Ýnsan yaþarken, çýkar hayatýnýn tepesindeki burcuna, orada nedense hep kendini görür ve mutsuz olur? Çünkü yanýnda kendisine yoldaþ olacak bir dost arkadaþ taþýyamadýðý sadece kendisini ve çýkarýný koruduðu için olmasýn! Aþkýn tatlý sözleri dilinde yok ise aþkýn tatlýlýðýný dudaklarýnda hissetmiyorsa, hissedeceði tek þey zehir tadý olacaktýr… Bazen insan karþýsýndaki insanýn kendisine gönül kapýsýný köþkünü sarayýný ardýna kadar açtýðýný görür de, gönül kapýsýný bir santim aralayamaz ise yaþayacaðý, yalnýzlýk ve ýstýrap olacaktýr…

    Karþýmýzdaki insan bize binlerce sayfalýk güzelliklerle dolu romanda þiirde yazsa, biz bazen onun için bir satýr güzel söz yazmayýz, kendi gururumuzun esiri olur onu hor görür, beðenmez kapý dýþarý ederiz! Böylesi insanlara meyvede olsan deva da olsan þifada olsan sen karþýsýnda, anlamsýz bir varlýk olarak deðersiz'sindir! Asýrlardýr insanoðlu böylesine yanlýþ algý içinde kendi hayatýnýn yolunu yanlýþ yola doðru, yanlýþ hecelerle yazýp çizerken ve kendi yalnýzlýðýný ýstýrabýný kendisi yazýp çekerken, kendi yazdýðýný unutarak ya kaderden ya da insanlardan suçu bulmaktadýr ne enteresan bir durum! Unutulmuþluk romanýný ölü hecelerle yazarken, unutulmuþluk senfonisini ölü bir dil ile bestelerken bu romanýný okuyamamanýn ve senfonisini dinleyememenin suçunu yine insanlardan bulmakta. Çözülmesi gereken bulmacanýn cevabýný yanlýþ dolduran insan haliyle her þeyi de yanlýþ anlayarak yaþamanýn çilesini çekecektir.

   Ýnsan hislerinin sözlerinin nasýl bir duyumla duymamýz gerektiðini bilmiyorsa, bizi de duyanlarýn olmayacaðý bilemeyeceði bir anlamsýzlýk sokaðýnda yaþayacaðýmýz, gerçeðini deðiþtirmez.  Ölü hislerin ve sözlerin hecelerin nasýl bir anlam taþýmadýðý gerçeði varsa, bizimde bunlarla yaþýyor olmamýzýn tek suçlusu yine kendimiziz, baþkasý deðildir. Ýnsanýn simgesel dünyasý algýsý hisleri duygularý kayýpsa eðer ömür boyu, hep kaybetmeyi oynayacak ve kaybedecektir! Algýsý hisleri duygularý anlaþýlmayan algýsý, anlaþýlýr gönül diliyle onun sevgisi ile sarýlýr da ortaya çýkarýlýr ise o zaman, anlam mana anlaþýlýrlýk aracý ile anlaþýlýr, olacaktýr. Anlayýþtaki sürekli duraðanlýk kiþiye bir anlam kazandýrmadýðý gibi, ömrü boyunca duraðý olmayan fakat duraðý varmýþ gibi anlamsýzlýk duraðanlýk ile çepeçevre sarýlmýþ anlamsýzlýk duraðýnda sokaðýnda boþa gezerek, sanki orada anlamlý bir durak ve sokak varmýþ gibi, ömrünü boþa heba etmiþ olacaktýr.

   Olasýlýk depremi ile her an sarsýntýlarý yaþayarak, karþýmýzdaki insanlarý olasýlýk sarsýntýlarýmýz ile tahlil ederek, onlardan uzaklaþmamýz kendimizden uzaklaþmak olduðu gerçeðini de unutmayalým. Bu anlamsýzlýk insanýn kendi özüne dönmesine, gönlündeki güzelliðin kapýsýn bir ömür boyu açmamasýna neden olacaktýr. Ýnsanýn kendi özüne dönmesi gönlünün kapýsýný açmasý her zaman kendisini hayal kýrýklýðýna doðru sürükleyecektir.

   Hafif hafif adýmlarla kimseyi ezmeden anlayýþla yürüyenle, önüne geleni ezerek geçen haliyle bir olmayacaktýr. Hafif adýmlarla yürüyen her zaman saygý görecek, ezerek gezen nefretle anýlýrken her an kaçmanýn korkusunu yüreðinde hissederek, belirli bir yerde hiçbir zaman çadýr kurarak yaþayamayacaktýr. Doðruya güzele ulaþma hýzýmýz, yýkma hýzýmýzdan anlayýþsýz bakýþsýz hýzýmýzdan geri kalýrsa eðer, ”iyiliðe” doðru ulaþma onunla buluþmamýzý haliyle yok edecektir. Uzun bir konu ve mevzu þimdilik noktamýzý koyalým daha sonra devam ederiz. Selam ve dua ile.

Mehmet Aluç