Online Üye
Online Ziyaretçi
Ötüyordu sessizlik,
Titrek ışığı lambanın
Yanıp sönerken…
Savruk pervaneler
Çoktan hibeli ölüme
Devinirken gölgesinde
Kayıp ruhların.
Derken ötelendi âlem,
Örselendi beden
Ve ithamlarda boğuldu
aşk,
En derinde can verdi
Tutunamazken.
Parsellendi hücreleri
O naif duyguların;
Merkezinde ikilemlerin
Dövünürken zaman.
Kıskacında
ulaşılmazlığın
Bir nebze de olsa,
Dedi melekler…
Son bir kez daha düştü
yaşlar
Ceylan gözlerden
Ve ısıtırken güneş
Soğuturken nefret…
Kıskacında hepten
Ölü düşlerin
Var olmamış tek bir
imge idi
Özlemin sıcak ılık
nefesinde
Sayıklarken adını
Unutulmuş olsam da
Şiirin son hecesinde.