Şu içtim gönüldeki susakta
Susadım, ne evlat var ne emanat
Gözlerim deki vakti geçen kurakta

İtiraz yok karar var bu yaşımda
Bakısımda hüzün göremezsen eğer
Ara, iz bırakan mürekkebi avucumda

Öter ardıç kuşu insanı söyler
İçindeki aşk bir sırra dönüşür
Bir iken bin olur anda sözler

Kış bitecek diye korkuyorum
Gam çekecektim , rüzgâr esecekti
Ardıç ağacı gibi bekliyordum

Düşmüyor gönülde oynayan çocuk 
Dilimden dökülmüyor olmuş meyveler
Sabırla sürüyor yanağımda yolculuk

Yuttuğum geceler kalbi yaralar
Yaradan, şiirden damlalar vermiş
Gözlerimin sözüne karışır kanlar

Bırakıyorum kendimi bir satırda
Canımı vereceğim kimseyi bulamadım
Sanırım biraz erken kayboldum hatırda

Ben herkes gibi yorgun değilim
Uyuşmuş ellerim ile bir garip arzudayım
Her nesnenin dili olmak üzereyim. . .










( Ne Evlat Var Ne Emanat. . . başlıklı yazı Edebîhayat tarafından 19.05.2023 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.