Yorulmak hem de hangi pencereden bakarsam bakayým…

Tükenmek… Peki, haddim mi?

Soruyorum ve deli gibi dört dönüyorum etrafýmda ýþýða mecnun o garip pervane emsali. Yanmak, kavrulmak ve acý çekmek içsel yalnýzlýðým kulaklarýmý saðýr edercesine baðýrýrken.

Soruyorum binlerce kez hatta ayný soruyu defalarca ve yine sýðýnýyorum O’na baþýmý dayamýþken. Bildiðim ve emin olduðum tek mefhum, elini asla üzerimden çekmediði ve çekmeyeceði. Sinyalleri o kadar bariz ki zira.

Bir ýþýk durduk yerde aydýnlatýrken yolumu, bir ses aniden nefes olabilmekteyken ve dizlerim kanasa da hala koþabilmem yetmez mi…

Yine de ne çok þey var yetmeyen, ne çok imkânsýzlýk ile kuþatýlmýþken basiretimi baðlayan…

Kâh huzursuz kâh huþu içinde bir ruh benimki. Ne bariz ne de somut ama giriþken ve uzanmýþken yukarýlara neye ermek istediðini bilmez iken.

Tefekkürü bilmemek mümkün mü ya da tevekkülü yâd etmemek tarafýnca yâd edilmediðim onca insan çok ama çok uzaðýmdayken…

Eklentisi yine arttý þýksýz sorularýn. Cevabý nerede ve kimde saklý bilsem de bir iþaret bekliyorum hali hazýrda ve bir þekilde ulaþmaya çalýþýyorum kaybolmamak adýna. Ne araftayým ne de yoklukta. Var mýyým yok muyum o da meçhul kiminin nazarýnda.’’ Fark eder mi?’’ gibi bir yanýlsama ise uzaðýnda durduðum. Ýçimi kemiren o kurt bile öylesine doydu ki keza kemirilecek bir þey de kalmadý.

Ya demin yaktýðým mum da eriyip giderse verdiðim tüm o kayýplar gibi… Söndürürsem hapsolacaðým karanlýða ve erirse yine göz gözü görmeyecek. Ýþte þimdi tam da araftayým.

Ateþ bu ne de olsa sadece düþtüðü yeri yakan bir ateþ ve gitgide daha da büyük bir yangýna sebep olan. Acilen söndürmeliyim. Donmuþ bedenimle kýpýrdayabilsem keþke ve keþke biri bana el verse uzaklardan. Oysa uzattýðým elimi tutmazlarken kimse de yeltenmez ki.

Nasýl da kýskanç þu ruhlar kýskaç yaþamlar birbirine kenetlenmiþken ya da ket vurmuþken. Çok ama çok tuhaf bir döngü maruz kaldýðýmýz eþlik ederken tanýmsýzlýklarý ile onca insan. Tanýmlama peþinde koþarlarken baþkalarýný, kendilerini tanýmlamaktan aciz nicesi.

Uzatmalýyým saçlarýmý Rapunzel’in saçlarýndan da uzun ve tutunmalýsýn saçlarýma arþa uzanýrken baþýmýz ve yakalamalýyým uçuþan bulutlarý çoktan salmýþken balonlarýmý umutlarýmýn peþi sýra.

Resim karelerine koymalýyým en mutlu pozlarýmý hüzün görünmezken ve saklý iken kuytularda. Aslýnda saklanmasý gereken benim. Ne vardý ki böylesine göz önünde olacak. Yine de memnunum halimden inanýlmaz haz alýrken yaþamak adýna her ne kadar aðlama nöbetleri esir alsa da en zayýf anlarýmda. Oysa nasýl da güçlüyümdür o naif ve kýrýlgan ruhum ile cebelleþirken.

Onca insan ve onca arýza tamir edilmeyi bekleyen. Kimimde kablolar kopuk kiminde sigorta hepten atmýþ. Benim þalteri indireli çok oldu olmasýna da enerji yüklüyorum sefil varlýðýma dans ederken þu zafiyet yüklü kelimelerle. Ne de olsa kocaman bir bahçe içerisinde oradan oraya uçuþan bir kelebek misali dokunuyorum satýrlara bazen gözlerimle bazen kalemimle. Her çiçekten bal almak bu olsa gerek. Ama bugün varým ya yarýna ulaþabilecek miyim… Kelebek ömrü ne de olsa. Hayýr, hayýr ölmem, ölemem daha doðrusu ölmemeliyim. Hatta dev bir Caretta kadar uzun olmalý ömrüm. Zira beni bekleyen nice ertelenmiþ umut ve hayal dolu heybem. Milyonlarca insan var tanýþmam gereken ve milyonlarca kitap okunmayý bekleyen. Ve yazýlmayý bekleyen nice yazý dostlarýmla paylaþacaðým. Her sayfaya umut ekiyorum gübresi ise katýksýz sevgim. Ömür boyu beni besleyen yegâne duygu hep ama hep nasiplendiðim ve bölüþtüðüm. Artýyor kývamý, geniþliyor hacmi ve büyüyorum eþliðinde ve çoðalýyorum onca yalnýzlýðýma raðmen.

Hep mi yalnýzdým yoksa bir kývýlcým mý pekiþtirdi bu sefil duyguyu? Ne fark eder ki sevdikten sonra kendimi ve yüklü iken binlerce deðiþken duygu ile aralarýnda sabit olanlar denklemin eþitliðini bozmazken. Sevgi ve inanç ikilisi iki sabit deðiþkeni ezelden beri tüm formüllerde çözüme odaklý. Matematiði sevmem belki de bundandýr.

Eksenler halen ayný: Yatay ve dikey… Aralarda bir yerdeyim sürekli koordinatlarý deðiþen. Ýþte tam yanýmdan teðet geçtin üstelik biraz evvel. Yolum kesiþmeli illa ki birileriyle. Ve boyut atlamalýyým.

Yine düþtüm gözden yaþlar düþerken gözlerimden. Kimin gözünde ne deðer taþýyorsam bir o kadar önemli gözümdeki deðerin. Deðerler ve atfedildikleri kim ise. En çok deðeri kim hak ediyorsa hadi geçin sýraya ve baþlayalým sayýma: Saðdan sola. Baþ hizasý. Hazýr ol…

Günlerden bir gün diye baþladý ne de olsa her birimizin öyküsü ve iyisi ile kötüsü ile o meçhul sona adým adým ilerliyoruz. Ne önemi var ki yýlýn ya da tarihin ya da ne önemi var onca sýfatýn…

Sahi kimim ben? Ya siz kimsiniz? Ne fark eder ki kim olduðumuz önemli olan yollarýmýzýn kesiþmesi deðil mi ya da ortak paydada buluþmamýz tek bir kelime bile yeterken dostluða ya da tek bir duygu tanýmlarken varlýðýmýzý olabildiðince iyi ve masum…