Bazen dokunma,

Dokunma diyorum kendime.

Dokunma yaralýsýn, kanarsýn sonra aðlarsýn diyorum..

Kendime konuþma sakýn cevap verme incinir kýrýlýrsýn diyorum;

Nefrete sarýlýp insanca yaþamayý unutuyorum, seni her seviyorum dediðimde.

Güneþ küsmüþ  alkýþlamazken seni,

Es geçme bari yýldýzlarý, keder eþ olmuþ çýkmýyor dikenleri diyorum.

Hasretin yakýyor gecelerimi,

Davran yüreðim esen yel, lal oldu dilime.

Þikayetim var aþktan,

Maruzatým var sevgiden,

Tende sayfa, gönülde kitap oldum.

Okuyan tersten yorumlayan kapaktan, sonrasý derbeder oldum.

Ne soraným var ne sevenim,

Yalnýzlýða mum diktim, öyle hasretimki musalla taþýna,

Ölesim var.

Zaten,

Kaderimde benziyor,

Daðlarýn bozu, dumansýz yaylasýna.

Gitsem ne farkeder ki çeþmi siyah,

Sermaye derdim, servetim ahým kararmýþ zaten bahtým.

Þimdi söyle yaðmur çamur,

Söyle ben nerde sen nerde, söyle gökyüzü nerde.

Dýþarda alçaklýk yaðýyor,

Benim içimde ihanet kök salýyor.

Ayrýlýk hastenesinden bugün taburcu oldum,

Özlemi yaþayanlar koðuþuna  nakil oldum ayný gün.

Beni bu hallere koyan yokken ortada,

Bilmez içimdeki beni, hiç bilmez dýþardaki sendeki seni.

Hiç kimse anlamýyor beni,

Dili bülbül,kaþý keman dedimse de onlarkere.

Merhamet etmedi gözüm yaþýma,

Derman arasam da mezar baþýmda, hayatýma sebeb olsa da,

Bulunmuyor, aranmýyor.

Hiç kimse anlamýyor,

Ýçimdeki sevdayý, yanan yalnýzlýðýmý.

Bülent KAYA

ÝSTANBUL/11/03/2013