Canıma bir idam sehpası kuruyorum
Renklere boyuyorum tavana astığım ipi
Taburesi ise pembe bulutlu resmediyorum
Bana özel bana has
Bir an karanlıklar basıyor rüyalarımı
Korkuyorum
Sek kadehlere banıla banıla
Kendi nefesine düğüm atan bir kadın
Gölge halinde sıradan ve çok yalnız
Ara sokakların müdavimleri var ya
İyi bellemiştir bunu
Yalnızlık dirhem ölçüsünde ölümüdür yüreğin
Her şiir, her şarkı, her ritim bilir bunu
Dillerinden düşmeyen sol anahtarıdır
Yalnızlık
Harmanı alınmış yerdir
Anasonun iç bayan kokusudur
Mavinin siyahıdır
Bir kadının karabasanıdır
Kanadı kırılmış serçenin dik düşüşüdür yere
Geciken düşlerin yer bulmamasıdır akılda
Sevişirken aniden kramp girmesidir duygulara
Buzlaşmasıdır gözyaşlarının
Elin titremesidir uzanırken umuda
Öpüşürken kan sızdırmasıdır anılara
Yalnızlık
Az az ölümüdür yüreğin sessiz
İşlemeye meyilli suçlar ordusudur nizami
Her biri silahlı
Kaybolmaktır
Öfkedir
Ölmektir
Öldürmektir işte yalnızlık
Boyansa da idam sehpaları pembeye
Yeşim Demirelli
