambur, bellere büküklük.. ah bunlarý hiç düþünmeyecek kader, "Hakikat yolunu" aramaya dalmýþtýr o. Fani bedeni, ruhuna dar, çok dar gelir. Çünkü o ruh, enginlere açýlmaya mütemâil, zamaný hapsedivermiþ avuçlarý arasýna, kâinatýn Ulu Yaratýcýsý'na imaný tam, âlemin düzenini tenkit etmek deðil, o mükemmel âlem içinde, Büyük Yaratýcý'ya, dem dem yaklaþma emelinde...

iþte hikâyemiz, böyle bir kiþi üzerinedir. Ýçimizden biri... Asýrlar önce yaþamýþ, ne gam, imanýnýn þavký, hâlâ temiz alýnlarda parlamakta: isteyenlere, dileyenlere hâlâ yol göstermede...

Germiyan ilinin Sarýmahmutlu köyünde bir ince delikanlý vardýr; güzel yüzlü, pek iyi huylu, ilim âþýký bir genç. Gün geçmiyor ki, yüreðinde, yeni bir soru filizlenmesin. Aç, çok aç., tek gerçeðin nuruna eriþme hevesinde; fakat yollar pek çeþitli ve çetin. Delikanlýnýn çetinden, zordan korkusu yok, "Ha.." desen, çileye hemencecik, hazýr!

Yalnýz hangi yol, nasýl, ne zaman?... Delikanlý huzursuz, delikanlý kararsýz... Köyü dar gelir, ili dar gelir, Ýstanbul'a atar kendini, medrese talebesi olur. Rahatlamýþ mýdýr þimdi? Ne gezer.. Öðrendikçe, bilgi pýnarýnýn tükenmez olduðunu görür.. Gördükçe kâinatýn içinde küçülür, zerreleþir.. þaþýrýr!...

Medresede molla arkadaþlarý vardýr, ona, erenler meclisinden söz açarlar. Kocamustafapaþa'daki dergâhtan bahsederler, Sümbül Sinan Efendi'yi anlatýrlar. Delikanlý garip bir merakla dinler, dinler ama konuþunca dili serttir, suçlayýcýdýr : "Þeriatsýzlar meclisidir o.. Ne ararsýnýz, ne bulursunuz orada." Der, der ancak o garip merak sanki bir kurt olmuþ, gönlünü kemirmektedir.

Öfke, ince bedenini sarmýþtýr; görmeden, tanýmadan, bilmeden Sümbül efendiyi suçlar. Sanki kudretli bir nefes, þiddetli bir rüzgâr sarmýþtýr çevresini, onu, Kacamustafapþa'daki o dergâha çeker. Delikanlý direnir. Direndikçe meraký artar. Geceler gündüzleri kovalar, delikanlý sararýp solar, yüzünde yalnýz gözleri iki kor gibi parlayýp yapmakta, bakýþlarý sonsuz bir hasreti dile getirmektedir...

Nihayet bir gün, delikanlý, boynu bükük, gözleri yerde bir gölge gibi süzülür dergâhtan içeri. Güzel bir yaz akþamýdýr, yine her zamanki gibi, âyini seyretmek, va'zý dinlemek için her semtten misafirler doldurmuþtur orayý. Delikanlý kendini saklamak ister, bir direðin arkasýna gizlenir. Niyeti biraz dinleyip, hemen kaçmaktýr.

Derken vakit gelir, Sümbül Sinan Efendi va'za baþlar, iþte o zaman akýl erdiðinden, gönül duyduðundan bu yana delikanlýnýn içinde debreþip duran "þey" durulur. Bir sükûnet sarar içini, gözleri kapanýr, gönlü açýlýr... Kelime kelime ýþýk düþer karanlýklarýn üstüne.

Hemen kaçmak mý? Hayýr, delikanlý dalmýþ gitmiþtir. Birden O zatýn kendisinden bahsettiðini duyar, gerçi, cemaate hitap ediyordur ama : "Sizler bu dediklerimi anlýyor musunuz; anlayamýyorsunuz. Çünkü ben, sadece o direðin ardýnda saklanan için konuþuyorum, onun dilini söylüyorum. O, anlýyor!" Demiþtir.

Bir korkudur sarar delikanlýyý; kalbi çatlayacakmýþ gibi çarpar. Þeyh efendi ne biliyordu, ne kadar biliyordu, nasýl?... Sonra emir üzerine onu alýp huzura getirdiler. Delikanlý bir þey diyemedi, gözlerini yerden kaldýramadý. Uzun bir halvet faslý sürdü. Ne konuþtular, ne dediler?... Söyleþtiler mi, yoksa gönüllerini mi dinlediler?... Kelimelerin ardýndaki mânâlara mý erdiler, yoksa çok ötelere mi geçtiler?... Bilemeyiz ki.

Yalnýz o gün, hýrka giydi delikanlý ve çileye soyundu. Günlerden bir gün, Sümbül Efendi, derviþleri ile sohbet ediyordu. Söz açýldý, yeri geldi, Sümbül Efendi sordu ; "Âlemi siz yaratmýþ olsaydýnýz, nasýl yaratýrdýnýz?..."

Bu büyük bir sualdi, cümlesi kendince, gönlünce, erdiðince bir cevap bulmaya çalýþtý, söyledi. Delikanlý hiç konuþmuyordu. Þeyh, ona hitap etti : "Ne dersin, âlemi sen yaratmýþ olsaydýn..." Delikanlý mahcup, fakat ýþýl ýþýl tebessüm etti : "O âlem ki, her þey merkezinde, en güzel yerinde... Hiç bir þeyi deðiþtirmek, nizamý bozmak mümkün olmazdý efendim."

O ýþýl ýþýl tebessüme, Sümbül Efendi de gülümseyerek karþýlýk verdi, bakýþlarý birleþti : "Beklediðim cevap buydu oðlum, öyleyse senin ismin de bundan böyle Merkez olsun. Merkez efendi, diye çaðrýl..."

Ýsmi kondu, delikanlý þükür secdesine vardý. Zaman, avuçlarýndaydý artýk. O, zamandý. Ölümsüz'e, Tek'e doðru bir büyük kapý açýlýyordu...

Emine IÞINSU