Farazi bir iklimim ben belki de arka ayaklarý olmayan bir yavru kediyim.

Ýçimin alfabesinde eksik gedik harfler var peþine düþtüðüm ve peþime düþüldüðünün de ayýrdýndayým bu yüzden tüm lal sözcükleri aforoz ediyorum elimde olan ve olmayan nedenlerden dolayý.

Makul nedenlerim var ya da yok artýk ne fark edecekse bu saatten sonra ama en yakýn dostum ve sýrdaþým, hiçbir þey için geç olmadýðýný söylüyor. Bense susuyorum ve Yaratanýn huzuruna çýkacaðým saatleri ve geceleri ve geleceði tahayyül ediyorum. Ýçim kýyýlýyor bense içimdeki yaralý çocuða kýyýyorum ve kýyýsýndan dönmek adýna hayatýn ve sýkýntýlarýn baðdaþ kuruyorum dualarýma.

Ceplerim yýrtýk ve tüm bozukluklarý bile bile döküyorum yere yoldan yürürken en azýndan Tanrý katýnda iyi bir kul olarak anýlmak adýna ve peþimden gelen insanlar yerdeki paralarý topluyor bense bir ömür çok iyi bir insan olmak adýna kendimi paralamýþken biliyorum da diðerlerinden farklý olduðumu ama iyi anlamda mý kötü anlamda mý çözemiyor insanlar bense paye veriyorum nerede ise herkese kendimi parçalamaktan ve kanýmý içmekten fazlasý gelmiyor elimden.

Hayli sýkýntýlý ve geçimsiz bir günün ardýndan bahþedilen randevuya erkenden gidiyorum bu gece ve masayý baþtan aþaðý kaplamýþ kitaplarý ve dergileri kestiriyorum gözüme ve kestirmeden mutlu olmanýn hayallerini kuruyorum.

Kuru kuruna hayal kurulmuyor: azýcýk hüzün olmalý içinde azýcýk göz yaþý ve de bir bardak çay.

Çayý ya da dereyi geçene kadar hangi ayýya dayý diyeceðimi düþüneceðime tüm insanlarý ‘’mükemmel’’ kategorisine koyup kendimle münazara ediyorum aralýksýz ve paçalarýmý sývayýp da dereyi geçecekken içim geçiyor yoksa geçmiþin özlemine dair bir manifesto mudur yazdýklarým? Hani günde devinen sayaç ve de sarkaç görevine tabi olup da uygun olmayan bir dilde mi söylemekte insanlar içlerinden geçeni?

Ýçimden geçen geçmeyen ne varsa aralýksýz ihbar ediyorum Rabbime ve O beni benden iyi bilirken ben hala kusur arýyorum kendimde bir de yazdýklarýmda.

Kusursuz olmayan fani mi var?

Ben mükemmeliyetçi kimliðimle aralýksýz taþa tutuyorum kendimi ve kalemimi ve taþlaþmýþ kalplerden bana yansýyan o negatif enerji gün bitmeden bitiyor pilim hatta bilgisayarýn da þarjý ansýzýn tükenirken üstüne üstük hava kapanýp karanlýk basarken…

Uyruðu olmayan acýlarým.

Eklem yerleri sýzlayan þiirlerim.

Bir de þatafatlý yalnýzlýðým.

Göðün mintaný beyaz iken maviye derken siyaha dönüyor ve az sonra bastýracak saðanaðý bekliyorum ve beklemeye alýyorum iç sesimi bazense meþgule veriyorum ne zamanki biri beni ansa.

Aramasýna gerek yok kimsenin çünkü bulunmaz Hint kumaþý deðilim belki de Hint Fakirlerine özeniyorum ve yapabildiðim kadar meditasyon yapýyorum elbet bir öncesinde uzun süre dua okuyorum ve rahmetini bekliyorum Rabbimin ansýzýn bastýran yaðmuru üstüme alýnýyorum ve ben de aðlamaya baþlýyorum: bir bulutlar aðlýyor bir ben ve iþte kimse de fark etmiyor aralýksýz akan göz yaþýmý zaten fark etseler ne olacaksa. Elbet inanýlmaz derecede tefe koyacaklar beni bense evreni tavaf ederken yaðan rahmetin nezdinde nasýl da nasipleniyorum tabiattan.

Rengim beyaz.

Rengim pembe.

Ýdmanlýyým hem acýlarda.

Caným daha çok yandýkça kalemden daha çok randýman alýyorum ve yüreðimi sunduðum altýn tepsiye bir fincan da acý kahve ekliyorum ve yalnýzlýðýmla paylaþýyorum kahvemi fala da inanmadýðým için seri bir þekilde sudan geçiriyorum.

Alametifarikasý duygularýn ve nüktedan yüreðim.

Esefle kendime söylendiðim bazen iç sesimin alarmýný kurduðum ve iþte uykumdan çaldýðým saatlerim aslýnda hayatýmdan çaldýðým ve kendimi aralýksýz üzdüðüm üstelik deðmeyecek insanlar dediklerine aldýrmadan kendimi hep arka plana attýðým ve sunumu yüreðin bazense suskunluðumun gürültüsüne eþlik eden kalp atýþým.

Dualarým kabul görüyor ve bir günü daha kazasýz belasýz sonlandýrýyorum yarýna yeniden doðacaðýmý düþünüp bir koþu sabahý bekliyorum ve gece nöbetim þimdilik bitiyor ve beklediðim birileri daha var yoksa hayatýmý nasýl idame ettirir ve yaþanýr kýlarým?

Oðuz Atay’ý ise minnetle anarken ve ben de soruyorum onun sorduðu gibi en azýndan hayatýmýn þu son dokuz yýlýnda beni bana sunan okuyucular nezdinde mutluluða ve huzura eriþtiðim:

‘’Ben buradayým sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?’’