Toprağım kırgın gülü taşır
Durgun dilim sarı karanfili
Gözlerimin kırmızı arzusunu
Terbiye eder bu kez yaşlı biri
Ark kazsa kalpten avucuma
Şiir kuşları yine gelebilir mi
Ya kurursa, toprak perdesinde
Yine kimse fark edemezse izi
Kırık bir akıldan döküldü sanırlar
Ne olurda göremez insan koca kalbi
Sorunları sorularına karışır da
Cevabımı talep etmez soru işaretleri
İsmimi yargıladı hüzünlü hakim
Onu kırmızı çizgilere mahkum etti
Nasıl unutulur ki içerideki ölümler
Masum duyguların son hâli
İki kalpli kafiyeyi yazamam artık
Ayrı sokaklarda bir dünya gibi
Hâlâ yazmaktayım uzunca bir vasiyet
Ömür, tükendim deyip üzsede kalbi. . .