Sokaklar taşıyor can kırıklarını hatıralar eskimiş eşyaların arasında ,gözyaşları hep yastık arasına saklanırken sen neredeydin anne?
Örselendi geçmişe dair ne varsa ve yok sayıldı geçen her dakika. Dertler sırtımıza yükünü verirken , hayat hangi yüreğe kaftan biçmişti.Çocukken yitirdiğimiz güzellikler bir bir kayboldu anne...
Sarılıyorum şimdi yağmura ,buluta ve hatta hayata hiç sordun mu anne neden bu gözlerimin yorgunluğu ,neden bu suskunluğum ,neydi sebebi solgunluğumun. Sen görmedin ama gün ,gün dökülüyor saçlarım kara bulutlar mesken tuttu yüreğimi , umutlarımı ,ben bilemedim anne söyle hangisiydi yaşamak...?
Çocuktum,bilemedim yön veremedim hayata anlamadım hastaydım aklım ermedi o yaşta,acısını bir bir çektim sonra hiç bir gece uyumadım , ateşlendim sesimi çıkartmadım sen ne duydun ne bildin anne. Hep fazlaydım bir yerlerde oysa sevgiyi uzaktan yaşadım defalarca yinede sustum konuşmadım hatta... Ben küçükken ,büyümüştüm aslında
Denizlere neden özlemim sordun mu anne... Sonsuzluk en derinlerde, kalpte ve yürekte sıcacık bir sevgi hiç uzak değil de içime attım her şeyi sen bilmesende, ve de bilme bence bende istemezdim sonbaharda hazanlı bakmayı, yazda üşümeyi. Karanlığa yürümedim de haksızlığa hiç gelemezdim bilirsin anne ve bu yüzden dir içime atışlarım,haykırışlarım,iç çekişlerim. Biliyorum kader belki bir şey değiştirmeyecek ama yüküm sırtıma ağır taşıyamadım anne...
Bir telaşe bir kargaşaydı nefes almak. Zaman törpülemedi hiç bir şeyi , ben se hep aynıydım anne... Siz görmediniz ben buradaydım , başa sardırabilseydim olmayan çocukluğu daha başka yaratırdım. Geri getirebilseydim eğer mutluluğu daim ederdim ömrüme. Gün doğsaydı yaşanan hayata ışıl,ışıl olsun isterdim yürekler. Büyümek ne zormuş meğer kalıcı oluyor büyük depremler.
ÖMRÜM PINAR ÇALGAN 2013 deneme
