Bir düþ’ ün tekelindeyim ve tevazu yüklü ömrün dar koridorunda volta attýðým ömrün de minvalinde adeta seken bir kör kurþun ruhun hutbesi bir kor acý ki yüreðin dilemmasý ve iþte güne öykündüðüm gecenin sýnadýðý dirayetimle ölümsüzlük iken tek arzum artýk yoktan var edenin yok ettiði bir canlýnýn telaþýndayým.

Caným yandýðý kadarým.

Yakardýðýmda saklý ve de.

Yandýðým ölçüde eridiðim ve eridiðim kadar sellere kapýldýðým ömrün girift sevdasýnda vardiyalý bir yalnýzlýktýr baþýmýn sýkýþtýðý.

Uzundur hikâyeler oysaki yaþam da ölüm de tek nefeste saklý.

Kýsadýr romanlar hele ki þair yazmýþsa hayatýný.

Külliyesinde fink atar sözcükler o rahle ki baþýmý dayadýðým o Dergâh ki Rabbimle buluþtuðum her an her saat her gün ve iþte bilinmezin kollarýný sývadýðý kadar sývazladýðýmdýr yarý yolda kalmýþlýðýma nazireleri eksik kýlmayanlar.

Gün sökün etti doldurdu vadesini.

Ama ertesi güne taþtý hüzün dolu heybemde saklý iken yüzüm.

Yüz görümü nidalardan çýktýðým yolda.

Yandýðým minvalde koruk olduðum baðýn duvaðýnda.

O duvarlar ki sývasý dökülmüþ…

O duvarlar ki kasvetli…

O duvarlar ki kulaðý olan…

O duvarlar ki üstüme yýkýlan.

Yaþamakla ölmek arasýnda bir tercih yapma hakkým yok asla ve yaþadýðým kadar da yaþatacaðým hayallerimi.

Üstün körü bir dua deðil benimki bilakis bir veda hutbesi aþkýn sesinde aþkýn solunda aþkýn sancaðýnda aþkýn asasý kalemin dil yarasý gönül yarasý.

Uçuþan yalnýzlýðým.

Uç uç böceðimi özlediðim.

Uçarý iklimlerde ucu açýk sorularda gizlendiðim.

Ucube bir heykel gibi yumrukladýðým ve üstü kapalý bir niyaz gibi sadece Rabbin bildiði.

Gönle yaðan kar.

Beyitlere tutunasý.

Yüreði karýþlayan dalgalar.

Oysaki yüz ölçümü acýnýn sadece anda saklý bir rengin tasviri bir acýnýn ertesi ve intibak ettiðim kadar ölüme itiraz hakkýmýn da olmadýðý bir yürek þerbeti…

Elbet duygular baþtan çýkaran.

Elbet rüyalar gözüm açýk gördüðüm.

Albenisi yaþamýn azat edilesi.

Alengirli sözcüklerden ve insanlardan uzak yakýnlaþtýðým kabrin beni çaðýran sesi.

Ölümüne sevdiðim.

Ölümüne yazdýðým.

Tek bir öyküm yok benim binlercesine alýþkýným.

Bir uydu gibi dönendiðim ve uyuya kaldýðým masa baþýnda nerede ise tüm ömrümle örtüþen öðrenci kimliðimle gel geç deðil mýhlanýp da kaldýðým bir oktav belki de sessizliðin sol anahtarý ile açtýðým kapýlarýn ansýzýn da yüzüme kapandýðý.

Hoyrat rüzgâr.

Haþin insan.

Hayta mevsim.

Dalkavuðu bilinmezin imgelerde saklý iken iç sesim ve þiirler duvaðý yalnýzlýðýn bir hikâye daha yazýp da dalmak istediðim ölüm uykusu hani olur da…

Hani olur da olmazýn oluru bir gün sadece benim için doðar ve güneþ asla batmazken kýblemde sancýlandýðým þiirlerin nüktesinde saklý bir veda gibi kapýþtýðým zalimin öfkesine yenik düþmektense sevgiyle bir baþýma ölmenin verdiði huzurun da ötesi yok iken ben ki Rabbime kavuþma telaþýyla hüznün de çýtasý yükselirken…