Sadakat yemini verdim þiire: hüzzam makamýnda gaipten gelen coþkusu ruhun damlayan usulca yorgun ufuklarýn yolcusu o manivela.

Hengâmede saklý sözcükler bir avazda doðan ve yaþayan kelebekler misali þiirlerim:

Deliþmen türküler eþlik eden güne gece ki baðrý yanan bir duadan öte.

Renkler müzmin ve cafcafý belirsizliðin.

Ýdame ettiðim yerin dibinde biten bir tohum bense ekin vakti düþtüðüm yola hasadý, bu gün yarýn yalnýzlýðýn.

Rüzgâr, pervasýz iklimin evlatlýðý.

Canhýraþ sözcükler kim bilir kaç karat yalnýzlýðý sýðdýrýr içine?

Sýðýnmacý bir kuþ gibi boykot ettiðim kadar uçmayý içime doðan her histe saklýyým rengini saldýðým ruhumu tokatladýðým ve bir adým ötemde yeþeren göðün kundaklandýðý.

Her yemini bozduðum gýyabýnda ruhun kýrýlgan mahiyette kalemin ucu ve dokunulmazlýðý var yalnýzlýðýn naftalinli geçmiþini tek kalemde silen andaki mevcudiyeti ile yarýnlara þimdiden sitem eden.

Uzun ve dar bir koridor yüreðin hangarý: dün ve bu gün yarýn iken iþte o yangýn yeri gözde tüten duygularýn dumaný kadar kantarýn da ayarý kaçtý madem gönül gözünde saklý duyulmasý ne mümkün içten içe öten siren.

Sakin bir liman bir düþ vesvese dolu rüküþ bir çantada saklý ruhun gýdasý.

Temkinle yaþamanýn da tek ilacý.

Her renk ayrý bir vaveyla ve her düþ sancýlý gerçeðin düþmüþken rahmine terk edilmiþ sözcüklerle örülü ruhun duasý sözcüklerse bir üst mertebeye ulaþmak adýna saklý yine þairin çantasýnda.

Körüklü duygular bazen suskun.

Kayýtsýz insan izlekleri nasýl da durgun.

Vurgun yiyense þair ve sevdalandýðý þehir bir göðün hâkimi saklý bir sýr gibi yerin dibine sokarken þairi ve dünün matemi serpilen ve büyüyen bir gizemin de yaratýcýsý iken iç sesin iç geçirdiði…

Metruk bir hecenin istilasýnda zaman ve yankesici bir söylem þiirler derlediðim.

Göðün mabedi.

Ruhun dik yokuþu.

Solumun rehaveti.

Saðýmda saklý sýðýrcýk kuþlarý bir o kadar saðdýcým rüzgâr: menþei ölüm olan kapýyý çalmýþken ilkbahar.

Bir nüvem yok bir lüksüm yok bir özgürlüðüm de yok:

Çalýntý mahiyette sevgiler ve þiirler alýntý ihlali ile þiire özlemimi gideriyorum yazmayý becerdiðim kadar saymayý da beceriyorum ve günbegün azalan bir coþkudur saklý içimde.

Göðün rengi ruhun dengi.

Sözcükler üstünkörü deðil bir üst makama ulaþmak adýna canhýraþ yaþamanýn vebali ve bedeli: münzevi þiirlerden inþa ettiðim göðün tembihi adeta konduðum bulutun sarkýk derisinde solan gün ýþýðý.

Anlatmak istediklerimle sýnýrlý deðil duygularým ve anlamak adýna gayret göstersem de anlamsýzlýkla dolu içim dýþým.

Bu hummalý kalabalýk ne ola ki?

Tepkisizliðin dibine vurmuþken insanlar açtýðým isyan bayraðý ve bardaðý taþýran son damla oysaki o tek damla benim.