Çok yorgundum. Diyarbekir sýcaðý, aðustos ayý. Ýþyerinde gömlek sýrýlsýklam. Odada ter kokusu buram buram. Ýnsanýn bunalma zirvesinde geçirdiði anlar.
-Mehmet Ali Hoca’yý aramýþtým…
-Hayýrdýr?
-Kendisiyle görüþecektim…
-Benim.
Adam, beni baþtan aþaðý süzdü. Beklediði için hayal kýrýklýðýna uðramýþ gibi.Beni görünce halinden memnun olmamýþ anlaþýlan:
-Buyrun oturun.
Ýstemeye istemeye gösterilen yere oturdu.
-Hoþ geldiniz.
-Hoþ bulduk.
-Ne arzu edersiniz? Çay ya da soðuk su…
-Su alayým…
-Pekala.
Gelen suyu bardakta sunmam imkansýz. Zaten pet þiþede. Bekle bekle bardak gelmez. Soðuk suyun pet þiþeyi ýslak hale býrakýþý karþýsýnda, kapaða uzanan eli bardaðý beklemenin absürd olduðunu gösterdi:
-Bu sýcakta hayýrdýr? Ne için geldiniz?
-Sizin burada çalýþtýðýnýzý öðrendim. Ziyaret edeyim dedim.
-Çok iyi yapmýþsýnýz. Ben de zamanýn nasýl geçeceðinin sýkýntýsý içindeydim. Ýyi ki siz geldiniz.
-Diyarbakýr ile ilgili çalýþmalarýnýzýn olduðunu duydum.
-Doðrudur, zaman zaman bir þeyler yzamaktayýz.
-Merak bu ya… Bir yazarla tanýþmak istedim.
-Ben öðretmenim… Siz, ne iþle meþgulsunuz?
-Ben mi?
Zaten odada ikimizden baþka kimse yok. “Evet “ dedim kendi kendime davetsiz misafirin yüzüne karþý”Evet siz neyle iþtigal etmektesiniz?”
Davetsiz misafir, kartvizitini gözümün içine sokarcasýna uzattý:
-Þair-Yazar
Anlamýþtým, karþýmdakinin boþ biri olmadýðýný. “Demek Þair ve ayný zamanda yazarsýnýz .”
-Evet Þair ve Yazarým.
-Yazýlarýmý okudunuz mu?
-Okudum. Yazdýðýnýz üç kitabý da okudum. Ayrýca makalelerinize da hayran kaldým.
-Çok teþekkür ederim.
-Benim yazdýklarým var. Size göstermek istedim.
-Ne demek, size yardýmcý olmayý isterim. Bir yerde çalýþmakta mýsýnýz?
-Yok. Ben bir yerde çalýþmýyorum. Bir ara gazetecilik yaptým.
-Güzel. Aslýnda ben de gazeteci olmayý isterdim. Binaenaleyh þehirdeki yerel gazetelerde çalýþmak zor. Ýstenilen maaþý almak bir hayal.
-Gazetecilik güzel bir meslek de iþin içinde piþmek lazým.
-Ben, resmî iþte çalýþtýðým için bu olanaða sahip deðilim. Daha önce devlet memurlarý gazetecilik yapabiliyordu, avukatýn öðretmenlik yaptýðý gibi. Fakat þimdi bu söz konusu deðildir.
-Ben de ayný kanaatteyim.
Benim davetsiz misafirim, hiçbir þekilde açýk vermiyor. Kim olduðunu bilmekten uzak olan ben, tereddütler içinde kaldým. Acaba niyeti kötü biri mi? Yoksa bu soðuk bir þaka mý? Adam kim?
Ýmdadýma bizim hizmetli yetiþti: Günahým kadar sevmediðim hizmetli, o anda bana dünyanýn iyiliðini yaptý:
-Müdürüm, öðle yemeðine çýkacaðým. Gelir misiniz?
Oðlum sen nereden çýktýn? Niçin az önce gelmedin?
-Beraber çýkalým.
-Elbette.
Hizmetli saðý-solu temizledikten sonra iþini iyice yapmýþ. Vekâlet bende olduðu için elbette birazcýk da olsa insanýn pozisyonu deðiþmez mi?
-Ne arzu edersiniz? Yemeðimiz buraya mý gelsin yoksa dýþarýda mý yiyelim?
Misafirimiz, dýþarýda yemek yemeyi uygun buldu.
Biz de "þeher çocýði" olmanýn zerafetiyle kendisini kýrmadýk.
Ýþyerinin kapýsýný çektik ve dýþarý çýktýk.
Yolda bir araba park halinde. Hizmetlimiz de beraberimizde. Mecburen arabaya bindik.
Gittiðimiz Ofis semti. Daima ekmek arasý ile idare ettiðimiz öðle vakitlerine benzemeyecek bu gün. Ýþ yerinden fazla uzaklaþmadan bir lokantanýn önünde durduk.
-Az ileride baþka bir yer var.
-Kesinlikle olmaz, yemeði burada yiyeceðiz.
Tanýmadýðým yabancýnýn emri demiri keser. “Eh!.. Öyle olsun. Zaten hava sýcak.”
Oturduðumuz masa hemencecik donatýldý. Misafirimiz ev sahibi kadar rahat. Ýstediðimiz sipariþler geciktirilmeden önümüzde.
Hizmetlimiz, bir göz isterken iki göze kavuþtu:
-Ayran rica edecektim…
-Buyrun efendim.
-Tasta getirseniz…
-Elbette efendim.
Misafirimiz yemeði yemeðe devam ediyor. Ben oldukça ürkek gidiyorum. Ne olur ne olmaz. Arada bir etrafa bakmadan edemiyorum. Tedirginim, açýkcasý.
Yemek boyunca kýsa konuþmalar, paslaþma þeklinde:
-Hocam televizyon programýnýz ne oldu?
-Birkaç ay devam etti. Baktým ki sponsor yok. Masraflarý karþýlamaktan uzak aldým. Þimdilik dondurdum.
-Üzüldüm.
-Ne yapalým, bir deneyelim dedik, olmadý.
Arada bir gelen ikramlar. Hizmetli olabildiðince rahat. Ben hesabýn derdinde deðilim de bu adamýn kimin nesi kimin fesi olduðunu anlayabilmiþ deðilim. Hizmetli, beni adeta yok sayarak sordu:
-Fesih Abi, buranýn sahibidir.
-Ya öyle mi?
-Evet, ben buranýn sahibiyim. Emekli öðretmenim. Bulunduðunuz okulda oldukça çalýþtým. Sizi tanýmak için sabýrsýzlandým. Ben de zamanýnda þiir yazdýn, makale yazdým.
O anda hizmetliyi dövmek geldi içimden. “Be oðlum, madem tanýrsýn da neden söylemedin?” Bunca zaman kan ter içinde kendi kendimle boðuþmam, kalp krizinden gitmem olasý iken senin zýkýmlanman?”
Elbette, nezaket dairesinde sahte gülümsemeler… Meðer , adam bizim programlarýn bir kaçýný seyretmiþ. Pek de beðenmiþ. Hatta iþyerinin ismini bile programýmýzýn ismiyle deðiþtirmiþ. Her þey olup bittikten sonra dýþarý çýkýnca rahatladým. Lokantaya bakarken programýn isminin tabelada yer aldýðýný gördüm: “Diyarbekirim Lokantasý”