Rahatlatýyor beni. Gölleþiyor sanki dinginliðiyle… Küreðin suya vuruþu var sesinde.

Ben de o küreðin çekildiði kayýktayým. Ayaklarýmý göle sarkýtmýþ, çocukluðumdan kalma bir ninniyi dinliyorum. Görünürde konuþan bir kadýn var sadece oysa… Sözleri tamamen bu dünyaya ait… Herkesinkine benzer dertlerden, umutlardan, planlardan bahseden… Bir gölde kayýkla ilerlemeyi engelleyecek kadar hayatýn ortasýnda bir yerlere dair…

Peki nasýl oluyor da ben bu ýlýklýðý hissediyorum ayaklarýmda?.. Suyun tatlý tatlý yalayýþlarýný tenimi… Bu kadýn nasýl bir yandan beni en gündelik, en sýradan þeylerle dolu bir dünyaya çekip dururken, bir yandan da dað baþýndaki bir göl dinginliðini koruyabiliyor sesinde?

Bana birkaç haftadýr devam ettiðim yoga kursunu soruyor. Kaçtýðým sýðýnaklardan biri de o kurs… Onun sesi gibi çok uzaklara götürüyor beni, içimde yarattýðý o sessizlikte. Onun sesi ve içimdeki sessizlik ne kadar da benzeþiyorlar.

Kapý vuruluyor birden. Sýçrýyorum yerimden. Hiç böyle denk gelmemiþti… Ben varken kapý bir kez bile vurulmamýþtý hiç. Gözümün önüne bin türlü sahne geliyor birden… Komþu bir kadýn var birinde… Daha kapýda baþlýyor içini dolduran þeyleri boþaltma iþlemine. Birbiri ardýna soluk almadan dizdiði onca cümle “daha anlatacak çok þey var” diye haykýrýyor.

“Ne olur öyle olmasýn!” diye diliyorum içimden. “Birkaç saniyelik bir konuþma sonrasýnda çekip gitsin kapýdaki her kimse. Her þey önceki düzenine kavuþsun. Ben yine ayaklarýmda o tatlý ýlýklýðý hissedeyim.”

Kapýyý açmak için yerimden kalkýyorum. Ayaklarýmý bin bir zorlukla sürüklüyorum oraya. Tam kapýyý açacakken gözlerimi sýký sýký kapýyorum, önemli bir dilekte bulunmadan önce her zaman yaptýðým gibi. “Lütfen içeri girmesin!” diyorum içimden. “Bu dingin gölde biraz daha gezinebileyim. Daha O’na anlatacaklarým var. Yüzünde sözlerimin yansýmalarýný seyredeceðim. Hayatýma dair alacaðým kararda bana yol göstermesine ihtiyacým var çünkü.”

Kapýda genç bir adam var. “Göl mü demiþtin?” dercesine süzüp duruyor beni yemyeþil gözleriyle… Hacer Teyze’nin sesiyle sýký bir yarýþa tutuþturmuþ gözlerini… “Ben de gezdirebilirim seni.” diyor sanki. “Huzurun yanýna baþka duygular da katarým hatta. Geçici bir körlük yaþarsýn benleyken. O zaman hiçbir þeyden kaçman da gerekmez zaten. Bulunduðun her yerde beni görürsün çünkü.”

Az önce kapýyý açmadan evvel içimden geçirdiðim dileði geri alýyorum hemen. Sesli dilememiþim iyi ki! Yoksa Hacer Teyze’nin garipseyen bakýþlarý karþýsýnda renkten renge girmeme neden olan bir süreç içine girebilirdim. Gözlerimdeki parýltý bir çeþit itiraf olurdu çünkü, kapýdaki þahsa dair. “Dengelerimi alt üst etti bu adam” demek olurdu bu bir nevi.

Þimdi az önceki dileðimin tam aksine kapýdakinin içeri girmesini, kendi yaþamýna ait malumatlarla dolu uzun bir söylev çekmesini istiyorum bize. Bir kadýnýn gölgesini hissettiren cümleleri duymaktan deli gibi korkarak, ama bir yandan da çýlgýn bir umutla bunun tam aksini müjdeleyecek o sihirli cümleyi duymayý bekleyerek uzun uzun dinlemek sesini…

“Erkan, sen mi geldin? Gel gel, otur þuraya. Artýk uðramaz oldun hayýrsýz. Güzelin birine gönlünü mü kaptýrdýn yoksa?”

Bu adam iki saat konuþsa hakkýnda bu kadar malumat alamazdým herhalde. Hacer Teyze’nin bir baðýrmadýðý kaldý “Bu yakýþýklýnýn hayatýnda bir kadýn yok!” diye. Yine her þeyi gördü o her zamanki derin sezgisiyle. Zaten beni buraya sýk sýk koþturan da bu özelliði deðil mi? Herkesten fazla gördüðü için beni, iþi gücü bir yana býrakýp almýyor muyum soluðu burada; kendinden baþkasýna körleþmiþ insanlarýn arasýnda görünmez olmaktan býkýnca… Ýþte yanýltmadý bu kez de… Beni yine görebildi. Muzip muzip bana bakýyor þimdi.