Gönülden gönüle köprü olan muhabbetle aþkla buluþmak istiyordum, aradýðým buydu benim sizler gibi. Yürüdüðüm yolda, yoldaþ olacak dostlara elbette ki ihtiyacým vardý. Omuz omuza yürüyecek insana, sizlere ihtiyacým var yürüyüþüm sizleredir. Dualarýmýn baþ tacý olan cümlemize yürümek, varmaktýr bir iki satýrla. Bir olan Rabbinin birliðinde, aþkýn okyanusunda yüzerken bir damla olmak o okyanusa akan olmak, gönül nazargahýnda köprüsünde geçerek birlik okyanusunda buluþmak, bir damla iken okyanusta okyanus olmak deðil muradým o okyanusun içinde beraberce yüzmek damla iken okyanusta olmak muradým.

   Ýçimde aþkýn ezgileriyle yol alýrken, etrafýmý saran benlik dünya kazanç mal çemberini aþmak için, çok çaba sarf ettim içinden çýkmak için. Zihnimde hala ayný sorular dünyanýn nefsimin çýkarýn “bizi kaybedersen her þeyi kaybedersin” bende onlara “bende var olanlarý sizinle zaten bitirdim” bir anda kayboluyorlar, çünkü söylediðim çok doðru. Hep verdiðim cevaba odaklanarak yol alýyorum.

   Aradýðým az þefkatti, þimdi olmadý sizlere varýnca olacak elbette. Benim ulaþacaklarýma sizlere sahiplenmek adýna hiçbir þey olmayacak, sahiplenecek neyim var Rabbim veriyor alýyor imtihan ediyor, öyle ise verileni paylaþmam gerekir ki ötelerde, benim olsun bizim olsun bizi karþýlasýn. Buna ulaþmam için çok gözyaþý döktümse de çorak gönül bahçemi suladým. Ruhumda hak aþký, aþkla bir þeyler parýldasýn diye Hak Rabbime, aþka ve sizlere yürüyorum vesselam.

Mehmet Aluç