Palazlanan ışık nüksediyor;

Bir ram bir rem…

Sakin mizacında ölümün

Dokunuyor ellerim sarkaca:

Boyunduruğunda olduğum ne ise

Düşsün yakamdan.

Beyaz yakalı adamlar sevse yürekten

Mavi yakasında acının kaşıdığı elem

Bir de düşlerinde hezeyan,

Yüreklerinde de fevri bir kelam

İnsan olmanın adını değil de

Şanını değiş tokuş ettiği

Bayat bir ferman…

 

Yine kirli ellerinde çocuğun

Sokakta yaşamayı görev edinmiş,

Adında neden dokunaklı bir sokak ismi?

Neden hüzün bu denli ele geçirir

Söylenmemiş yalanları?

Abla, diyor usulca,

Ablak yüzünde gölgeli sıfatların

Dediği değil de demediği yara içimde.

Susuyorum ve büyüyor egom

Gölgeler paye verirken sessizliğime:

Aç olması mı mühim açıkta kalan ne ise

Onun mu örtmeli üzerini?

Tıpkı günahlarımızı örttüğümüz pervazında

Şaşalı hayatlarımızın

Bir can borcumuzu saklı tuttuğumuz

Ve paranın gücüne sıkı sıkı tutunduğumuz.

 

Hala aklım o çocukta

Onun gözlerinin akında kanlı insan nefsi,

Nesli tükenmeden

Hayatı ve masumiyeti elleriyle yok etmiş.

Sarmalı aşkın… komik bir ferman.

Biz aşka düştük de ne oldu?

Boyumuz uzadı ve ardından aşk çocukları.

Ya o çocuk?

Taktım bir kez,

Tam döndüm arkamı kayboldu

Sokağın isinde peşine takılan bir diğer nesne:

Onun da adı,

Sokağın doğurduğuna kani bizlerin

Bir sokak köpeği

Yine eksik bir ayağı

Yine eksik gözlerinde neşe,

Biz eksiğiz hem de öyle böyle değil,

Esir düşmüşlüğümüzle

Esef içinde olmayı bile beceremediğimiz.

 

Efkârından nemalandım madem

Gideyim de bir sahil lokantasına

Dağıtayım başımdaki hüzün bulutlarını;

İyi de benim karnım aç değil ki

Nereden düştüyse aklıma

Nefsimin açlığına rağbet ettiğim

Bir sokak masalı:

Sokaklar da neymiş birader?

Ne çocuğu eksik ne köpeği ne kadını.

Feryatlarını duymadığımız onca kayıp neslin

Yine faturasının kesildiği hicvi sokakların

Her köşesinde dehlize gebe ruhlarımızla salındığımız

Sakınıp gözümüzden içimizdeki çocuğu asla

Özgür bırakmayı da aklımızdan geçirmediğimiz.

 

Sen, çocuk, affet beni, bizi,

Dersin elbet:

Sokakların da olsa bir dili.

Açım, açsın hadi açalım ellerimizi

Rahmetinden nemalandığım evrenin de

Geride bıraktığı o kocaman ayak izi:

Sükûnun özrü, varlığın hicvi,

Yok saydığımız kadar varlığımızın da hitabet gücü

Yine kondurduğumuz o buse

Evrenin asil tenine:

Aklım sende çocuk,

Kim bilir sen neredesin nerde?

 

 

( Sen Çocuk Affet Bizi... başlıklı yazı GÜLÜMM tarafından 16.09.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu