Esen yel’ e minnettarým ve akan kanýmdaki her bir akyuvara al yanaklarýnda gün ýþýðýnýn ak olan alnýmdaki yazgýya da minnettarým.

Bir b/ölü iki iken hecem ve hanemde doðan güneþin tecellisinde saklý olsa bile elem ve gecem…

Gecenin sabahýna minnettarým ve annemin duasýna minnettar bir o kadar mecbur kýlýndýðým kadar hayata ve yaþama sevincime ket vuran rüzgâra da öncesinde küskün sonrasýnda bitkin ve yorgun ve elem kuþlarýna deðen dudaklarýmla hayalini öptüðüm kanatlarýn ansýzýn bende biçimlenmesine þaþkýn ve imtiyaz sahibi kaderime razý geldiðim kadar bir ömrün hem bitimine hem þ/ahlanýþýna.

Ön sözü yok iken günün.

Yarýnlara meylettiðim bir kýþ sabahýný bahara savuran sessizlikle iþtigal ve hastane koridorlarýnda arþýnladýðým kedere dahi duacý ve kederimi sevip kabullenebildiðim kadar yakýným ulu RABBÝME.

Yakamdaki ilik.

Ensemdeki aðrý.

Ölümün muhtemel çaðrýsý.

Kýpraþan iklim ve dinmeyen iç sesim.

Günüm geceme duacý.

Gecem gündüzüme vurgun ve sürgün.

Sürüklendiðim hayatýn.

Sünepe addedilse bile görünürdeki yaþantým ne ki ne?

Ýç dünyamla iþtigal iç sesim.

Dýþ sese kapalý iken minnet etmediðim nice insan.

Sevgiyi telaffuz ettiðim koca ömrün kýyýsýna vurmuþ bir çakýl taþý misali ve yorgun bedenimden üreyen hayallerim bitkin addedilsem bile hali hazýrda ayaktayým ve beklemeye almýþ olduðum hayatý yaþarken güldür güldür.

Göðün kanaviçesi.

Yalnýzlýðýn getirdiði tekbiri içime ta içime çektiðim.

Ýzbandut gölgelere taviz vermediðim kadar ruhumun uðradýðý tacizi tekmeyle savurduðum o yalancý dünyanýn bir kum tanesine eþlik etsem bile kumdan kalelerim yýkýlsa dahi kalem ise suskun kalender ruhum ve kaynayan içim.

Minvalim mi?

Meylettiðim mi?

Yoksa saklý olduðum bir mizansende savurduðum nidalar mý volta attýðým dar koridorlar ve sýðamadýðým bahçede savunduðum içimdeki sessiz nidalar.

Göðün kapýþtýðý iken yerküre.

Ölümün mührü.

Yüreðin közü ve külü.

Külliyen yalan dediðim hangi söylence ise insanlarýn yalanlarýna itibar etmediðim kadar caným yana yana yaþadýðým þu umre midir yoksa beni Rabbime yakýn kýlan aciz varlýðýmla Allah rýzasý için kolayca sevebilip insanlarý dost bilip de dilimden dökülmeyen her ne ise pelesenk olmuþken bir kere kara gönüllere.

Tarifi yok.

Arif olan anlasa da.

Tasnifi yok.

Tasfiye ettiðim dünüm ve günümde hüküm süren hüznüm.

Komplimanlar.

Kodes duvarlarý.

Kâinatýn bekçisi melekler.

Ve içimde yaþattýðým cenneti bana çok görüp acýmý ve çaresizliðimi kendi karanlýk cehennemleri ile eþleþtirenler.

Çalan telefon beklediðim her olasý haber.

Aðdalý sözcüklerden arýnýp beynimi boþa verdiðim baþa sardýðým hayat öyküm.

Rengimin artýk yok iken önemi.

Sevgimin de yok iken dirhemi kimse hak eden etmeyen yüreðimde saklý tuttuðum derin çok derin bir sevgi densiz rüzgârlarýn hali hazýrda yýkamadýðý kadar beni kanatlarýmda açan çiçeklerin diline rengine duyduðum hayranlýkla akça pakça bir kader bellemiþken yaþadýðýmý karanlýk bir dehlizde adeta kolluk kuvvetim iken sevgim ve iman gücüm.

Teþrif eden yeni gün.

Tahakkuk eden sürgün.

Taziyelerimi sunmaktan derdest olmuþken dünde kalan ölgün takvim ve yüreðimin kum saati.

Ben ki deliþmen bir rüzgâr.

Ben ki seyyah bir acýyla yaþadýðým ömür.

Ben ki…

Kozum mu?

Kozam mý ayrý düþtüðüm.

Ve cýlýz sesinde umudun ufkuma b/andýðým her yalaný kimse zikreden belki de günahlarýmýn son bulduðu olasý bir zaman aralýðý ve içimde kalan ukdelerden ördüðüm þiirlerin nezdinde bir þair olsam bile gerçek hayatýn nezdinde sadece annesinin gülü.

Göðsüm.

Rütbem.

Söküklerim.

Bense vereceðim son nefese deðin korumacý bir asalet ve evlat unvanýyla kendime sahip çýktýðým kadar gözümün nuru bir sevgi masalýnda anneme adadýðým ömrümle demem o ki: sakit olsun olan biten neyse bununla ve bitiminde hüznün devasa bir yama saklý olsa bile yüreðimin na’þýnda ýskaladýðým kadar mutluluðu telaffuz edip edeceðim en muhteþem duygu iken Rabbime sadýk sevdalý bir kýr çiçeði dik durduðum kadar diklenirken de cihana ve insan neslinin dinmeyen acýmasýzlýðýna gülüp geçtiðim kadar benzememek adýna bir Allah’ýn kuluna…