Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir sözcüğü yüklenmenin verdiği o aczi
yet
Miğferimden sızan kan belki de…
İçime çektiğim her sönük feri
Yâd edip aşkın titrinde kayıtlı
feryadı
Muştuladılar bir kez çocukları
İskarpinleri olmayan bedenlerin ayak
sesiydi
Ölümün ta kendisi
Zulme delalet bir boş vermişlik
Hakkaniyetin yittiği zamanlardan
geliyoruz
Aşkın baltalandığı
Elinde satırla masumiyetin
yuhalandığı
Yetmedi bir kör döğüşünde
Tarafların taraf tuttuğu o tribün ki:
Hep de seyirciye oynadığı münafık ve
zalim.
Bir türbülansın sarmalında inatla direndim
de
Aşka sadık bir neferdim de ne mi
oldu?
Önce ağırlandım dost meclisinde
Lakin insan eti ağırdı madem
Matemimi sahiplenip ne zamanki pay
ettim
En çok sevdiklerimle
Elbet kapıydı işaret parmağının
ucundaki
O kavis.
Hani şehla gözlerinde sevginin
Hani kürediğim aşkta
Tabi olduğum ihanet ve ihtiras
Dönendim durdum kabrimde
Ne ölüydüm ne de yaşadığıma kani
Sevici çığlıklar duydum ardımda
Tefe koydukları sefil yüreğimle
Ait olmadığım bir dünyanın da son
dansına kalktım
Mahcubiyet yüklendiğim
Katıksız saflığıma binaen
Araf’ta dolanan varlığıma hitap eden
Sadece meleklerdi.
Rabbime emanetimle canımın çıkmadığı
Canımdan can bildiklerimin
Cam fanusa sığdığı bir iltimas
Elbet düş fakiri insanlar
Yetim mizaçlı şiirleri ve çocukları…
Yetmedi kanadı kırık mazlumu da
sevemedi, azizim:
Benim sevdiğim kadar matemi ve evreni
Sehven yenik düştüğüm her davada
Mücbir sebeplerle taviz vermediğim
her çıkmazda
Körüklü acılarım
Yangından son kurtarılacak da bendim
üstelik.
Açığa alındığım insan pazarında
Kölesi değildim işte nefsimin,
iblisin
Kayda geçtim bir bir
Kaybolup da tünedim en yüksek rakıma
Aşkın hizasında boyumun cetvelle
tırtıklandığı
Falakaya yatırılan düşlerim
Teninde ölümün pembeydi çehrem
Saflığıma mil çeken sayısız gölgeye
Düşen perçem
İşin aslı derviştim zamanının
gerisinde
Elimde heybe
Sakladığım mazim
Kopup da gelen dünden
Yaralı ömrüm ve şüheda düşlerim.
Baltalandım
Sapmadım yolumdan lakin.
Düştüm
Kalkmasını da bildim
Ne zamanki el verdi Rabbim:
Minnet etmediğim gölgem ve gölgeliğim…
Sönmedi asla içimdeki ışık
O kör nokta ki
Şafağa kadar açıktı içimdeki ayna
Görmek değil
Göstermekle mükellef bir yeminli
nefer
İhanetin zaferine itibar etmeyen
Kimin gözünde süklüm püklüm bir
asalak.
İhya ettim kalbimi
Teyakkuza geçtiğim her düş vakti
Oyulsa da gözleri gördüğüm
gerçeklerin
İsabet eden elbet kalp gözüme
İtibar etmediğim yeryüzü kanunları
Düşmedim de kapılıp yerçekimine
Umudumla direndim
Aşkın hükmünde küreyen illa ki yaralı
mevsimdi
Elbet azat edilmediğim kadar
İnancım, kutsalım, sevgim nasıl da aşikâr.