‘’Bir hüznü en iyi anlatan sessizliktir.

Zamaný yiyip bitirdi karanlýk. Gece yoktu. Güneþ çoktan
kömürleþmiþ ve yeryüzü yapýþkan bir karanlýkla örtülmüþtü.
Yabanýl sesler geliyordu derinlerden ve karanlýðý ince bir býçak gibi
yýrtýyordu. Saklayan kýrbaç gibi… Acý duvarýný aþan bu
sesler, madeni bir gürültüye dönüyor ve yerkabuðunu
zorluyordu artýk. Sesim yoktu. Karanlýðýn karnýnda yitirdim
sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf’tum belki. Ama
durmadan soruyorlardý. Tanrýlar bilmiyordu sorduklarý þeyleri,
peygamberler büsbütün hain çýkmýþtý. Ama yine de soruyorlar,
soruyorlar, soruyorlar…’’(Alýntý)

Yitirdim düþlerimi bir yitim doðurdum kendimden gittiðimde.

Bir bahçenin en nadide çiçeði olduðuma kani, yalnýzlýðýn da sýrtýmý sývazladýðýný henüz fark etmediðim bir parkurdaydým bir ömür.

Bir aldatý idi sýðýndýðým.

Asla mahzen ya da bir fanus deðil bilmeden terk edildiðim.

Sözcüklerim sýtma görmemiþ sesiyle karþýlýyordu beni güneþ doðmadan ve asla tevazu göstermiyordum severken bir o kadar sevildiðime emin alt etmem gereken gölgelerin beni köþe baþýnda beklediðini henüz fark etmemiþtim.

Yaþým on beþ belki on altý. Genç irisi bir çocuktum aþkýn insanlýk olduðuna emin ve bir baþkaldýrý idi içimden geldiði gibi tüm evreni kolaylýkla sevebildiðim.

Gönül tezgahýna düþmemiþtim henüz.

Mutluydum ben bakir bir yýldýz.

Ýçimdeki yanardað ise uykuda.

Derken diþlerime takýlý teli çýkardým ve vücudumun yarý aðýrlýðýný sundum uzay boþluðuna artýk ip incecik anýlacaðýmýn bilincinde midemi ölüm orucuna teslim etmiþtim.

Konuþmaktan asla haz etmediðim bir konu ne olmuþ yani, hepi topu kýrk kiloyu kýsacýk sürede eritebilmiþsem…

Artýk diþlerim düzgün ve tüy sýklet bedenimle uçuþa geçebilirdim ve sanmýþtým ki; daha çok sevecekti beni insanlar ne de olsa görüntü kirliliðini kaldýrmýþtým ortadan.

Ve artýk kimse beni aþaðýlamayacaktý sýnýfýn orta yerinde.

Ne çok lakaptý önüme sunulan.

Ne çok alay ne çok kendini beðenmiþlik ama anlamayacaktým henüz yaptýðým yapmadýðým her þey için aralýksýz sorgulanmaya devam edeceklerini.

Çocuktum.

Gencecik bir ergen.

Rüþtümü ispatlamaya birkaç sene kalmýþken ve içimdeki cennet sevgiyle beslediðim çiçeklerim ve canýmdan çok sevdiðim arkadaþlarým.

Hüzün henüz sýrasýný beklemekteydi ve ailemden tek fire vermiþtim ve kilit noktasý hayatýn:

Sevdiðim insanlarý kaybetme korkusu henüz esir almamýþtý beni.

Yalan söylemeyi deðil becermek aklýma bile gelmezken nasýl da emindim insanlarýn beni asla kandýrmadýðýný kandýrmayacaðýný.

Nice niyazýmý kabul eden Yaratan ve devamýný bekleyen ve lise sonda alt yazý geçmiþtim hayatýma:

Duygularým ýlýk bir esinti üstelik ne sýrtýmda kamburum ne de omzumda aðýr heybem…

Sevgisizliðin teslim aldýðý bir dünya ise asla ilgi alanýmda deðilken ve metazori sevmenin ne olduðuna akýl sýr erdiremezken.

Yaþýtlarým ve ayrýlmaz üç arkadaþ olduðumuz devasa bahçesi okulumun…

Onlarý o kadar çok seviyordum ki.

Yine de içim sýzlardý iki can arkadaþým sarmaþ dolaþ üçümüz dolaþýrken ya arkada kaldýðým ya da önde tek baþýma yürüdüðüm.

Iskartaya çýkar mýydý arkadaþlýk?

Olacak iþ miydi?

Ne de olsa ölümüne dosttuk biz ve yardýmlarýmý esirgemediðim sýra arkadaþým her sýnav sonrasý yaþlara boðulan ve emeðinin karþýlýðý olarak her sene ikmale kalan.

Bense bir kere bile ikmale kalmamýþken onun beni kýskandýðý ve kullandýðý aklýma gelir miydi hiç?

Hiç der miydim?

‘’Ne yani, onca sene yalan mýydý sevgin?’’

Bir paradoks belki de.

Bir panorama belki de.

Sýnav öncesi sevecen yaklaþan ve sýnavda ona yardým etmek adýna her türlü tehlikeyi göze alan bendeniz.

Yediðimiz içtiðimiz de ayrý gitmezken ve cebimdeki tüm harçlýðýmý önüne serdiðim.

Üç kafadar iken bizler.

Sýnav öncesi yere göðe sýðdýrmazken beni ama sýnav sonrasý tek suçum çalýþmamýn karþýlýðýnda yüksek not almak iken beni aralýksýz suçlayan ve günlerce sýrtýný dönen.

Asla akýllý olduðumu filan da iddia etmiþ deðilken ve analitik bir zekanýn geliþiminde ne suçum vardý ki evren bana sunmuþtu madem bu kapasiteyi ve buna raðmen geri zekalý olduðumu sanýp hatta iddia edip ona arka çýktýðým derken sýnýfýn bana oynadýðý bir oyunun içinde bulduðum yine kendimi ve can dostlarýmýn beni bir ömür ayakta uyuttuðunu ta kýrk yaþýma geldiðinde öðrenmiþken.

Mevsimsel bir geçiþ gibi addedilen.

Sýnavlar hayatýmýzýn merkezinde iken ben sevdiðim tüm arkadaþlarým için çýrpýnýrken defalarca cezaya çarptýrýldýðým hatta ailemi karþýma aldýðým.

Telaffuz edilesi çok þey olsa da en yýkýldýðýmdý iþte bana sunulan maskeler ve oynanan oyunlar sýrf birileri eðlensin diye çalýþkan-aslýnda inek-tabiri ile alaya alýndýðým.

Sýrf onlar hatta tüm dünya beni caný gibi sevsin diye kýrk kilodan fazla kaybettiðim vücut aðýrlýðýmla bir aldatý olduðunu da bilemezken görselliðin de zekanýn da sevginin aslýnda insanlara derin derin battýðýný.

Ve iþte o büyük geldiðinde ve bizler kampa girmiþken sýrf üniversitede iyi bir yer kazanmak adýna ömrümüzü de heba etmiþken ve can arkadaþým açýkta kaldýðýnda sonlanan dostluðumuz ve bir kere dahi onun ve diðerlerinin yüzüme bakmayacaðýný aklýma getirmezken biten ortaklýk tükenen dostluk ve hurdaya çýkan mutlulukla paylaþým yaptýðýmýz seneler.

Bir dönem hayli paraya sýkýþmýþken ve ikinci üniversiteyi okurken mecburen girdiðim bir iþ yine beþ yýldýzlý bir otelin yönetici asistanlýðýna kabul edildiðim ve iþte yiten dostumu orada satýþ müdürü olarak görüp de boynuna atýldýðýnda beni aþaðýlayan gözlerle tavýrlarla karþýlayýp adeta hýncýný almýþken lisede geçen zor yýllarýn ve sadece bir gün süren yöneticilik asistanlýðý pozisyonunu bir hýþýmla terk edip yine kendi kabuðuma çekildiðim ve bunca yýllýk dostluðu gösteriþle ve cüretkâr pozlarýyla bana hava atan.

Sevgi ibaresi deðil mi, dostlar?

Hani dört elle sarýldýðýnýz.

Hayaller ve su alan umut teknemiz.

Renklerse baðdaþ kuran hayata ve insanlarý hayatýmýzýn merkezine oturtup bir içimlik gülüþleri içimize sokarken.

Paranýn almayacaðý insan mý kaldý sahi hayatta?

Dostluklarýn temeli saðlam atýlmýþ bilirken…

Bazen söylenen bir sözcüðü mezara gidene kadar unutamazken.

Dostluklarýn bazense kurulan yuvalarýn temelinde yine riya ve yalan yatarken ve bizler sevgiyi ilk adým bilip her iþimize gücümüze de sevgiyi bulaþtýrýrken ve sevdiðimiz þeyler hayaller ve insanlar uðruna çok þeyden fedakarlýk edip de tek kalemde bizi silenleri bir ömür boyu unutamayacaðýmýz da aþikar.

Þöyle bir bakýyorum da dünüme ve de andaki mevcudiyetime bir de yarýnlara dokunmak adýna uzanýrken ve elimden tek gelen mi?

Elbet ayný kýstasla ve de kýsasla yoluma devam edip hayallerimin ve sevdiklerimin uðruna akla gelecek her yolu denemiþken nihayetinde elimde tek kalan yeni hayal kýrýklarý yeni kayýplar derken kendimi suçlamaktan ötesi gelmezken elimden bu yüzden kendime düþman olmayý becermiþken.

Sevginin güttüðü bir dünya diye yola düþüp de.

Yolda kaldýðým.

Sevgiyle inþa ettiðim dünyanýn aslýnda koca bir boþluða denk düþtüðünü insanlar bana öðretirken.

Siz kolay mý sanýyorsunuz hayatýnýzýn elinden kayýp gittiðine seyirci olmak ne demektir?

Uðruna sevdiklerimin hayallerimi cehennemin dibine gönderip sil baþtan bir rota çizmek.

Mesleki anlamda sahip olduðum her þeyi yine yok sayýp sýrf mutlu olmak adýna umutla sil baþtan eðitimini aldýðým yeni mesleðim hatta mesleklerim ve sýrf insan egosu yüzünden üstelik eðitimci sýfatýmla hýzlý bir giriþ yapmýþken bu sefer süre gelen talihsizlikler yüzünden yeniden ipin ucunu býrakýp ve nihayetinde kendime ihanet edip kendimi kendi ellerimle öldürdüðüm yok saydýðým üstelik ne uðruna?

Birkaç insan sizi sevmedi diye.

Bir sürü insan baþarýnýzý onaylamadý ve sindiremedi diye.

Sonunda hayattan ve her þeyden herkesten elimi ayaðýmý çekip iki el bir baþ için kukumav kuþlarý gibi boþluða kurduðum bir çadýrda bir derviþ hayatý sürmenin o kadar da kolay bir þey olmadýðýný belirtmeliyim.

Bu günüme bakýyordum da.

Bazense insanlar þaþkýnca bakarken bana ve ben neden bu denli yazmaya düþkünüm diye sorgulanýp suçlanýrken ve ben her defasýnda ayný þeyi söylerken:

‘’Bir ömürlük sessizliðim yetmedi mi a, dostlar?

En azýndan kalem konuþuyor benim yerime.’’

Bir harf ihlali belki de: kader ve keder dönüþümlü iþ baþýnda iken ve sevgiden öte yol bilmezken hayatta nihayetinde kendimi sevmediðimi fark edip bu sefer kalem üstünden sorgulandýðým.

Altý üstü yazdýklarým.

Altý üstü harcadýðým ömrü yeniden yaþamak adýna karaladýklarým.

Bazense son yazým diye niyetlendiðim ama total sevginin ve batan hayal teknemin de ardýndan kala kala kalemimle beraber kendime yeni bir þans tanýdýðým.

Ve bir þekilde içimdeki cenneti yeniden görüp sevilmeye deðer bir insan olduðuma inanýp azýcýk da kendimi sevmem kimin için ne gibi bir sorun yaratabilir ki?

Bir yere varýrým ya da varamam lakin kalan hayatýmý huzurlu ve mutlu geçirmek adýna kendimi sevmem mi yeni baþtan bir suç olarak addedilebilir? Ve bunda kalemin ve edebiyatýn katkýsý o kadar büyük ki.

En azýndan harcadýðým zaman gösterdiðim çaba ve kendimi yavaþ yavaþ d/okunmanýn da mümkün olduðu gerçeði elbet alt edeceðim daha pek çok þey de sýrada beni beklerken…

Ve okuyucumdan aldýðým gücün etkisi o kadar büyük ki kendimi yeniden kabullenmekte.

Üstünkörü bir sevgi ya da göstermelik bir sevgi asla deðil ne de olsa ne de olsa:

Ben insanlarý hep sevdim.

Ama yanlýþ ama doðru bir sürü þeyi de sevgiyle ve umutla ve çalýþma ile aþmýþken…

Gerçi…

Gerçeðe dönen hayallerim bir süre sonra sonlanmýþ olsa bile…

En azýndan ne hayatýmý sonlandýrmaya niyetim var bu saatten sonra ne de yazma sevdamý noktalamaya.

Mutluluk bir þehir efsanesi olsa da…

Bense severken ve yazarken mutluyum býrakýn da bir þehir efsanesi benim kalemimden çýksýn.

Sevebileceðim çok insan var cihanda:

Önce arkadaþlarým diye çýktýðým yol.

Sonra öðrencilerim.

Derken uðruna kafa patlattýðým sayýsýz þey üstelik mesleðimde en iyi olma kaygýsý ile baþlayýp ansýzýn istifayý bastýðým sayýsýz iþ.

Derken sevdiðim insanlardan hatta evimden olduðum…

Derken…

Kendimi seviyorum sonunda. Bunu kolaylýkla ve huzurla söylemek ne güzelmiþ meðer.

Üstelik sýrf birileri beni sevmedi ya da sevmiyor diye kendimden nefret etmeyi baþarmýþken ve bunda insanlarýn büyük payý varken.

Kendimi de yazmayý da seviyorum iþte ve bunun için kimseden izin de almýyorum almayacaðým da.

Bunda payý olan çok insan var üstelik en baþta beni sever gözüken ama derinden derinden beni yok sayan ve yaptýrým güçleri ile birileri önümü kesmiþken bir ömür…

Tek yapabildiðim mi?

Aslýnda hiçbir þey en azýndan kendimle barýþmaya yol almýþken býrakýn da hiç kimse ve hiçbir þey olayým ve yaptýðým her þey de hiçlik olarak adlandýrýlsýn ve ben bunun da adýný sevgi koymuþken…