Daha düne kadar tüm sokaklarým Sana gülümseyerek çýkýyordu, senin de sokaklarýn bana çýkýyordu neþeli þen cývýl cývýl, oysa þimdi matem havasýnda sokaklarýmýz! Yüreðimiz de onun gibi matem dolu ne bir sevinç be bir heves var… Yeni sokaklar aradým sana çýkan bulamadým, daha dün yüreðimizin adýmlarý ta bir kilometre uzakta duyardýk, oysa þimdi aramýzda bir sokak var ne ses var sukutu yaþýyor her neden se bilemedim! Anlayamadým!

Sanki zehirli bir hançer yüreðimize saplanmýþ, ayrýlýðýn mezarýna sürüklenmiþ bedenlerimizi! Seni kýrdýðýmý, senin de beni kýrdýðýný hatýrlamýyorum! Sokaklarýmýz sürgünlük vefasýzlýk kokuyor, muamma… Önümüzdeki belirsiz anlamsýz boþluk ne zaman geldi aramýza girdi? Eylül ayýnda yaðan karlarýn altýnda kalmýþ gibi üþüyorum, aramýza karaçalý olan anlamsýz sorularý gel terk edelim, býrakalým kendimizi aþkýn engin kollarýna sorgusuz sualsiz yoksa bu güzel anlarýmýz yok olacak.

Býrakalým anlamsýz mýrýltýlarýn seslerini, cevabý olmayan sorularýn sesini konuþmalarýný duymayalým, sanki gülerek yüzümüze tükürüyor, haydi yine bana gülümse, sarayým seni kollarýma ya da sen sar beni yumuþacýk kollarýna…

Bak düþersek ayrýlýðýn yoluna paramparça olacaðýz, yok olacaðýz, sarý yapraklar gibi solmayalým haydi koþ bana aþkým, býrakalým kendimizi aþkýn engin kollarýna sorgusuz sualsiz…

Mehmet Aluç