Bulutları ikram eden bir Tanrı besliyor evren

Şaibeli aşkları ihbar eden

Bir gölge mahiyetinde,

Evimin uçuk duvarlarında.

Mutfaktaki dolapta saklı

O sefer tasında

Biriktirdiklerime şahit sadece gölgem.

 

Kurdukça hayaletini dünden kalan

Issız varlığın çıtasını

Yükseltmek daha da fazla

Çok daha yakın kılmak yine

Merkezine yalnızlığın.

 

Der top olsa bile kelimeler

Hazan üflerken dualarımı

Birer birer.

Aslında ıslık çaldığım kadar

Korkusuzum;

Aklımın koridorlarında

İp atlayan sesi kısık sonbahar:

Üstelik her ay kendince şahit

Görevini teslim edene kadar.

 

Derli toplu bir girizgâhta

El yordamı ayırdıklarım:

Külliyen baltalayan hayallerimi

İrili ufaklı adamlar

Yine kadın görünüşlü

Ve yalan çukurlar

Mezarı kasten kazılmış

Hangi nankör şiir ise

Yaftalandığımın nazarında

Derin bir iç çekip kendime yol bulmak

Adına ama… susmalıyım bu gece,

Diyen dolunayı kıskanırken yıldızların

Sönmüş ferine

Çatık kaşlı bir nizam tertipleyip

Adam boyu sevdaların yüzü suyu hürmetine.

 

Demediğim ne mi kaldı?

Dediğim ne ki?

Ha gölgelik ha sundurması naaşımın.

Ha seyirlik

Ha sevdiğim nicesi

Bir adım ötemde,

Ansızın irkildiğim devasa seslerin

Olmaz mı bir sahibi,

Demeyi belledikçe

Sandık sandık hep mi yanılır insan,

Demenin bedeli belki de en derin huzur:

Bilmek doğruyu yalan nispetinde,

Çizmek üstünü geçen ömrün.

 

Geçkin kızların şair bozması

Sararmış gelinliğine

Bir çamur daha atan

Hangi kâhinse,

Solun bekâretini

Sağ gözün nazarından korumak adına

Son bulacağının beklentisi

Yine dağınıklığı toplamak

Şiire kılıf geçirdiğim

Koyu gözlerinde gecenin,

Gece körü bellediğim tutsak kehanetlerin

Ezeli rekabeti.

 

Yine adımlamakla aşınan

Yola bir engel de sen koy, dercesine

Kayıp o mizansende

Şiir başına aldığım mutlak rehaveti

İzlerken perde perde,

Çapağını aldığım ölüm mahiyetinde

Bir yalnızlık daha düştü payıma:

Neticede bir şiirden öte yol

Yine düştüğüm hikâyenin

Kucağına konan.

 

Gölgemin kırık kanatlarında

Şaibeli bir fısıltı

Niyet bellediğimi nasip kılarken Tanrı

Boş boğazlı imgeden kaçıp da

Tutulduğum şu kehanet bedelinde

En arsız şairim belki de

Sevgiyi katıksız içtiğim cümle cümle.

( Hep Mi Yanılır İnsan? başlıklı yazı GÜLÜMM tarafından 30.12.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.