Haydi, çal sen de…

Neyi mi?

Önce kalbimi, dememi bekleme asla:

Küçük kaprislerimi örten saf kan masumiyetim,

Gölgelere sýðdýrdýðým düþkün ve adsýz cümlelerim…

Ya da koy sen adýný bu hezimetin

Ve uçur beni göklere.

Teneþir patlasýn bu sefer aþk’ý,

Gýyabýnda yazdýðým vasiyetimin ilk ve son cümlesi…

Kap ucundan azýcýk ve doyur evreni aþk’la

Hele ki erimesine bile izin verdiðim

Pamuk þekerim.

Islak ve azýcýk kaygan,

Bir o kadar yaftalanan çocuk sevinçlerim:

Kýymazsýn oysa sen, bilmez miyim:

Hadi ör saçlarýmý sepet sepet,

Nidalarým sona saklý anne,

Yeter ki sakla, sen beni yüreðinde.

Ölü günlerden çaldýðým üç beþ hece:

Son itirafýmý imzaladým istemsizce

Ve sitemi günah belleyen

Ýþin içinden çýkamadýðým o yýrtýk günce.

Kopçala hadi beni,

Ýliþtir yakana:

Tümden gelen her cümleyi de yok say

Hatta beni bile çýkar gözden:

Görüp göreceðin en ýrak tefrikayým,

Altýna attýðým her çentikte

Yoksunluðunu ibadet sayan.

Sondan bir önce,

Varamadýðým o yakada gizli tek bir heceye

Denk düþtüm,

Kayýp bir koordinatýn müdavimi sakil bir yönerge:

Altýnda imzasý Yaratanýn;

Sözlere ýrak bir cümleyi teselli sayan bir faniden arda kalan:

Gölgemi kaybettiðimden bu yana,

Hiçliðin muteber týnýsýna sükûtu denk sayan.

Kolsuz kanatlarýma iliþtin madem,

Kinayesi engin ya mertebesi nerelerde saklý tuttuðun mecalin?

Gönül gözünü yorma sen yine de:

Kar say tüketmeyi seven kinci lügatini,

Densiz ve sýrdaþ bir yüreðe ne þüphe?

Sonsuzluðun rütbesine dokundun bilip bilmeden.

Ýþin aslý, deyip de çýkmazken iþin içinden,

Muktedir hazana giydirdiðim en renksiz gömlek:

Al iþte, yine nasiplendim eylülden:

Hele ki isi karasý çaðlayan mütecessis gölgelerden.

Randýmaný düþük bir beyanat:

Kâfir bir imgeden çýkýp da yola sonunu getiremediðim

Kim bilir kaçýncý serzeniþim?

Asýlý gök kubbede o kýrýk sarnýç:

Kuytularda hayli yorgun ve bedbin üç beþ âþýk.

Ah ömür, garip belledin belleyeli,

Sýrra kadem basmayý marifet bilmekten gayri neye yarar,

Masumiyetin kayýp rotasý?

Düþ pazarýnda satýlýr mý acep mutluluðun týpasý?