Bu yaz köyümü ziyarete gittim. Köyümdeki sevdiklerimle beraber olmak mutluluklarýn tacý olsa gerek. Hele ki bu bayram günlerindeyse bayram gerçek bayram oluyor. Köyümüz baþka köylere göre yine de iyi. Az da olsa insan bir- kaç yakýnýný bulabiliyor. Köyüm eski köyüm deðil. Deðiþim rüzgârý köyümü de vurmuþ. Göç dalgasý öyle bir savurmuþ ki… Baþta okullarýn zilleri susmuþ. Okul bahçeleri çocuk cývýltýlarýndan yoksun. Kuþ sesleri bile duyulmuyor eskisi gibi. Ekim- biçim iþi olmayýnca kuþlar da göç etmiþ. Koyun- keçinin nesli tükenmiþ adeta. Çýngýrak sesleri bir masal olmuþ. Me me, mö mö seslerinden eser yok. Kurt- çakal sesleri de kaybolup, gitmiþ. Ormanlarda eskisi gibi üretim yapýlmadýðýndan motor- hýzar sesleri de elini çekmiþ. Yayla sessizliðe gömülmüþ. Üç- beþ insan kalmýþ ortalýkta. Evler boþ. Çeþmeler de susmuþ sanki. Akordeon sesleri de kaybolmuþ. Ne eskisi gibi meydanda ateþ yakýlýyor ne de horon oynanýyor. Düðünler de olmasa sessizlik buz tutacak. Köyde ekip- biçme iþleri tükenmekte olduðundan sudan ve huduttan ötürü baðrýþmalar da kesilmiþ. Köyde yaþayan bir ezan sesi var. Mescitlerde üç- beþ insan toplanýp namazýný eda ediyor. Mevla’m ezan sesini dindirmesin. Ocaklar sönmesin. Köyümüz kabristana dönmesin… Gidecek bir köyümüz her zaman olsun. Temmuz 2015 Artvin Muhammet AVCI