1
ÂŞIK’IN ÖLÜMÜ
Âşıklar yurdunda yaya kalmış
bir köle,
Rıhtımdan rıhtıma yüzer o
sisli gömü.
Sonbaharlar düşer yalnızların
evine,
Sen hiç güneşin ağladığını
gördün mü?
Konmadan yıldızlar saçlarının
teline,
Ilgıt esenlerde gezer divane
gönlü.
Yırtmazdı geceleri yamalı
seslerle,
Sen hiç sevdanın biçildiğini
gördün mü?
Yumruklayarak suları serpse
yüzüne,
Alev alev erir sevdasının
kömürü.
Mahvolmaz mı sanırsın harın
eteğinde,
Sen hiç ateşin yaşattığını
gördün mü?
Sükûnetin zirvesindeki
hayallerde,
Hicranın perçemine takılır
sözlüğü.
Gün ola harman ola dese de
kendine,
Sen hiç günün ümitsizliğini
gördün mü?
Kendin bilip, sardın mı kendini kefene!
Yaktın mı aynada yanağının külünü!
Elinle verdin mi elini sen ellere!
Sen hiç ölünün dirildiğini
gördün mü?
Elvin ELVİNCE
2007