Hiçliðimi ötelemek istercesine takriben asýrlardýr suskulu bir coðrafyanýn en sessiz tanýðýyým.

Sözsüz cümlelerle var olmaksa ikbalim, geçmiþi çoktan pay ettim sahip çýkamadýðým onca hatýrata koyduðum engellerle yarýna meyledip her nasýlsa dünde asýlý kalmýþlýðýn o heyecanýný bertaraf etmek gibi bir gaflete bürünmüþken…

Miladi takvimin en görkemli suresi yalnýzlýk at koþtururken bakir ovalarda. Es kaza denk düþtüðüm bir sanrýda yine olmazýn oluru bir cüretle selamýmý arz edip geri durmakla yetinmeyi becermek belli ki kýrýlganlýðýn nifak sokan o ayrýmcý vuruþu.

Sona atýlan nice kulaç ve debelenmekle yaþamak arasýnda ne çok gel-git.

Nice suret hele ki o beynamaz tahakkümlerde sýra dýþý bir pervasýzlýðýn sarkacýnda hâsýl olan o muðlâk duygular. Söz konusu etmeye bile deðmez zannýmca ki seneleri devirdim anlam olmaya çalýþýp anlama yetimin köreldiði.

Gönülsüz ya da hükümsüz.

Sona ermektense dünü yeniden kucaklamak.

Ve isyan yüklü edimlerini görmezden geldiðim izleklerde dona kalan bir kare adýný mutluluk koyup da mutlak bir yanýlgýyla darmaduman olmuþ bir katre yine sessizliðin deviniminde bin bir yanýlgýya haiz olmanýn da ötesinde kabullenmek iken en yoran.

Sýra dýþý olmasýný beklediðim bir gün ve derken bir hafta ve derken bir yýl ve…

Devamýnýn olmasýný dilediðim her nasýlsa talep etmekten yorulup sadece kozasýna geri dönen o kelebek kanatlarýma yüklediklerim.

Bil mukabele, dostum…

Son tufanda ayaz bir sancý.

Seni seviyorum.

Hezimete sürükleyen bir tümce. Ola ki inanayým en büyük yanýlgý ve yenilgi ile yeniden kesiþecek yolum.

Sonradan aklýma gelmesi muhtemel ama her nasýlsa an itibariyle, gömülü bir yüklemi en derinden çýkarýp olmadýk bir özneyle düþlemsel bir boyutta ve tüm insancýllýðýmla sevmeye muktedir ya da sevilmekten öte bir gayesi olmayan.

Hanidir, yoldan çýkan bir tümceyi daha bertaraf edip ekledim mi sözlüðe ve akabinde kesilen fatura:

‘’Sayacýnýz bozulmuþ efendim. Bu kadar sevgi yüklemeyecektiniz yüreðinize.’’

‘’Borcum ne kadar?’’

‘’Bir ömür sevilseniz de yüklediðinizden çok az!’’

Rencide eden bir cümlede saf tutmuþluðumdan tutun da en saf ve yalýn halimle, bir yüreðe dokunurken ansýzýn…

‘’Emin misiniz?’’

‘’Tabii ki de.’’

‘’Son kararýnýz mý?’’

‘’Hadi, çabuk tutun elinizi. Daha seveceðim çok insan var sýrada.’’

‘’Yine de derim ki, fazla acele etmeyin.’’

‘’Bundan daha makul ne olabilir ki? Mademki sevgiye programlanmýþ varlýklarýz…’’

‘’Bence, yetinin elinizdekilerle ve gözden kaybolun.’’

Bir gölgeye riayet etmek istemiyorum ki ya da günü geçmiþ bir gýdaymýþçasýna talan edilen varlýðýmýn hangi içli yanýlgýsýysa…

Ýnsan bir ömür yanýlmayý nasýl beceriyorsa artýk…

Ve bu son, deyip de koyamazken noktayý.